25 Δεκ 2007

And what have you done?

Συνηθίζεται τέτοιες μέρες να γίνεται απολογισμός του χρόνου που πέρασε. Βάζουμε στόχους για τον επόμενο. Οκ. Προσωπικούς στόχους ως επι το πλείστον. Δεν είναι κακό αυτό. Όμως οι περισσότεροι έχουμε κολλήσει στο εγώ μας.

Την ίδια στιγμή που ζούμε την έκσταση του χριστουγεννιάτικου καταναλωτισμού, τριγύρω μας υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που υποφέρουν. Κι αν είναι δύσκολο να σκεφτούμε τρόπους για να βοηθήσουμε τα παιδάκια στην Αφρική, για παράδειγμα, σίγουρα, υπάρχουν πολλοί εδώ τριγύρω που θα ήθελαν να τους απλώσουμε το χέρι.

Όχι φιλανθρωπικά. Δεν μου αρέσουν οι φιλανθρωπίες. Αλλά νομίζω ότι τα λόγια, είτε σε γραπτό είτε σε προφορικό επίπεδο, περισσεύουν. Πόση κειμενοπαραγωγή πια! Ας πράξουμε του χρόνου. Να ζητήσουμε από αυτούς που είναι αρμόδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να πιέσουμε για να μην υπάρχουν διακρίσεις οι οποίες προβλέπονται μάλιστα ΚΑΙ από το νόμο.

Όχι φιλανθρωπικά. Να υιοθετήσεις ένα παιδάκι, μέσω των διαφόρων οργανώσεων, στην Αφρική δεν λύνει όλο το πρόβλημα. Αν το έκανε, δεν θα συνέχιζαν να πεθαίνουν τόσα παιδιά κάθε χρόνο. Νούμερα που ποτέ δεν γίνονται πρωτοσέλιδα. Ή τα έχουμε συνηθίσει, ή δεν θέλουμε πια να τα θυμόμαστε.

Στην Κύπρο για την καταπολέμηση της πείνας, για παράδειγμα, οργανώνονται φιλανθρωπικά δείπνα στο Χίλτον! Για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες οι ραδιομαραθώνιοι...

Καθώς θα μπαίνει ο νέος χρόνος ας σκεφτούμε. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάναμε μια διαμαρτυρία; Μια εκδήλωση συμπαράστασης; Που οργανώσαμε μια κινητοποίηση για να διεκδικήσουμε όσα στερούν σε εμάς ή σε συνανθρώπους μας; Το 2008, τα προβλήματα αυτά δεν θα φύγουν ως δια μαγείας, παρόλο που κάθε φορά η νέα χρονιά αντιμετωπίζεται ως κάθαρση και άφεση των όποιων αμαρτιών και ως γύρισμα σε καινούρια και ολόλευκη σελίδα. Πώς θα συμβάλουμε, λοιπόν, στο να κάνουμε τον κόσμο γύρω μας καλύτερο (έστω και στο ελάχιστο), το νέο χρόνο που μας έρχεται;

Η ευτυχία που είναι πιθανότερο να γίνει πραγματικότητα δεν βρίσκεται στην προσωπική στοχοθεσία του καθενός για το νέο χρόνο. Η ευτυχία που είναι πιθανότερο να γίνει πραγματικότητα, βρίσκεται στο να δουλέψουμε όλοι μαζί για έναν καλύτερο κόσμο...

Με αυτές τις σκέψεις, και το σχετικό βιντεάκι που μου τις προκάλεσε, θα ευχηθώ να περάσετε καλά και να σκεφτείτε. Να σκεφτείτε πώς θέλετε να είστε του χρόνου και να αγωνιστείτε για να το πετύχετε στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

Το blog θα επανέλθει με κείμενα για το αφιέρωμα στα κυπριακά δημόσια σχολεία στις αρχές του Γενάρη. Σας αποχαιρετώ προσωρινά, με τις θερμότερες ευχές μου!

22 Δεκ 2007

Recollections of my adventurous school life

Ακολουθεί το κείμενο της Roam, όπως σας τάξαμε, που θα φιγουράρει πρώτο-πρώτο μέχρι την Τρίτη. Θα ακολουθήσει ευχετήριο μήνυμα λόγω εορτών και ένα διάλειμμα του blog επειδή θα απουσιάζω. Αρχές Γενάρη θα συνεχίσουμε με τα κείμενα του Bestman και του Anef_. Όσοι άλλοι επιθυμείτε να συμμετέχετε με κείμενα στο αφιέρωμα για τα κυπριακά δημόσια σχολεία, στείλτε τα με μέηλ. Παρακαλώ μην ξεχνάτε να βάζετε και τίτλο, κι αν θέλετε και καμιά εικονούδα για να ομορφαίνει το τοπίο. Ευχαριστώ πολύ και σας αφήνω με τις σκέψεις της Roam.

« Αγάπη μου θέλεις να πάεις ιδιαίτερα για να περάσεις ιδιωτικό?»
«Μάμμα, όι. Εγώ εν να πάω όπου παν οι φίλες μου! Τζαι θέλω να γίνω δασκάλα. Πώς εν να γίνω δασκάλα, αν πάω ιδιωτικό?»

Εν που τότες που εμπορούσα να έβρω τις καλύτερες δικαιολογίες για να γλυτώσω τον εαυτό μου που any unwanted situations (ποττέ εν έθελα να γίνω δασκάλα).
Άρα άρεσκε μου το δημόσιο σχολείο όπως το είχα γνωρίσει όταν ήμουν 1.30μ.
Άρεσκε μου που είχα κάποιον να μου μάσιετε να κάμνω πράματα (βλέπε δασκάλα,, έτυχε μου και 2-3 φορές ναν δάσκαλος).
WOW τι μεγάλο πράμα ο δάσκαλος. Ήταν θεοί στα μάθκια μοας και φυσικά το definition του ξερόλα.

Τζείνο που με έκαμε στην αρκή discourage στο δημοτικό ήταν τα τετράδια με τις άσπρες τις κόλλες. Τα παιδάκια τα ζαβρά εν κανεί που ο νους τους λαλεί τους να γράφουν ανάποδα, το να γράφουν σε μια ίσια γραμμή εν βάσανο! Βρε γύριστην κόλλα έτσι, άλλοσπως, γράψε με το χέρι σου πουπάνω/πουκάτω/να αιωρείται...
Please κυρία δασκάλα βοήθα με.
Too late. Η εμπειρία ήβρεν μου λύση για ούλλα.

Παράπονο έχω και που το μάθημα της μουσικής. Ίσως γιατί εκάμναν μου πάντα οι παράξενοι διευθυντές. Όι πέτε μου, είπαμεν το πιτσικάτο βκάλλει ενδιαφέρον ήχο πας το βιολί αλλά ολόκληρο το μάθημα να βλέπεις και να ακούεις ένα βιολί σε ρόλο κιθάρας εν σπαστικό.

Ποττέ εν μου αρέσαν τα μαθηματικά, εύρισκα τα δύσκολα. Και η ιστορία ήταν βαρετή...Ε τί μου άρεσκεν? Η Γεωγραφία!!! Έμαθα για το Παρίσι, το Τραφάλγκαρ Σκουέαρ (ήρτα και εγύρευκα τα πεζούνια της φωτογραφίας), το τροπικό και το ήπιο κλίμα...

Ούτε μου αρέσαν οι βρύσες με το νερό. Ελπίζω να το εγκαταλείψαν τούντο σύστημα. Πόσες φορές ήρταν και είπαν σας «μεν πιεις που τούτην, επιππίλλησεν την ο τάδε!!!».

Επίσης ποττέ εν εσυμπάθησα τους συνδέσμους γονέων. Τα κοπελλούδκια τους είχαν ‘άλλο αέρα’ και ενομίζαν πως εν ΟΙ παράγοντες. Είπαμεν να έχουν και οι γονείς say αλλά εν νεν και πολλά αντικειμενική η γνώμη τους...

Στο δημοτικό έμαθα να πιάνω αστεράκια, μπράβο, να γράφω ψέματα στις εκθέσεις μου για να γεμώνουν οι κόλλες, να μπαίνω στη γωνιά γιατί επετάκτηκα και είπα την απάντηση πριν μου δώσει το λόγο ο δάσκαλος (τραυματικές εμπειρίες...αλλά πόσην ώρα να καρτερώ πέρκι πουν την απάντηση!?).
Έμαθα να προσέχω την τάξη with all the sense of responsibility που μπορεί να έχει μια εφτάχρονη. Ξέρετε, στο διάλειμμα κάθε μέρα είχε γκρουπς που την επροσέχαν με το γυρί. ( Ήμουν prefect δηλαδή???)
Ααα μα ήμουν και πρόεδρος του σχολείου...εμάθαν με στα αξιώματα και εχαλάσαν με.

Το δημοτικό σε γενικά πλαίσια (τουλάχιστον την περίοδο 1993-1999) ήταν εξαιρετικό.
Εν μπορώ να πω, κάποιες δυσκολίες είχαμεν τες...σε καποια φάση αντί να κάμνω μάθημα σε τάξη έκαμνα μάθημα σε μια αποθήκη καταστήματος απέναντι που κατάστημα με lingerie…αλλά ντάξει. Εν επήεν ποττέ η μάμμα μου να διαμαρτύρεται πως εν να ππέσουν οι τοίχοι πάνω μου κτλ.

Οι δασκάλοι μου μάλλον εμάθαν μου τα πιο σημαντικά πράματα π.χ. να έχεις κάποιες αξίες (τζίνα ούλλα τα κείμενα του ‘Η Γλώσσα Μου’ ήταν τρομερά!!!). Έμαθα να δκιαβάζω το κείμενο τζαι να γίνεται εικόνα μες το νου μου, έμαθα να αγαπώ την πατρίδα (πόσες φορές να τραγουδίσουμε το 1η Απριλίου?)…












Έμαθα να αγαπώ τους συμμαθητές μου και να τους βοηθώ. Ακόμα θυμούμαι το Νικόλα που με έπρηζε στα τηλεφωνήματα να του εξηγήσω τα μαθηματικά, σαμπώς και γω έξερα τα!

