28 Ιαν 2008

Για τα γεγονότα έξω από το υπουργείο εσωτερικών

Αναδημοσιεύω κείμενο που θα μπει και σε εφημερίδες αύριο του πανεπιστημιακού καθηγητή Σταύρου Τομπάζου, αυτόπτη μάρτυρα στα γεγονότα.

Η αστυνομική αυθαιρεσία

Ως αυτόπτης μάρτυρας στα γεγονότα που οδήγησαν στη σύλληψη του Δώρου Πολυκάρπου χθες βράδυ (27/1/ 08) έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, στην εκδήλωση συμπαράστασης στις Ιρανές γυναίκες και παιδιά που διανυχτερεύουν εκεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την συνεχή άρνηση των πιο στοιχειωδών τους δικαιωμάτων εκ μέρους των κυπριακών αρχών, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω τα ακόλουθα:

Η αστυνομία δεν συνέλαβε τον πρόεδρο του ΚΙΣΑ Δώρο Πολυκάρπου, διότι, δήθεν, ο τελευταίος αρνήθηκε να κλείσει τα μεγάφωνα που μετέδιδαν μουσική. Η αστυνομία ζήτησε με γραπτό κείμενο να κλείσει η μουσική εντός 15 λεπτών. Ο Δώρος Πολυκάρπου συμμορφώθηκε και φρόντισε να κλείσουν το μεγάφωνα. Στο τέλος της όλης εκδήλωσης, και ενώ ο Δώρος Πολυκάρπου προσπαθούσε να αποσυναρμολογήσει τα μεγάφωνα, η αστυνομία πλησίασε τον Πολυκάρπου και του ζήτησε να μην χρησιμοποιήσει τα μεγάφωνα για να μεταδώσει μουσική. Ο Πολυκάρπου αλλά και εγώ ο ίδιος είπαμε στην αστυνομία ότι η μουσική είναι κλειστή. Άλλωστε και οι ίδιες οι σκηνές που προβλήθηκαν από τα κανάλια επιβεβαιώνουν ότι την ώρα της επίθεσης κατά του Πολυκάρπου και της συζήτησης που προηγήθηκε δεν υπήρχε καμιά μουσική. Ο Πολυκάρπου πρόσθεσε απλώς μπροστά στα κανάλια ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτή την απαγόρευση διότι η μουσική δεν ενοχλούσε κανένα, μιας και στην περιοχή δεν υπάρχουν σπίτια σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Ο αστυνομικός υπεύθυνος με πολιτική ενδυμασία είπε χαμηλόφωνα στον Πολυκάρπου να σωπάσει. Όταν αυτός διερωτήθηκε γιατί, ο ίδιος υπεύθυνος έδωσε εντολή να συλληφθεί ο Πολυκάρπου και να κατασχεθούν τα μεγάφωνα και τα μαγνητόφωνα του ΚΙΣΑ.

Πρόκειται για μια καθαρή αυθαιρεσία της αστυνομίας η οποία παρενέβη για να αποτρέψει ένα αγωνιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων να πει την άποψή του. Αυτό είναι το κράτος δικαίου και ο σεβασμός των νόμων στην Κυπριακή Δημοκρατία; Η αστυνομία συμπεριφέρθηκε με απαράδεκτο, αντιδημοκρατικό και βίαιο τρόπο και, κρίνοντας από τις δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης στο ΡΙΚ-1, παραπληροφόρησε και τον ίδιο τον υπουργό, ο οποίος δεν είχε σαφή εικόνα των γεγονότων. Ζήτησα από το ΡΙΚ-1 να παρέμβω στο Δελτίο Ειδήσεων των οχτώ αλλά ο εκεί υπεύθυνος επέλεξε να μην μου το επιτρέψει. Το ΡΙΚ-1 συνέβαλε έτσι στη δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων.

Το επεισόδιο αυτό έγινε, την ίδια στιγμή που ο αρχηγός της Αστυνομίας δηλώνει στα κανάλια –και αυτό είναι προς τιμήν του- τον αποτροπιασμό του και την ντροπή που ένιωσε για τον βάρβαρο ξυλοδαρμό πολιτών από ασυνείδητους αστυνομικούς (αναφέρομαι στο γνωστό βίντεο του Πολίτη και τη σχετική δίκη που βρίσκεται εν εξελίξει).

Τέτοιου είδους συμπεριφορές προσβάλλουν κάθε Κύπριο δημοκράτη. Καλώ δημόσια τον Υπουργό Δικαιοσύνης, τον Γενικό Εισαγγελέα αλλά και την Επίτροπο Διοικήσεως να ερευνήσουν το όλο ζήτημα της 27ης Ιανουαρίου και να αποδώσουν ευθύνες εκεί που πρέπει. Αν δεν θέλουμε αυθαιρεσίες της αστυνομίας και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να τα υπερασπίζονται, πρέπει να δράσουμε άμεσα.

Σταύρος Τομπάζος
Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών
Πανεπιστήμιο Κύπρου

27 Ιαν 2008

ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ!

Για τα γεγονότα που έγιναν έξω από το υπουργείο εσωτερικών σήμερα το απόγευμα, θα γίνει πορεία αύριο στις 5 από την πλατεία ελευθερίας προς το υπουργείο. Όσοι περισσότεροι είμαστε, τόσο το καλύτερο!