Το Γυμνάσιο εν άλλη κουβέντα. Μπαμ και κάτω.
Παναγία μου, πολύς κόσμος!!! Και competition. Πλέον μπαίνουν τα Α και τα Β μες το παιχνίδι.
Οι καθηγητές (με λίγες εξαιρέσεις) ήταν ξινισμένοι ξερόλες.

Εμίσησα τα Αρχαία αφού ουσιαστικά δεν μας εμαθαίναν τίποτε useful εκτός που λλίες λέξεις ( τι με νοιάζει αν στα αρχαία η φλέβα ήταν φλεψ?).
Τα δε κείμενα...ωραία τα κείμενα αλλά ο τρόπος που βαθμολογούνται τα διαγωνίσματα εν εντελώς υποκειμενικός (ανάλογα με συμπάθειες).
Χαλά με λλίο το γεγονός ότι εν έμαθα να χειρίζομαι σωστά καμιά γλώσσα. Πάντα ένιωθα πως οι εκθέσεις έπρεπε να έχουν μια παρουσίαση κυρκιλλέ με άπλετα, εντυπωσιακά επίθετα (που εν εντελώς αχρείαστα μερικές φορές). Τα Νέα Ελληνικά και τα ‘κλασσικά μαθήματα’ στο σύνολο τους εβκάλλαν μου κάτι επιτηδευμένο και ψεύτικο. Έτσι τζαι γω είπα τους ‘άτε γειά!’ τζια έπια το science.

Τα θρησκευτικά με την τόσο απαρχαιωμένη σκέψη και το promotion του Χριστιανισμού με βάση το φόβο προς το Θεό, πού τα βάλλεις? Δευτέρα γυμνασίου μάλιστα έτυχεν να μας πει ο θρησκευτικός μας πως εν να πεθάνουμε ούλλοι που καρκίνο και εν επειδή ο κόσμος εν ζηλιάρης και κακός που στέλλει ο θεός σεισμούς (ενευριάσαμεν τον πολλά!).

Είχα και μιαν άλλη πελλή καθηγήτρια Αγγλικών που μια φορά εμάλλωσε με μια συμμαθήτρια μου και επαίξαν ξύλο, κυριολεκτικά.

Που την άλλη, έτυχε μου να έχω και λίγους εξαιρετικούς καθηγητές. Πρώτος που ούλλους ο κύριος Πάμπος ο φιλόλογος. Μελετημένος και μετρημένος άνθρωπος. Που έγινεν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν ο μόνος που έκατσε να μας πει 2 κουβέντες. Και ο Μιτίδης, που κάμνει τα σκίτσα στο Φιλελεύθερο, έκαμνε μου αγγλικά. Περιττό να σας πω ότι έβαλλεν μας να κάμνουμε ποτζίντα σκεδιούδκια...

Τζίνο που μου έμεινε που το Γυμνάσιο εν η ιδέα ότι οι καθηγητές διορίζονται χωρίς τα απαραίτητα qualifications. Ποιος του ελέγχει? Πάντως σίγουρα όχι ο επιθεωρητής που έρκεται κάθε κότζινη Πέμπτη. Όποτε ήταν να έρτει εβάλλαν μας να κάτσουμε καλά, τα πουκάμισα μας μέσα, επαρακαλούσαν μας να ψηλώνουμε το χέρι μας...εσυμπεριφέρουνταν μας άψογα. Την επόμενη μέρα όμως...

Όσο για τους συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο ποττέ εν μου άρεσε το ‘είμαι πελλός τζαι λέσιην’. Εκάμναν καφκάες μες τη μέση του σχολείου απλά για να πιαν λλίη σημασία. ΄Η το να μεν φορούν στολή νευριάζει με. Ή που εν να φορούμεν ούλλοι κάτι neat και ομοιόμορφο ή που εν να το κάμουμε τέλια πορνό τζαι γω να επήαινα με τες φανέλλες μου με τες νεκροκεφαλές τζαι τον αντίχριστο. Εδώ που τα λέμεν όμως, ποττέ εν έβαλα τα πουκάμισα μου μέσα. Έφα αμέτρητες παρατηρήσεις.

Μετά που ήρτεν η ώρα να πάω στο αγαπητό σε όλους Ενιαίο Λύκειο άφηκα τα ούλλα τζαμέ. Ποιά είμαι, πού πάω, τί θέλω να σπουδάσω? Να πάω να δώκω μες σε ένα κκόπι πέιστ του χάους του Γυμνασίου εν το θελα. Και άσε που έθελα να πάω Αγγλία. Η απόφαση ήταν μία. Ή να φκω που το σχολείο και να πουλώ λεμονάδες μες το δρόμο ή που εν να πάω ιδιωτικό. Ε ναι, τελικά επήα ιδιωτικό.

Δεν μετανοιώνω καθόλου αυτή την απόφαση. Εννοείται πως καμία σχέση η οργάνωση και η πειθαρχία στο ιδιωτικό σε σχέση με το δημόσιο. Το πρόγραμμα μας έτοιμο πριν ανοίξει το σχολείο, οι καθηγητές εξέραν ίντα που τους γίνεται τζαι που έπρεπε να ένει στην πρώτη περίοδο.

Επίσης κόφτει τους να πιάσεις έναν άλφα βαθμό. Στο κάτω κάτω πιερώνεις, έχεις απαιτήσεις και η δουλειά τους γίνεται κάθε λλίο assessed με βάση τους βαθμούς που πιάνεις εσύ.
Ξέρουν την ύλη που διδάσκουν, κάθε λλίον παν σε meetings για τα A Levels/O Levels.
Και να πεις ότι τους κόφτει μόνο για την χρονική περίοδο που είσαι τζαμέ στο σχολείο τζαι κοττάς τους τα, εν νεν έτσι. Ακόμα και μετά που κάμνουμε graduate ρωτούν και ενδιαφέρονται για το πως τα πάμε. Εκτιμούμεν τους τζαι εκτιμούν μας.
Άλλη κοινωνία, πιο κλειστή. Όχι απαραίτητα ελίτ, αλλά πιο δεμένη.

Απο θέμα επιπέδου πιστεύω το λύκειο υπερτερεί τουλάχιστον στα μαθηματικά και στη φυσική (τούτα που ξέρω σίουρα). Αλλά τι να κάμεις τη διδακτέα ύλη άμαν ο τρόπος διδασκαλίας εν νεν σωστός? Γιατί αν ήταν σωστός εν θα εβουρούσαν τα κοπελλούδκια του κόσμου στα ιδιαίτερα.
Δηλαδή τωρά που το σκέφτουμαι, αν επηαίναν μόνο στα ιδιαίτερα το απόγευμα πάλε ήταν να περάσουν τις προεισαγωγικές.
Η κατάσταση αηδιάζει με. Πόσον δημόσιο είναι το δημόσιο αν με έμμεσο τρόπο αναγκάζει τους μαθητές να πληρώνουν αδρά για τουλάχιστον 3 μαθήματα σε ιδιαίτερα. Άκουσα και για περίπτωση που επληρώναν 100 λίρες το μήνα για ΈΝΑ μόνο μάθημα. Κάμε το επί 3, εν όσα εδιούσα εγώ στο ιδιωτικό. (Και στο ιδιωτικό μπόρεις να πιάσεις και υποτροφία... έτσι μια σούμα πρέπει να τους έδωκα γύρω στις 9 000).

Φυσικά το λάθος μπορεί να εν τζαι επειδή εν περιορισμένες οι θέσεις στο Παν. Κύπρου. Ούλλοι θέλουν τη θέση. Πέρκι να είχε παραπάνω chance να μπω στο Cambridge παρά στο UCy.
Ελπίζω με τα νέα πανεπιστήμια ( ΤΕΠΑΚ και τα ιδιωτικά) να καλυτερεύσει η κατάσταση.

Εν κατακλείδι να σημειώσω ότι με καμία δύναμη εν θα επήαινα ολόισια ιδιωτικό γιατί τα λεφτά εν πολλά και που τη στιγμή που μπόρεις να πάεις πριν τα O Levels, γιατί να μεν πάεις από την 4η τάξη και μετά? Και στο κάτω κάτω η εμπειρία του Γυμνασίου έκαμε με να εκτιμήσω την σωστή παιδεία.

19 Δεκ 2007

Εκπαιδευτική μεταρρύμιση

Το τέταρτο στη σειρά κείμενο για το αφιέρωμα στα κυπριακά σχολεία, ανήκει σε ένα συνάδελφο της δευτεροβάθμιας που δεν είναι blogger. Θα ανανεώσουμε το αφιέρωμα για τα σχολεία το Σάββατο με το κείμενο της blogger Roam.

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι, οικογένειες, σχολεία, πανεπιστήμια, κυβερνήσεις,... που βάζουν τον πήχη ψηλά. Από τι εξαρτάται άραγε το ύψος του πήχη;

Κάποιοι είναι αρκετά τυχεροί ώστε να είναι οι τύχες τους στα χέρια ανθρώπων με όραμα, με γνώμονα το καλό του συνανθρώπου τους, που έχουν τις πλάτες να σηκώσουν το βάρος. Καταλύτης: οι ευνοϊκές συγκυρίες.

Όπως ήδη ξέρετε, οι τυχεροί είναι λίγοι. Πέρασαν τα σχολεία μας και καλύτερες μέρες. Δυστυχώς εδώ και χρόνια ο πήχης πήρε την κατιούσα.

Φέτος είναι το κάτι άλλο. Έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι στη Μακαρίου. Να του πεις να μην καπνίζει; Έχασε κι αυτό κάθε έννοια. Άλλωστε, αρκεί μια απλή προσφυγή προς την επίτροπο (ή μια τηλεοπτική αναφορά) για να καταχωρηθεί και αυτό στα αναφαίρετα δικαιώματα (το κάπνισμα έξω από την τάξη).

Δύσκολοι καιροί για επαναστάσεις και όταν οι επαναστάτες είναι μαϊμού, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Μέσα στην απελπισία τους ύψωσαν το τζιν για λάβαρο. Άδικα αποδίδουν το «όραμα» αυτό στον Γεωργιάδη. Κάποιοι, εδώ και καιρό, πασχίζουν για την μεταρρύθμιση στην παιδεία. Αυτό μου θυμίζει πηγάδι. Άλλοι αντλούν ψήφους, και άλλοι εικοσάλιρα. Μάλιστα δηλώνουν, ότι το πηγάδι είναι απύθμενο. Έχει βάθος χρο΄νου. Για να προσδώσουν κύρος στην προσπάθεια, έβαλαν και τους σοφούς να εκπονήσουν μελέτη. Θα την ζήλευε και ο Άγιος Νεόφυτος (έχετε ακούσει για τον τάφο του!). Δύο είχα την ατυχία να γνωρίσω – Γιάκς.


Κύριε υπουργέ, ξέρω ότι πέσατε με το αλεξίπτωτο. Στην αρχή ήταν δύσκολο. Φαίνεται όμως ότι σας προσανατόλισαν γρήγορα (μέχρι και πασαρέλα). Κάποιοι άλλοι σας μίλησαν για τον κατάλογο διοριστέων, πάντα βέβαια στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Έδειχνα πολύ σοβαροί και ότι ασχολούνται με το θέμα από καιρό (αυτή η μεταρρύθμιση μου θυμίζει και την κολυμπήθρα του Σιλωάμ). Όλοι μπορούν να φανταστούν τι θα γίνει όταν ανοίξει ο ασκός του καταλόγου. Στην Κύπρο ζούμε. Εγώ ούτε να το φανταστώ δεν θέλω.

Όταν ο υπουργός, και ο κάθε υπουργός, δεν έχει όραμα και είναι μόνο ένας απλός διαχειριστής συμφερόντων τότε μοιραία ο πήχης θα κατεβαίνει.

Και λίγη ελπίδα: Κύριε υπουργέ, ένα θα σας πω. Αν καταφέρετε να ξεμπλέξετε έστω και λίγο το κουβάρι των επιλογών (μαθημάτων), θα σας ευγνωμονούν για χρόνια. Φτάνει η «δημοκρατία». Δώστε και λίγο ύψος.


Γεωργίου Γεώργιος,
Μαθηματικός

16 Δεκ 2007

Χρειαζόμαστε ριζικές αλλαγές

Μετά από τα δύο πρώτα κείμενα του αφιερώματος για τα κυπριακά δημόσια σχολεία, ακολουθεί το κείμενο του Μπανανόφυλλου. Ακολουθεί κείμενο μη μπλόγκερ και συναδέλφου, που μας έστειλε μέηλ αφού είδε την ανακοίνωσή μας, την Τετάρτη το μεσημέρι.

Τελευταία έγινε και γίνεται πολύς θόρυβος γύρω από το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία μας. Καυγάδες, φωνές, αντεκλίσεις και παρατράγουδα συνθέτουν το όλο σκηνικό. Πριν λίγο καιρό διάβαζα σε ένα έντυπο συνέντευξη του Υπουργού Παιδείας της Δανίας. Είπε διάφορα ενδιαφέρον πράγματα. Πράγματα που αν τα συγκρίνουμε με την Κύπρο θα αντιληφθούμε πόσο πίσω έχουμε μείνει, και δυστυχώς εσκεμμένα. Αυτό που ξεχώρισα ήταν η αναφορά του στην επιλογή βιβλίων που διανέμονται στα σχολεία. Συγκεκριμένα ανάφερε πως οι σχολικές μονάδες είναι αυτονομημένες, το υπουργείο Παιδείας δεν ασχολείται με το κάθε καθημερινό πρόβλημα που θα προκύψει αφού έχει επέλθει αποκέντρωση και έχουν εξουσία οι Διευθυντές των σχολείων ενώ οι γονείς έχουν την ελευθερία να επιλέξουν μέσα από μια τεράστια αγορά, ποιο βιβλίο θα διδαχτεί το παιδί τους. Στη Δανία, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας δεν έχει καμία αρμοδιότητα πάνω στα βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία! Αυτά αποτελούν επιλογή των γονέων. «Τα βιβλία υπάρχουν στην ελεύθερη αγορά, η οποία είναι ιδιαιτέρως ανθηρή. Κυκλοφορούν πάνω από χίλιοι τίτλοι ετησίως. Οι μόνοι που μπορούν να αποτρέψουν τη διδαχή ενός βιβλίου είναι οι γονείς. Ο Σύνδεσμός τους σε ένα σχολείο μπορεί να απορρίψει ένα βιβλίο. Το υπουργείο δεν έχει καμία σχέση. Και ο λόγος είναι ότι στο παρελθόν δεχόμασταν πιέσεις από ομάδες του πληθυσμού με αντίθετη άποψη αλλά και από άλλες χώρες, που δεν τους άρεσαν κάποιες αναφορές σε βιβλία. Για να μην δημιουργείται πρόβλημα μεταξύ άλλων Κυβερνήσεων, λοιπόν, απαλείφθηκε η όποια εξουσία του υπουργείου Παιδείας. Και αυτό ισχύει από το '30 περίπου όταν υπήρχε πίεση από τους Ναζί και τους υποστηρικτές τους», σημειώνει ο κύριος Χάαρντερ.


Ας κάνουμε λοιπόν την αναπόφευκτη σύγκριση. Στην Κύπρο αποκλειστική αρμοδιότητα για την επιλογή των βιβλίων που θα διδαχτούν τα παιδιά έχει το Υπουργείο Παιδείας και –ουσιαστικά- η εκάστοτε κυβέρνηση. Εδώ λοιπόν και πάνω από μισό αιώνα, τα βιβλία που επιλέγονται δυστυχώς είναι κατακόρυφα αντίθετα με τις αρχές που διδάσκει και προωθεί τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και γενικά οι αναπτυγμένες χώρες του κόσμου αλλά και ο κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης. Εδώ ριζώνουμε βαθιά στα παιδιά μας τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και την απόρριψη σε οτιδήποτε διαφορετικό. Επιπλέον, μαθαίνουμε μόνο την μισή αλήθεια και κρύβουμε τις σκοτεινές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας μας. Διδάσκουμε την αγνότητα του έθνους μας, την καθαρότητα της φυλής μας, την «πανάγια» ιστορία της Εκκλησίας μας και επικεντρωνόμαστε στην δαιμονοποίηση των εχθρών, που ουσιαστικά είναι όλοι εκτός εμείς. Ωθούμε τα παιδιά μας από μικρά μωρά να ΜΙΣΑΝΕ. Τον Τούρκο, τον Άγγλο, τον Αμερικάνο, τον έναν και τον άλλον. Χωρίς να υπάρχει μια στρατηγική διαχωρισμού των λαών από τις κυβερνήσεις τους, μαθαίνουμε να τους ρίχνουμε όλους στο ίδιο καζάνι που κοχλάζει από αμαρτίες και εγκλήματα εις βάρος μας. Ωσάν να είναι οι λαοί υπεύθυνοι. Και τα ερωτήματα είναι αμείλικτα: Πότε επιτρέψαμε στο παιδιά να έχουν πρόσβαση σε μια ευρεία -αν όχι απεριόριστη- πηγή γνώσης με διαφορετική άποψη; Πότε μιλήσαμε στα παιδιά όταν μαθαίνουν Ιστορία για τα ταλιμπανίστικα εγκλήματα της δικής μας φυλής ενάντιων άλλων; Πότε μιλήσαμε στα παιδιά μας για τις σκοτεινές πλευρές του Χριστιανισμού και τα εγκλήματα που έγιναν εις βάρος των Αρχαίων μας προγόνων Ελλήνων για να υιοθετήσουν τον Χριστιανικό τρόπο ζωής; Πότε μιλήσαμε στα παιδιά μας για τον εθνικισμό που παρήγαγε και συντηρούσε ο Γρίβας και ο Μακάριος; Πότε μιλήσαμε στα παιδιά μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς να προβάλουμε μόνο τα δικά μας δίκαια; Πότε μιλήσαμε στα παιδιά μας για την ανοχή στο διαφορετικό, για τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη, για την αυτοκριτική; ΠΟΤΕ. Και λογικό είναι, όσο υπάρχουν ακόμη στις νευραλγικές θέσεις της Παιδείας άτομα που επιμένουν να ζουν στο παρελθόν και δεν αντιλαμβάνονται τις απαιτήσεις μιας σύγχρονης κοινωνίας που είναι πολυπληθυσμιακή και προσβλέπει στην εξέλιξη.


Με αυτά που λέω δεν καταφεύγω στο άλλο άκρο. Ούτε αν διδάσκαμε στα παιδιά μας τα αντίθετα ή δεν μιλούσαμε για τα εγκλήματα που έγιναν εις βάρος του λαού μας από άλλες κυβερνήσεις θα ήταν ορθό. Απλά τονίζω την ανάγκη να διδάσκονται στα σχολεία οι αλήθειες. Ολόκληρες και όχι μισές. Και είναι αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο όσο η παιδεία αποτελεί τον κουβαλητή της προπαγάνδας της εκάστοτε κυβέρνησης. Το γνωρίζω πως μοιάζει απίθανο αυτό να αλλάξει, μιας και ο διχασμός που μας επέφερε ο Μακάριος και ο Γρίβας (και που τον συντηρούν ακόμη και οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες μας) ακόμα μας στοιχειώνει και ακόμη επιμένουμε να φερόμαστε σαν αρνάκια με αφθώδη πυρετό, έτοιμα να σφαχτούμε. Χρειάζεται ένα νέο μοντέλο στην παιδεία για τα σχολεία μας. Ένα μοντέλο που θα δίνει την δυνατότητα μια πιο ευρείας και αληθινής μόρφωσης. Μιας μόρφωσης που στην επιλογή της θα έχει λόγο και ο μαθητής και δεν θα του επιβάλλεται από το κράτος ετσιθελικά. Θα αναφέρω ξανά το παράδειγμα της Δανίας. Όπου το κάθε σχολείο έχει τον σύνδεσμο γονέων με ένα πολύ πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι γονείς αποφασίζουν τι θα διδαχτούν τα παιδιά τους, ποια βιβλία θα χρησιμοποιηθούν και όσα κρίνονται ακατάλληλα μπορούν να απορριφθούν από τον Σύνδεσμο γονέων. Το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει λόγο σε αυτά. Ούτε επιβραβεύεται, ούτε κατακρίνεται. Οι γνώσεις των παιδιών δεν μένουν περιορισμένες στα ίδια βιβλία επί χρόνια. Έτσι θα αρχίσει να επέρχεται μια ισορροπία στην εκπαίδευση με ένα πιο δημοκρατικό και ευρύ πεδίο μόρφωσης. Στην Δανία, μόλις ανέλαβε η καινούργια κυβέρνηση και άλλαξε ο υπουργός Παιδείας, συστάθηκε ένα σώμα αποτελούμενο από αρκετά μέλη, προερχόμενα από συνδικάτα, πανεπιστήμια, επιστήμονες, κοινωνιολόγους, τον χώρο των γραμμάτων, από όλες τις πολιτικές παρατάξεις και όχι μόνο φιλοκυβερνητικούς. Τέθηκαν στο τραπέζι τα θέματα που αφορούν τον καθένα και πάρθηκαν σύνολο 189 προτάσεις /εισηγήσεις. Ο Υπουργός Παιδείας δεσμεύεται να έχει σαν ατζέντα αυτές τις προτάσεις για ολόκληρη την θητεία του. Έτσι συμβάλλουν στην εκπαίδευση στα σχολεία διάφοροι άνθρωποι διαφορετικών ιδιοτήτων. Η αντιπολίτευση έχει επίσης ένα πιο εποικοδομητικό ρόλο, αλλά και λόγο, δεν περιθωριοποιείται. Επίσης, δημιουργείται ένα κλίμα κοινωνικής συνοχής καθώς τα κόμματα νιώθουν όλα πως λαμβάνουν μέρος στην όλη διαδικασία. Όπως άλλωστε λέει κι ο Δανός υπουργός παιδείας «Είμαστε μια κοινωνία στην οποία επικρατεί πνεύμα συναίνεσης, τόσο σε κοινωνικά θέματα όσο και στην εκπαίδευση»

Είναι αυτό το ιδανικό μοντέλο για την Κύπρο; Δεν θα πω ΝΑΙ, καθώς οι πραγματικότητες της Δανίας απέχουν έτη φωτός από τις δικές μας. Και πολιτιστικές και πολιτικές. Επιπλέον θα επιφέρει πολλή επιφόρτιση στους δασκάλους και ίσως και αλαζονικές αποφάσεις / συμπεριφορές από τους διευθυντές και τους συνδέσμους γονέων. Μας προσφέρει όμως κάποιες ιδέες για ριζοσπαστικές αλλαγές. Κρατώ την αποκέντρωση της παιδείας από το κράτος και τη συμμετοχή αντί την περιθωριοποίηση της αντιπολίτευσης στον βωμό της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Οι Δανοί το κάνουν από το 1930…. εμείς;


http://brcyprus.blogspot.com

13 Δεκ 2007

Συμμετέχουμε στο μέλλον

Τηρώντας την 3ημερη διαμονή των κειμένων που φιλοξενούνται στο μπλογκ για τα κυπριακά δημόσια σχολεία, η συνάδελφος Σταρχεία μου φεύγει κι ο συνάδελφος Ρανταπλάν έρχεται. Έπεται κείμενο από μη συνάδελφο, αλλά συνγμπλόγκερ του οποίου το όνομα θα δημοσιευθεί την Κυριακή μαζί με το σχετικό του post. Είμαστε γεμάτοι εκπλήξεις!


*«Συμμετέχουμε στο μέλλον» είναι το πολύ εύηχο και συνάμα μπανάλ μότο της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης. Εγώ όμως ο δάσκαλος γιατί έχω την εντύπωση ότι η παιδεία του τόπου ζει σε μια παρατεταμένη σουρεαλιστική κατάσταση, συμμετέχοντας στο μέλλον ζώντας στο παρελθόν;;;; Και εξηγούμαι (στα γρήγορα πριν σχολάσω και τα ξεχάσω):

Μουσείο Τεχνολογίας

Στο σχολείο που υπηρετώ είμαστε πολύ τυχεροί διότι διαθέτουμε... 2 υπολογιστές με Windows XP και DVD τους οποίους προσέχουμε σαν τα μάτια μας!!!! Και γιατί αυτό; Μα, επειδή ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι (υπο)λειτουργούν με Windows 98, χωρίς DVD. Συνεπώς, οι περισσότεροι συνάδελφοι έχουν στην τάξη τους έναν υπολογιστή που δεν μπορεί να παίξει dvd, που δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα λογισμικό που απαιτεί καλή κάρτα γραφικών, που δεν δέχεται αυτομάτως usb memory stick, που δεν διαθέτει ισχυρά ηχεία ώστε να ακούγεται σε όλη την τάξη, που χρειάζεται 5 λεπτά για να ξεκινήσει και ακόμα 5 για να σβήσει, που συνεχώς παρουσιάζει προβλήματα, που σου σπάζει τα νεύρα σου και σου ‘ρχεται να τον σπάσεις! Φυσικά, συνέχεια μας λένε ότι παραγγέλθηκαν οι καινούριοι υπερσύγχρονοι υπολογιστές (κατευθείαν από τον Bill Gates), αλλά προφανώς χρειάζονται καμιά δεκαριά χρόνια ώσπου να μεταφερθούν από το... υπερπέραν!!! Όσον αφορά τους εκτυπωτές βρίσκονται όλοι αχρηστεμένοι σε μια αίθουσα. Βλέπετε ήταν αμφισβητούμενης ποιότητας και δεν άντεξαν για πολύ. Τουλάχιστον μας έμειναν τα μελάνια. Λέτε να τα χρησιμοποιήσουμε στην φωτοτυπική;;; Αν θέλετε πάντως να επισκεφθείτε κανένα «Μουσείο Τεχνολογίας» κοπιάστε στο σχολείο μου!

Μην είδατε τα... βιβλία;;;

Εδώ κι ενάμιση μήνα περιμένουμε το Β’ τεύχος των Ελληνικών, αλλά και των Μαθηματικών! Στο ίδιο έργο θεατές κάθε χρόνο. Μετά από πολλές μέρες αναμονής είδαμε το γνωστό και περιζήτητο φορτηγάκι να έρχεται και να κατεβάζει βιβλία! Η χαρά μας κράτησε πολύ λίγο μέχρι το σημείο που διαπιστώσαμε ότι στα βιβλία που ήρθαν δεν περιλαμβάνονταν τα Β’ τεύχη, αλλά μας ξεφόρτωσαν τα Γ’ τεύχη!!!! Έλεος! Τα Β’ τεύχη των Ελληνικών και των Μαθηματικών ακόμα αγνοούνται. Αν τα δείτε τηλεφωνήστε αμέσως στο Υπουργείο Παιδείας (τα βιβλία των Ελληνικών τυπώνονται στην Ελλάδα, ενώ των μαθηματικών τυπώνονται στην Κύπρο – ας μου πει κάποιος τουλάχιστον το τυπογραφείο στην Κύπρο να πάω να τα φέρω εγώ!). Συνεπώς, βγάζουμε μαζικά φωτοτυπίες για να αντεπεξέλθουμε. Το μόνο που ελπίζουμε είναι να μην δεχθούμε και παρατήρηση από το Υπουργείο Παιδεία, διότι έστειλε εγκύκλιο να περιορίσουμε τη σπατάλη χαρτιού από τις φωτοτυπίες!

Σπαρτιατική σκληραγώγηση

Μέσα στα πλαίσια της σπαρτιατικής αγωγής οι τάξεις των σχολείων μας λειτουργούν σε συνθήκες φούρνου το καλοκαίρι και σε συνθήκες ψυγείου το χειμώνα. Έτσι, τα παιδιά θα σκληραγωγηθούν και θα αντέχουν τις δυσκολίες της ζωής (ένα χειροκρότημα στο Υπουργείο Παιδείας που μερίμνησε ΚΑΙ γι’ αυτό).
Πριν λίγα χρόνια τα σχολεία είχαν ανεμιστήρες οροφής. Εννοείται ότι ορισμένες τάξεις είχαν κι όχι όλες. Επειδή, όμως, κρίθηκαν επικίνδυνοι (ενδεχομένως σωστά) αφαιρέθηκαν. Στη θέση τους μπήκε το... τίποτα! Συνεπώς, επικρατεί μια ανυπόφορη κατάσταση που δεν επιτρέπει στο δάσκαλο, αλλά κυρίως στους μαθητές να λειτουργήσουν σε ανθρώπινες συνθήκες. Η ΑΦΟΡΗΤΗ ζέστη που επικρατεί προκαλεί δυσφορία, νεύρα, αναστάτωση.
Το χειμώνα αλλάζει κάπως η κατάσταση. Στα σχολεία μπήκε θέρμανση πετρελαίου η οποία κάνει πολύ καλή δουλειά μόνο όταν... δουλεύει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν λίγα χρόνια όταν για μια βδομάδα δεν δούλευε η θέρμανση διότι τέλειωσε το πετρέλαιο (κατά διαβολεμένη σύμπτωση ήταν από τις πιο κρύες εβδομάδες του χρόνου). Κάναμε μάθημα με σκουφάκια, κασκόλ και γάντια μέχρι που ειδοποίησε ο επιθεωρητής ότι θα έρθει την επόμενη ημέρα. Ναι, ναι! Σωστά το καταλάβατε! Την επόμενη ημέρα που ήρθε ο επιθεωρητής βρέθηκε το πετρέλαιο και το σχολείο ζεστάθηκε!
Έλεος! Μα πώς μπορεί κανείς να βιώσει τη γνώση μέσα σε έτσι συνθήκες;;;!!!!

Το κρυφό σχολειό

Ειλικρινά, σε κανένα σχολείο που υπηρέτησα δεν είχαμε συνεχή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Πάντοτε το χειμώνα πέφτει συνεχώς το ρεύμα. Σβήνουν τα φώτα, σταματά η φωτοτυπική, σταματούν οι υπολογιστές, δεν δουλεύει τίποτα. Ειδικά όταν έχει συννεφιά και δεν έχουμε ρεύμα, δημιουργείται μια κατάσταση σαν το «κρυφό σχολειό»: όλα στα σκοτεινά, όλα στα κρυφά μην μας πάρουν χαμπάρι!
Ο διευθυντής του σχολείου μου πρέπει να παίρνει ένα επιπλέον επίδομα επειδή το χειμώνα τη βγάζει δίπλα από τον κεντρικό διακόπτη για να τον ανεβάζει κάθε 5-10 λεπτά που πέφτει!

Εξοικονόμηση νερού

Είδατε ποτέ σχολικές βρύσες; Αλήθεια, τολμήσατε να πιείτε, για να μην πω κοντέψατε; Δεν φτάνει που είναι ακάθαρτες αρκετές φορές σταματά και η παροχή νερού τόσο στις βρύσες όσο και στις τουαλέτες των μαθητών και των δασκάλων!!! Εύγε! Η εξοικονόμηση νερού στο μεγαλείο της!

Οικολογικά σχολεία

Τα σχολεία μας εντάσσονται το ένα μετά το άλλο στα Οικολογικά Σχολεία, έναν πολύ αξιόλογο θεσμό. Τα σχολικά κτίρια όμως πότε θα ενταχθούν;;;; Υπάρχει κανένα σχολείο που χρησιμοποιεί φωτοβολταϊκά; Υπάρχει κανένα σχολείο που κτίσθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμεταλλεύεται τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;;;; Υπάρχει καμιά τάξη που κτίσθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ζεστή το χειμώνα και δροσερή το καλοκαίρι;;;; Νομίζω ότι είναι ώρα να κάνει αίτηση και το Υπουργείο Παιδείας για να ενταχθεί στα Οικολογικά Σχολεία μπας και συγκινηθεί.

Τάξη η άσχημη

Σχολικά κτίρια ανέραστα, αντιαισθητικά, που δεν εμπνέουν. Με μουντά χρώματα (αυτά είναι τα φτηνά βλέπεις), με καρέκλες και θρανία σπασμένα και γεμάτα συνθήματα. Πάγκοι και βιβλιοθήκες που αηδιάζεις να κοντέψεις. Έδρες που λείπουν τα συρτάρια και που είναι χαμηλές λες και φτιάχτηκαν για... Πυγμαίους. Ευτυχώς στα περισσότερα σχολεία όλη αυτή η ασχήμια κρύβεται με τις όμορφες εργασίες και σχέδια των μαθητών. Ή ακόμα με τη φιλοτιμία δασκάλων που έχουν το ταλέντο να ζωγραφίσουν όμορφες εικόνες στους τοίχους.


Στα πεταχτά όλα αυτά. Τα προβλήματα αμέτρητα... Ολοήμερα σχολεία που κατάντησαν ποσκόλιο, φτωχότατη υλικοτεχνική υποδομή, η καθυστερημένη και ενίοτε γελοία υποστήριξη των σχολείων από τους διάφορους ιδιώτες που αναλαμβάνουν συμβάσεις του Υπουργείου (βλέπετε η εκπαίδευση είναι η κότα που γεννά - αβίαστα και ανεξέλεγκτα - τα χρυσά αυγά), προσφορές φιάσκο, αναχρονιστικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αξιότητα με βάση την αρχαιότητα κι όχι την ικανότητα, χωράφκια που ονομάστηκαν σύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Επιφυλάσσομαι! Ή συμπληρώστε με...


Υ.Γ. Παρόλες τις υπαρκτές τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν η διδασκαλία και η ενασχόληση με παιδιά δεν χάνει ποτέ τη μαγεία της!


Δαγκώνει... ο ρΑν τΑν πλΑν

10 Δεκ 2007

Κονσερβοποιεία Κύπρου

Αρχίζουμε αισίως το αφιέρωμα στα κυπριακά δημόσια σχολεία μέσα από κείμενα συνμπλόγκερς, αναγνωστών και φίλων. Το ποδαρικό σήμερα θα μας κάνει η συνμπλόγκερ και συνάδελφος Σταρχεία μου, με το κείμενό της "Κονσερβοποιεία Κύπρου". Την Πέμπτη το μεσημέρι θα ανανεωθεί το μπλογκ με κείμενο του φίλτατου συναδέλφου Ραντανπλάν, ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες διάσημες και μη εξαιρεταίες προσωπικότητες.

Όταν μου ζήτησε η αγαπημένη συνάδελφος Δασκαλούα να γράψω ένα κείμενο για αυτά που μου αρέσουν και αυτά που δε μου αρέσουν στα σχολεία ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Λέω, να μια ευκαιρία να βγάλω τα απωθημένα μου. Δεν ξέρω αν τελικά θα τα καταφέρω, αλλά υπόσχομαι στον εαυτό μου να προσπαθήσω.


Αρχικώς θέλω να εκθέσω την εικόνα που σχημάτισα για την παιδεία γενικότερα: ένα κονσερβοποιείο που παραλαμβάνει ελεύθερους ανθρώπους και τους μετατρέπει, ή τουλάχιστον προσπαθεί να τους μετατρέψει, σε μηχανές της εκάστοτε κοινωνίας. Ως γνωστόν οι πνευματικές ικανότητες που αναπτύσσονται μέσα στο σχολείο είναι κυρίως η μνήμη και η επαγωγική σκέψη (2X2=4), ενώ μειώνονται η παραγωγική σκέψη (φαντασία) και η κρίση! Άρα το σχολείο δε διαμορφώνει ελεύθερα πνεύματα, αλλά ξεκάθαρα υπολογιστικές μηχανές με πολύ memory. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόση εντύπωση μου έκανε, όταν ανακάλυψα στο πανεπιστήμιο ότι τα αρχαία ελληνικά δεν είναι κυνήγι γενικών αντικειμενικών και γενικών απολύτων, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο – η απευθείας επαφή με τεράστια πνεύματα.



Κάθε κοινωνία φτιάχνει έτσι τα σχολεία της, ώστε να προστατεύει το σύστημά της. Δεν υπάρχει επομένως ελπίδα για προοδευτικές και ριζοσπαστικές ιδέες μέσα στο χώρο της εκπαίδευσης παρά μόνο, αν μιλάμε για μια προοδευτική κοινωνία (π.χ. τη σουηδική). Η δική μας συντηρητική, παραδοσιακή, ξενοφοβική, μιμητική, επιδειξιομανής και ανασφαλής κοινωνία φροντίζει έτσι, ώστε μέσα από την παράδοση να παράγονται γνήσια τέκνα της, ικανά να επιβιώσουν σε αυτήν χωρίς προβλήματα.



Άσχετα με αυτά που γράφουν τα βιβλία τους – τα οποία πολύ σπάνια λαμβάνουν υπόψην οι μαθητές και τα οποία έτσι κι αλλιώς είναι σαν τις δέκα εντολές που πρώτοι οι ιεράρχες παραβιάζουν – τα μεγαλύτερα πρότυπα μέσα στο σχολείο είναι οι ίδιοι οι καθηγητές τους. Πολύ περισσότερο για τα παιδιά που λόγω προβλημάτων ψάχνουν αποκούμπι στο σχολείο. Δυστυχώς βέβαια οι καθηγητές δεν είναι διαφορετικοί άνθρωποι από τους υπόλοιπους. Η πλειοψηφία, όπως και σε κάθε άλλο επαγγελματικό χώρο, βρίσκεται μέσα στα κοινωνικά καλούπια: αγοράζει και πουλά, σκέφτεται τις λίρες, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τις μάππες, τις αισθητικούς, τις κομμώτριες, τα ψουμνίσματα, το κυνήγι… Αν ο – καλουπωμένος - εκπαιδευτικός μπει στον κόπο να προσεγγίσει το μαθητή, τον πειράζει για την ομάδα του για να σπάσει ο πάγος…



Σε μια συντηρητική κοινωνία σαν τη δική μας εξάλλου, μόνη γνωστή παιδαγωγική – σωφρονιστική μέθοδος είναι η τιμωρία. Τρέχεις με το αυτοκίνητο; Πλήρωσε. Χτίζεις παράνομα; Πλήρωσε. Παίρνεις ναρκωτικά; Φυλακή. Καμία πρόνοια, κανένα εναλλακτικό σχέδιο που ίσως να περιλάμβανε την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ πρόληψη. Στον καθρέφτη της κοινωνίας, το σχολείο, αυτή είναι η επικρατούσα άποψη: τιμωρία μέχρι τελικής πτώσεως. Καπνίζεις; Ενοχλείς; Δε διαβάζεις; Δε φοράς τη στολή σου; Βαριέσαι; Αντιδράς; Τιμωρία.



Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι σε όσα σχολεία υπηρέτησα ως τώρα επικρατεί η ίδια κατάσταση: αν ένας μαθητής δεν καλουπώνεται, τιμωρία. Αν αντιδράσει, τιμωρία. Αν ξαναντιδράσει ξανά τιμωρία, μέχρι να φτάσει σε τέτοιο σημείο που η τιμωρία να είναι πια η μόνη λύση. Φυσικά αυτό βολεύει: δεν σκάει κανείς να βρει άλλους, πιο κοπιώδεις τρόπους προσέγγισης, η τιμωρία είναι η εύκολη λύση. Η μόνη ελπίδα είναι ότι πάντα κάποιοι λίγοι εκπαιδευτικοί αντιδρούν. Όταν είναι να ληφθούν αποφάσεις (τιμωρίας), ποτέ δεν επαρκούν αριθμητικά, αλλά με τον τρόπο τους πολλές φορές δίνουν το σημαντικό μήνυμα στα παιδιά ότι δεν βρίσκονται όλοι στα καλούπια βολεμένοι. Υπάρχουν και άνθρωποι διαφορετικοί. Αυτό είναι που μου αρέσει στα σχολεία.

7 Δεκ 2007

Ιστορία ενός μετανάστη

Την ακόλουθη ιστορία μου τη διηγήθηκε ένας Νιγηριανός μετανάστης σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Κάποιος λέει τον ρώτησε γιατί μετανάστευσε στην Ευρώπη. Του είπε λοιπόν τα παρακάτω:

Φαντάσου να έχεις ένα σπίτι σε μια γειτονιά.

Και κάποιος έρχεται και στο παίρνει, σιγά-σιγά, κομμάτι-κομμάτι.





Ώσπου εν σου μεινίσκει σπίτι να μείνεις στη γειτονιά σου.


Τζιαι ανακαλύφκεις σε κάποια φάση ότι επήε τζιαι έβαλε το σπίτι σου στη δική του τη γειτονιά.

Ενναν άδικο μετά να πάεις τζιαι εσύ στη γειτονιά του τζιαι να μπεις να μείνεις στο σπίτι;




Σημείωση: η άθλια εικονογράφηση έγινε στο paint από τη δασκαλούα! Η ιστορία εν πραγματική. Μου τη διηγήθηκε Νιγηριανός μετανάστης πριν από 4-5 χρόνια. Ευνόητοι οι παραλληλισμοί.

3 Δεκ 2007

Για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τον στρατηγικό σχεδιασμό του υπουργείου παιδείας

Παραθέτω πιο κάτω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του συναδέλφου της δευτεροβάθμιας, Σωτήρη Χαραλάμπους, της Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών, που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό Πολίτη.



Νομίζω ότι ο συνάδελφος θέτει κάποια πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα, αν και, υπάρχουν και άλλα που είτε δεν τα θίγει (εθνικισμός στα σχολεία, αναλυτικά προγράμματα, ο ρόλος της εκκλησίας στην εκπαίδευση κτλ), είτε τα θίγει λίο πουπάνω πουπάνω (όσον αφορά τουλάχιστον το τι θα ήταν το αναμενόμενο από ανθρώπους της Αριστεράς). (έβγαλα την έκφραση "εξ απαλών ονύχων" και την αντικατέστησα με το "λίο πουπάνω πουπάνω" γιατί εθύμωσεν ο Λεξιπένητας ότι ήταν λάθος. Είδες ζημιά που μου έκαμεν η κυπριακή δημόσια εκπαίδευση; :-)



Επίσης με προβληματίζει προσωπικά το ζήτημα της θέσης του Ακέλ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει μη κερδοσκοπικά. Αν στην τελική δεχόμαστε "μη κερδοσκοπικά" στην τριτοβάθμια, γιατί θα μας εμποδίζει να μην τα δεχτούμε και σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Άλλωστε, η εναντίωση της φοιτητικής παράταξης του Ακέλ στην Ελλάδα όσον αφορά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ήταν δεδομένη κατά τη διάρκεια των περσινών φοιτητικών κινητοποιήσεων.



Ήδη οι εταιρίες μπαίνουν στα σχολεία και από την πίσω και από την μπροστά πόρτα πλέον. Για παράδειγμα ολόκληρη τεχνολογικού τύπου υποδομή ενός σχολείου στηρίζεται στο ότι "υιοθετήθηκε" από ημικρατικό οργανισμό (για τους Ελληνες: ΔΕΚΟ).



Αυτά, σε σχέση με τα ζητήματα της σχολικής αυτονόμησης κτλ, που έθεσε ο συνάδελφος, νομίζω πρέπει να μας απασχολήσουν πάρα πολύ στο άμεσο μέλλον, αν δεν θέλουμε το σχολικό έργο να στηρίζεται (και άλλο) σε παράγοντες άσχετους από τον κρατικό προϋπολογισμό για την παιδεία.





"Στρατηγικός σχεδιασμός" Vs Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης
Tο πρώτο αντιμεταρρυθμιστικό εγχείρημα

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι, στην πορεία υλοποίησης της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης, ίσως, ένας "στρατηγικός σχεδιασμός" θα βοηθούσε στην πιο σωστή και αποτελεσματική υλοποίηση των βασικών ζητημάτων που εμπεριέχονται στην Έκθεση για την Μεταρρύθμιση. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα σοβαρό ενδεχόμενο, ως την ώρα που ο "Στρατηγικός Σχεδιασμός" του Υπουργού Παιδείας είδε το φως της δημοσιότητας, για να ακυρώσει τέτοιες τυχόν προσδοκίες.





Στον "Στρατηγικό Σχεδιασμό" του ΥΠΠ φαίνεται να απουσιάζουν οι βασικοί στόχοι που πηγάζουν από την Έκθεση για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και που είναι, βασικά, και στόχοι των σύγχρονων - προοδευτικών μεταρρυθμιστικών εγχειρημάτων, όπως:

α). Δέσιμο του σχολείου με τη ζωή.

β). Διαμόρφωση του ενεργητικού ανθρώπου μέσα από την αγωγή.

γ). Καλλιέργεια της ατομικότητας στη θέση της υποταγής.

δ). Ελεύθερη ένταξη του ατόμου στην κοινωνία.

ε). Καλλιέργεια των ενδιαφερόντων του παιδιού και προαγωγή της αυτενέργειας σ' όλες τις διαδικασίες μάθησης, τόσο στο γνωστικό όσο και στον ψυχοκινητικό και καλλιτεχνικό τομέα. στ). Μάθηση μέσα από την πράξη και τις κοινωνικές εμπειρίες και

ζ). Σύνδεση της πνευματικής με τη χειρονακτική εργασία στη μαθησιακή διαδικασία.

Και ενώ είναι πρόδηλη η χρεοκοπία της εκπαιδευτικής διαδικασίας, στον "στρατηγικό σχεδιασμό" του ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού επιμένει να παραβλέπει τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης και να ενισχύει τον διοικητισμό της.



Οι διαδικασίες



Ένα από τα σοβαρότερα επιτεύγματα της Μεταρρύθμισης ήταν και η σύσταση των Συμβουλίων, όπου, συζητούνταν όλα τα θέματα της Έκθεσης, καταθέτοντας ο καθένας τις απόψεις και θέσεις του, αναπτυσσόταν ένας δημιουργικός διάλογος και στο τέλος παίρνονταν πολιτικές ή άλλες αποφάσεις. Στα Συμβούλια αυτά, όπου διεξάγεται ο δομημένος διάλογος συμμετέχουν όλοι οι φορείς της κοινωνίας (Οργανώσεις, Κόμματα, Εκπαιδευτικοί, Γονείς, Μαθητές). Για πρώτη φορά λοιπόν, οι "προτάσεις" του Υπουργού δίδονται στα μέσα, έχουν τη μορφή τελεσίδικων προτάσεων, και τα Συμβούλια πλήρη άγνοια. Γιατί άραγε; Τι φοβήθηκε ο Υπουργός; Αλλάζει ο τρόπος συζήτησης και λήψης αποφάσεων;



Εύλογα τα ερωτήματα. Θα μπορούσε και πάλι κάποιος να ισχυριστεί ότι "μα αυτό δεν είναι η ουσία".



Η ουσία



Δυστυχώς σε μια σειρά από ζητήματα στα οποία τοποθετείται ο ΥΠΠ αντιφάσκουν με το πνεύμα, τη φιλοσοφία αλλά και με συγκεκριμένες πρακτικές εισηγήσεις της Έκθεσης για την Μεταρρύθμιση, σε σημείο μάλιστα που να συνιστούν αντιμεταρρυθμιστική εξέλιξη. Κάποιες, μάλιστα, από τις εισηγήσεις του ΥΠΠ μας φέρνουν πίσω 10-15 χρόνια, σε ένα δρόμο που ήδη τον έχουμε καλύψει. Είναι όλα εκείνα τα ζητήματα που αναφέρονται στην Έκθεση για την Μεταρρύθμιση, ως αδυναμίες του κυπριακού εκπαιδευτικού συστήματος και τις οποίες η Μεταρρύθμιση θα βελτίωνε και θα άλλαζε. Έχουμε δηλ. στις θέσεις του Υπουργού ένα σαφές πισωγύρισμα.



Να θυμίσουμε ακόμα ότι πολλά απ' αυτά που εισηγείται ο κ. Υπουργός (π.χ. αλλαγές στο Λύκειο) βρίσκονται στην "Αξιολόγηση του Κυπριακού Εκπαιδευτικού Συστήματος" που έγινε από εμπειρογνώμονες της ΟΥΝΕΣΚΟ και που αναφέρονταν ως αδυναμίες του συστήματος. Πώς αλήθεια συμπίπτουν, αυτές οι αδυναμίες με τις θέσεις του Υπουργού;



Ενιαίο Λύκειο: Πίσω 15 χρόνια



* Το Ενιαίο Λύκειο, όπως λειτουργεί σήμερα, χρειάζεται αλλαγές, ώστε να απεγκλωβιστεί από το Πανεπιστήμιο και να προσφέρει στέρεη γενική ανθρωπιστική παιδεία, σύμφωνα με τις προτάσεις της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης.

* Το προτεινόμενο σχέδιο αλλαγών δεν κινείται προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Δεν πρόκειται ουσιαστικά για προτάσεις που βελτιώνουν το Ενιαίο Λύκειο, αλλά για οπισθοδρόμηση προς τα ΛΕΜ.

* Οι αλλαγές που εισηγείται ο ΥΠΠ δεν στηρίζονται, όπως θα έπρεπε, σε αποτελέσματα επιστημονικών αξιολογήσεων του Ενιαίου Λυκείου.

* Η σύνδεση του Ενιαίου Λυκείου με το Πανεπιστήμιο ενδυναμώνεται.

* Η πρόταση του Υπουργού θα οδηγήσει τους μαθητές που έδειχναν αδυναμία να επιλέξουν με εκπαιδευτικά κριτήρια ή με κάποιο στόχο, σε συγκεκριμένες δέσμες, καθοδηγώντας τους σε συγκεκριμένες επιλογές, αυξάνοντας τον επιλεχτικό ρόλο του σχολείου. Αποτέλεσμα θα είναι το σχολείο δύο ή περισσοτέρων ταχυτήτων.

* Αφαιρούνται μαθήματα ενδιαφέροντος.

* Οι υποχρεώσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαμε την αφαίρεση των ξένων γλωσσών από το Γυμνάσιο περιορίζοντας τις σε μια και τον περιορισμό τους στο Λύκειο.

* Με βάση τα πιο πάνω είναι αυτονόητο ότι περιορίζεται και το δικαίωμα επιλογής των μαθημάτων που θα εξετάζονται τα παιδιά.

* Είναι σίγουρο, ακόμη, ότι θα γίνουν προσπάθειες να κρατηθούν ισορροπίες, αφού η προσθαφαίρεση ωρών για διάφορες ειδικότητες γίνονται χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση.

* Οι λειτουργικές δυσκολίες του Ενιαίου Λυκείου, που έρχεται να επιλύσει το σχέδιο, δεν οφείλονται τόσο στο θεσμό, αλλά στην αδυναμία του Υπουργείου να διεκπεραιώσει τις προαγωγές, μεταθέσεις και μετακινήσεις κατά τον ουσιώδη χρόνο.

* Τέλος, φαίνεται να παρακάμπτεται η "Έκθεση για την αναδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο" (Πρόταση Ερωτοκρίτου), η οποία εκπονήθηκε στα πλαίσια της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης με όρους εντολής του ίδιου του Υπουργείου.



Ρατσιστική διαγραφή Τεχνικής- ΄Οχι ενοποίηση



Υποβαθμίζονται, με τον "Στρατηγικό Σχεδιασμό", οι Τεχνικές Σχολές, αφήνοντας τις να αργοσβήσουν μέσα από κάποιες "Επαγγελματικές Σχολές" που δε θα απολήγουν και σε απολυτήριο, αλλά σε ένα διετές πιστοποιητικό χωρίς κανένα αντίκρισμα. Αντίθετα, αυτό που προνοούσε η Έκθεση για την Μεταρρύθμιση ήταν "σταδιακή κατάργηση του δυαδικού / διπλού δικτύου της μεταϋποχρεωτικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Γενικό Λύκειο - Τεχνικές και Επαγγελματικές Σχολές). Το διπλό αυτό δίκτυο σταδιακά θα δώσει τη θέση του σε ένα νέο τύπο Ενιαίου Λυκείου - ένα πραγματικά Ενιαίο Σχολικό θεσμό που θ' αντικαταστήσει το υπάρχον σύστημα, δηλαδή και το Γενικό Λύκειο και τις Τεχνικές - Επαγγελματικές Σχολές". Το νέο Ενιαίο Λύκειο (όπως προκύπτει από την Έκθεση για τη Μεταρρύθμιση) θα συνδυάζει οργανικά τη γενική και την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και θα παρέχει στέρεη "γενική παιδεία" η οποία θα περιλαμβάνει μαθήματα τεχνολογικών γνώσεων και προεπαγγελματικής κατάρτισης. Το ερώτημα που θα πρέπει ν' απαντηθεί είναι: Ενιαίο Λύκειο ή Ενιαίο Σχολείο; Και η απάντηση σαφώς και χωρίς κανένα ενδοιασμό είναι Ενιαίο Σχολείο. Η επιλογή πρέπει να είναι πλήρης και σαφής: ΕΝΙΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Και απορρίπτουμε την τοποθέτηση για ρύθμιση των προβλημάτων του Ενιαίου Λυκείου, χωρίς τη λύση των προβλημάτων του συνόλου της βασικής εκπαίδευσης γενικής και επαγγελματικής (πράγμα που επιχείρησε ανεπιτυχώς, η προηγούμενη Κυβέρνηση, οξύνοντας τα προβλήματα σε όλες τις βαθμίδες). Συνεπώς, για μας το πρόβλημα βρίσκεται στη συγκρότηση και την ανάπτυξη του Ενιαίου Σχολείου. Και όταν λέμε Ενιαίο Σχολείο, εννοούμε το σχολείο που αφορά τα παιδιά ολόκληρου του λαού. Από τη στιγμή που φεύγεις απ' αυτή την αρχή, τότε διαμορφώνονται τα σχολεία των προνομιούχων και μη, τα οποία πίσω από κάποιες σκοπιμότητες παρέχουν παιδεία για ορισμένες κοινωνικές τάξεις.



Κατάλογος διοριστέων Το άλλοθι



Το Σχέδιο του Υπουργού επαναφέρει το ζήτημα του Καταλόγου Διοριστέων, στη βάση του σχεδίου που κατέθεσε η προηγούμενη Κυβέρνηση και το οποίο, όχι μόνο δεν βελτιώνει το υφιστάμενο, αλλά δημιουργεί προϋποθέσεις για παρεμβάσεις και υποκειμενικές αξιολογήσεις στο όνομα της επιλογής των "ποιοτικών εκπαιδευτικών", των "καλύτερων εκπαιδευτικών" ή ακόμα ότι οι κατάλογοι "γίνονται ολοένα και μακρύτεροι" ή ακόμα ότι "η μέση ηλικία διορισμού ανεβαίνει". Να πούμε ότι οι θιασώτες της κατάργησης του καταλόγου από το 1987 χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα. Η ίδια η ζωή, όμως, τα ανατρέπει. Προβλήματα υπάρχουν και θα πρέπει σίγουρα να συζητηθούν και ν' αντιμετωπιστούν. Στη βάση, όμως της υφιστάμενης φιλοσοφίας, όπου κατοχυρώνει το αδιάβλητο.Ένα σύστημα που υπάρχει και σε άλλες χώρες της Ε.Ε.





Επιμόρφωση εκπαιδευτικών



Ενώ ο διάλογος έχει ολοκληρωθεί στο Συμβούλιο Παιδείας εδώ και αρκετό καιρό, φαίνεται πως το ΥΠΠ δυσκολεύεται αφάνταστα στην υλοποίηση λόγω των κονδυλίων που χρήζει το συγκεκριμένο ζήτημα. Από την άλλη το θέμα αυτό είναι συνδεδεμένο με την αναβάθμιση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που θα αναλάβει το βάρος της επιμόρφωσης και που επίσης δεν προχωρά, αφήνοντας το εγκαταλελειμμένο και χωρίς σαφείς προσανατολισμούς. Συνδέει παράλληλα την επιμόρφωση με την καθιέρωση νέων θέσεων που δεν έχουν ολοκληρωθεί ή συμφωνηθεί στο σχέδιο αξιολόγησης, αφού το σχέδιο "Αθηνά" φαίνεται να εγκαταλείπεται προβάλλοντας ο ΥΠΠ κάποιες δικές του ιδέες (όχι σχέδιο) αποσπασματικές και χωρίς καμιά συνοχή (βλέπε Παιδαγωγικός Σύμβουλος, Ανώτερος Καθηγητής, Μέντορες, κ.α.)





Αξιολόγηση και ανέλιξη εκπαιδευτικών





Οι επτά Ακαδημαϊκοί που εκπόνησαν την Έκθεση για την Μεταρρύθμιση, πρότειναν στην Κυβέρνηση και την σύνταξη Σχεδίου Αξιολόγησης (αμισθί όπως και η έκθεση). Το ΥΠΠ αρνήθηκε και ανέθεσε την εντολή για Σχέδιο Αξιολόγηση στον οίκο "ΑΘΗΝΑ" έναντι του ποσού των £250,000! περίπου, δίδοντας του μάλιστα συγκεκριμένους όρους εντολής. Δυστυχώς, η "ΑΘΗΝΑ" δεν έλαβε υπόψη την κυπριακή πραγματικότητα, τις θέσεις των εκπαιδευτικών και των άλλων εμπλεκομένων και παρουσίασε ένα σχέδιο χειρότερο από το υφιστάμενο, που η Επιτροπή χαρακτήρισε ως "απηρχαιωμένο", ανεφάρμοστο και μακριά από το προοδευτικό - δημοκρατικό πνεύμα που διέπει την έκθεση για την Μεταρρύθμιση. Για να παραδεχτεί και ο ίδιος ο Υπουργός στον "Στρατηγικό Σχεδιασμό" του ότι "η πρόταση της Κοινοπραξίας ΑΘΗΝΑ δεν συνάδει απόλυτα με αλλαγές που προτείνονται σε άλλους τομείς του εκπαιδευτικού συστήματος". Μετά και την παραδοχή του ίδιου του ΥΠΠ σίγουρα εγείρεται θέμα τάξης αλλά και διερεύνησης για διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Ο ΥΠΠ όμως στον "Σχεδιασμό" του θα προχωρήσει να καταθέσει δικές του εισηγήσεις (σε 10 περίπου γραμμές) όπου προχωρεί σε αλλαγές που χειροτερεύουν το υφιστάμενο σύστημα, γιατί ούτε τον επιθεωρητισμό καταργούν (στόχος Μεταρρύθμισης) ούτε και εισάγουν έναν προοδευτικό / αναπτυξιακό - βελτιωτικό τρόπο αξιολόγησης. Αντίθετα στηρίζεται στη λογική του management και του ελέγχου (διοικητικού) παραβλέποντας τον παιδαγωγικό ρόλο του σχολείου. Οι υπερεξουσίες που δίνει στο Διευθυντή, που στην ουσία σ' αυτόν θα στηρίζεται η ανέλιξη του εκπαιδευτικού, θα δημιουργήσει άλλες σχέσεις στον εργασιακό χώρο, που δεν θα στηρίζονται στη συνεργασία, στη δημοκρατία και στο διάλογο όλων των εμπλεκομένων.





Διοικητική και εκπαιδευτική αυτονόμηση Το Θατσερικό μοντέλο





Η νεοφιλελεύθερη αυτονόμηση που φαίνεται να προτείνει ο ΥΠΠ, έγκειται στην οικονομική ... αυτονόηση: "Βασική επιδίωξη είναι η καθιέρωση ενός διαχειριστικού συστήματος, με το οποίο κάθε σχολική μονάδα θα μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες της σε θέματα υλικοτεχνικής υποδομής, χωρίς χρονοτριβή και σύμφωνα με το δικό της προϋπολογισμό" (Στρατηγικός Σχεδιασμός ΥΠΠ).





Οι ευθύνες, δηλαδή, του κράτους μετακυλίονται αλλού, ενώ ο διοικητισμός και ο ασφυκτικός έλεγχος θα αυξάνεται, παραπλανητικά και στο όνομα της αυτονομίας. Δείγματα γραφής έδειξε πρώτα η ΔΜΕ, όπου απέστειλε στις σχολικές μονάδες τον προγραμματισμό για το τρίμηνο, όπου με κάθε λεπτομέρεια υποδεικνύεται τι πρέπει να κάνουν τα σχολεία, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο αυτονόμησης αυτενέργειας από εκπαιδευτικούς και μαθητές. Η ανησυχία φυσικά μεγαλώνει αν συνδέσουμε την οικονομική "αυτονομία" που εισηγείται το σχέδιο με τα "εθνικά επίπεδα" που εισηγείται επίσης αλλού, με ένα συγκαλυμμένο τρόπο. Αν αυτά τα δυο στην πορεία συνδεθούν, τότε θα έχουμε σχολεία Α', Β' ή και Γ' κατηγορίας. Στην Αγγλία όταν εφαρμόστηκε από την Θάτσερ, πολλά σχολεία που περιέπεσαν στη Γ' κατηγορία, έκλεισαν.





Πρόχειρες, αποσπασματικές, χωρίς σχέδιο και μελέτη καμιά, φαίνεται να είναι και οι "πυλώνες" που προτείνει ο ΥΠΠ και άλλες αλλαγές όπως:

* Η κατάργηση των μικρών σχολικών μονάδων, κυρίως υπαίθριες και περιφερειακές (Με βάση ποιο σχέδιο, ποια μελέτη; Λήφθηκε υπόψη η αναπτυξιακή πορεία της περιοχής, η βούληση των κατοίκων και άλλα;).

* Κατάργηση κύκλου Α' και Β' στα δημοτικά.(Στη βάση ποιας επιστημονικής μελέτης;).

* Υπαγωγή της υποχρεωτικής προδημοτικής εκπαίδευσης στα δημοτικά σχολεία, σχολειοποίηση δηλαδή της προδημοτικής. (Η έκθεση για την Μεταρρύθμιση εισηγείται ακριβώς το αντίθετο, στηριγμένη σε παιδαγωγικά, επιστημονικά κριτήρια. Το μόνο κέρδος για το κράτος είναι ότι θα "γλιτώσει" κάποια λεφτά από την κατάργηση των θέσεων Διευθυντών στα νηπιαγωγεία).



Σιωπή για αλλάγές που ξεκίνησαν!

* Κανένας λόγος δε γίνεται για επέκταση του ολοήμερου σε όλες τις βαθμίδες όπως προτείνεται στην Έκθεση για τη Μεταρρύθμιση. Αντίθετα, μέσα από μισόλογα, διαφαίνεται η τάση για αναστολή του: "Σημειώνεται ότι το Ενιαίο Ολοήμερο Σχολείο θα παραμείνει ως πιλοτικό πρόγραμμα μέχρι τη λήξη της τριετούς δοκιμαστικής περιόδου εφαρμογής που έχει καθοριστεί. Ανεξάρτητα από την καθολική ή μη επέκτασή του Ολοήμερου Σχολείου, θα διασφαλιστεί ότι η κοινή βάση γνώσεων και δεξιοτήτων θα παρέχεται ομοιόμορφα σε όλα τα σχολεία.

* Οι Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ) δεν επεκτείνονται αν και βρίσκονται στο 5ο χρόνο δοκιμαστικής εφαρμογής. Μια καινοτομία επαναστατική, που έχει να επιδείξει μόνο θετικά αποτελέσματα όπου εφαρμόστηκε.





Τριτοβάθμια εκπαίδευση



Μια εντελώς διαφορετική αντίληψη, φιλοσοφία και νοοτροπία ενυπάρχει στις θέσεις του ΥΠΠ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, απ' αυτή που εισηγείται η Έκθεση για τη Μεταρρύθμιση αλλά και οι προγραμματικές θέσεις της Κυβέρνησης. Μετά και την ψήφιση από τη βουλή για.... κερδοσκοπικά ιδρύματα (με τη διαφωνία του ΑΚΕΛ), η αντιμετώπιση από το "Στραγηγικό Σχεδιασμό" είναι επικίνδυνα ανάλογη. Γίνεται μια έντεχνη σύζευξη των Δημοσίων και Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, έτσι που η πορεία τους να είναι κοινή, χωρίς διάκριση, με αποτέλεσμα, στην εξέλιξή της, να εμβολιαστεί και η δημόσια από τις αντιλήψεις (οικονομικές;) της ιδιωτικής. Η εισαγωγή, για παράδειγμα, των δεικτών απόδοσης και η σύνδεσή τους με τους προϋπολογισμούς των Δημοσίων Πανεπιστημίων, δημιουργεί, εύλογα, ανησυχίες. Εντελώς πρόχειρη και ατεκμηρίωτη θεωρείται η εισήγηση (σε δυο γραμμές) για κατάργηση του υφιστάμενου τρόπου εισδοχής και θεσμοθέτησης πιστοποιητικού εκπαίδευσης, συνδέοντάς το με τα εθνικά επίπεδα.





Η επικέντρωση του "Στρατηγικού Σχεδιασμού" στα διοικητικά, το Management και συνεπακόλουθα η υποβάθμιση της παιδαγωγικής πτυχής επαναφέρει στο προσκήνιο μια προσέγγιση η οποία τα τελευταία χρόνια, με τη συζήτηση και υλοποίηση ζητημάτων της Μεταρρύθμισης, φαινόταν ότι εξασθενούσε. Δηλαδή φαινόταν ότι υιοθετείται μια αντιαυταρχική προσέγγιση της σχολικής πραγματικότητας που στηριζόταν στο αυτονόητο, ότι δηλαδή το σχολείο υπάρχει για το μαθητή και όχι για να υπηρετεί τις ανάγκες της διοίκησης. Αν προσχηματικά προβάλλουμε τα διοικητικά προβλήματα για να παίρνουμε αποσπασματικές, αυθαίρετες και ασύνδετες μεταξύ τους αποφάσεις, τότε αυτό συνιστά επάνοδο σε μια αυταρχική και αντιδημοκρατική προσέγγιση του σχολείου, του μαθητή, της μάθησης και της ζωής.





Καλούμε, λοιπόν, τον Υπουργό να επανέλθει άμεσα στο διάλογο που βρισκόταν σε εξέλιξη στα Συμβούλια Παιδείας, εκεί όπου βρίσκονται και συζητούν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς της κοινωνίας, καταθέτοντας απόψεις. Όσο για τον "Στρατηγικό Σχεδιασμό" θα πρέπει να αποσυρθεί γιατί δεν είναι τεκμηριωμένος και εδράζεται πάνω σε μια νεοσυντηρητική / νεοφιλελεύθερη βάση και αντιστρατεύεται την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση που ξεκίνησε και έκανε τα πρώτα της σταθερά βήματα. Όλοι έχουμε δεσμευτεί σ' αυτή την πορεία. Δεν δικαιούται κανένας για πολιτικές, κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες να εκτροχιάσει αυτή την πορεία.



Πρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών

Του Σωτήρη Χαραλάμπους
Κωδικός άρθρου: 757823
ΠΟΛΙΤΗΣ - 02/12/2007, Σελίδα: 112

1 Δεκ 2007

Για το ζήτημα της έκτρωσης



Έκαμα τζιαι γω την πρώτη μου δημοσκόπηση. Έτο, εφάνηκεν να έσιει μιαν σχετική ανταπόκριση. Η πλειοψηφία φαίνεται να θεωρεί ότι η έκτρωση εν θέμα αποκλειστικό της γυναίκας. Μόνο 1 είπε ότι εν πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση. Τούτο εν ευχάριστο. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι εν έθεσα σωστά το ερώτημα. Δηλαδή ρωτώντας κατά πόσο θεωρείτε ότι εν αποκλειστικό δικαίωμα της γυναίκας, εννοούσα να έχει όντως τις συνθήκες και τις διευκολύνσεις για να το κάμει τζιαι όι να μεν το πει του άντρα της ας πούμε. Σίγουρα η γνώμη της θα είναι πιο βαρύνουσα, αλλά εν σημαίνει ότι εν θα συζητηθεί με τον άντρα της/σύντροφό της αν μιλάμε για πλαίσια σοβαρής σχέσης τουλάχιστον. Στις ειδικές περιπτώσεις εννοούσα περιπτώσεις θυμάτων βιασμού και περιπτώσεις εγκυμοσύνης που έχουν περιπλοκές υγείας είτε στο έμβρυο είτε στην εγκυμονούσα.

Αφού ξεκαθάρισα αυτό λοιπόν, ας γράψω λίγες σκόρπιες σκέψεις για το θέμα. Θυμούμαι που ήμουν εις στο λύκειο, επήραν μας να μας δείξουν ένα ντοκιμαντέρ για την έκτρωση. Εδείχναν διάφορα που μιαν μόνο οπτική γωνία, αυτή που είναι κατά της έκτρωσης. Η άλλη οπτική γωνία, αυτή της έκτρωσης ως δικαίωμα μιας γυναίκας, δεν υπήρχε πουθενά. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει καμία μέθοδος αντισύλληψης με 100% αποτελεσματικότητα, ότι υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών στην ηλικία μας που δεν είχαν τύχει ποτέ μιας πρέπουσας και σοβαρής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και εύκολα μπορούσαν να πέσουν θύματα άγνοιας. Ότι υπάρχουν περιπτώσεις επιπλοκών στην υγεία. Ότι υπάρχουν περιπτώσεις θυμάτων βιασμού. Ότι υπάρχουν περιπτώσεις ζευγαριών που δεν μπορούν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος ενός μωρού. Ότι υπάρχουν περιπτώσεις φόβου για κοινωνική κατακραυγή (βλ. ανύπαντρες μητέρες σε κοινωνίες σαν τη δική μας, καλή ώρα).

Ότι στην τελική σε μια σύγχρονη δυτική κοινωνία τίθεται ζήτημα για την αυτοδιάθεση του σώματος του καθενός. Μία χώρα μέλος της ΕΕ εν έτει 2007, δεν έχει καμία πρόνοια για την περίπτωση που μια κοπέλα θελήσει να κάνει έκτρωση. Όλες οι εκτρώσεις που ξέρω να έγιναν από γνωστές και φίλες έγιναν στη ζούλα σε ιδιώτες, γιατί δεν γίνονται στα δημόσια νοσοκομεία. Η πιο φτηνή που άκουσα ήταν 170 λίρες! Κάπου εδώ η έκτρωση λοιπόν, ειδικά από κοπέλες οικονομικά εξαρτώμενες πρέπει να γίνεται με δάνειο! Και 170 λίρες χωρίς κανενός είδους υποστηρικτικό περιβάλλον. Αν θέλεις τζιαι πουτούτα κοντά στο 500λιρο πρέπει να το υπολογίζεις.

Αν δεν έσιεις την πάτησες. Μπορεί τζιαι να θέλεις να κάμεις το μωρό τζιαι να μεν μπορείς όι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά τζιαι για πρακτικούς. Πού να αφήκεις το μωρό κτλ. Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να γίνονται δωρεάν εκτρώσεις στα δημόσια νοσοκομεία, τζιαι παράλληλα να υπάρχουν περιβάλλοντα υποστηρικτικά τζιαι για το πού να αφήκεις το μωρό σου. Όι μόνο στα ΙΚΕΑ, αλλά τζιαι στους χώρους εργασίας.