26 Ιαν 2008

Χαρμολύπη

Θα έγραφα ένα κείμενο για τις εκλογές. Έγραψά το πηλέ. Αλλά, αφού το αφιέρωμα στα κυπριακά δημόσια σχολεία έφτασε στο τέλος του είπα να βάλω κάτι πιο χαλαρό για αρχή. Καιρό έχω να ποστάρω κάτι δικό μου άλλωστε.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι προϊόν αγανάκτησης των όσων προβάλλονται από τα κανάλια μας (αυτά που δεν πληρώνεις συνδρομή τουλάχιστον) σε επίπεδο κωμωδίας.

Θα μου πείτε, έχουμε διάφορες κωμικές προσωπικότητες έτσι κι αλλιώς. (βλέπε κάποιοι πολιτικοί). Το θέμα είναι ότι με αυτούς γελάς στην αρχή και κλαις μετά γιατί τα "αστεία" τους συνήθως εφαρμόζονται ως πολιτικές πρακτικές. Αντίθετα, με τους Κωμικούς, ενώ θα έπρεπε να κλαις, γελάς με την ψυχή σου (και χωρίς συνέπειες).

Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή του εξαναγκασμού του κλάματος, του γέλιου, της αιδούς, του έρωτα, του σεξουαλικού ενδιαφέροντος κτλ. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει εκβιομηχανοποιηθεί και για το οποίο να μην έχουν παραχθεί υποβοηθητικά προϊόντα προς κατανάλωση και για το οποίο να μην προωθούνται συγκεκριμένα πλαίσια/στερεότυπα.

Βλέποντας μια ταινία, ή μια σειρά στην τηλεόραση, γίνεσαι δέκτης της δύναμης της εξουσίας του σεναριογράφου, της ερμηνευτικής υπερβολής τύπου Λάμψη, ή της επιβολής των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, τύπου οπτικοακουστικά εφέ.

Σε μερικές (αγγλόφωνες κυρίως) κωμικές σειρές επιβάλλεται να γελάσεις, αφού μετά από την «ατάκα» ακούγονται τα γνωστά μαγνητοφωνημένα γέλια (μικρής η μεγάλης διαρκείας). Μπας και δεν καταλάβεις ότι ήταν αστείο αυτό που έγινε/ειπώθηκε.

Οι «σιωπηλοί παλιάτσοι» του βωβού κινηματογράφου, είχαν αφενός πολύ λιγότερα τεχνολογικά μέσα στη διάθεσή τους και αφετέρου πολύ πιο σοβαρό περιεχόμενο από τις πλείστες κωμικές ταινίες του σήμερα, που έχουν κυρίως σαν θέμα το πάθημα κάποιου που ήθελε να κάνει σεξ ή να γίνει πλούσιος.

Από αυτούς τους «σιωπηλούς παλιάτσους», ο Buster Keaton είχε το χάρισμα χωρίς να σκάει ούτε ένα χαμόγελο μέσα από το δράμα που διαδραματιζόταν (τραβηγμένο από τα μαλλιά, αλλά οικείο στα δράματα του κόσμου που το έβλεπαν) να μας κάνει να γελάσουμε. Για αυτό προτιμώ το θλιμμένο «παλιάτσο» που δεν χρειαζόταν να μου επιβάλει το γέλιο με κανέναν άλλο τρόπο παρά μέσα από την τραγωδία του.

Ίσως αυτό να είναι και θέμα κουλτούρας. Μιας κουλτούρας χαρμολύπης με την οποία έχουμε μεγαλώσει. Ακούς ας πούμε το «Ο χάρος βγήκε παγανιά», κατεβάζεις γρήγορα γρήγορα τον κράσο στο λαρύγγι και σηκώνεσαι να χορέψεις, λες και ακούς το πιο τσακιρκεφάτο άσμα.

Είναι κρίμα που στην κυπριακή τηλεόραση έχουμε πήξει σε κάθε είδους ηλίθιες κυπριακές παραγωγές (χωρίς εξαίρεση), σε ταινίες fast food, και σπάνια μπαίνουν (ακόμα και από τα 2 ΡΙΚ, που θα έπρεπε υποτίθεται να προσφέρουν και λίγη ποιότητα), δεν προβάλλονται καθόλου ταινίες με αυτούς τους κωμικούς υπεράνθρωπους.

23 Ιαν 2008

Μηχανισμός Παραγωγής Υποταγμένων

Μάλλον το τελευταίο κείμενο για το αφιέρωμα, εκτός αν υπάρξει τίποτα καινούριο στο μέηλ μου μέχρι το Σάββατο το απόγευμα. Μέχρι τότε λοιπόν, απολαύστε τον Ζάππα, άλλως Duke Uncensored, που αναλύει στο κείμενό του της επιπτώσεις των δύο πρώτων βαθμίδων της εκπαίδευσης στη στάση και συμπεριφορά των φοιτητών του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Όλο αυτό τον καιρό έβλεπα τι λεγόταν στο μπλογκ και έμπαινα στον πειρασμό να γράψω για το θέμα που είχε θέσει η Δασκαλού. Αλλά είχα ένα πρόβλημα. Δεν έχω την παραμικρή εμπειρία όσον αφορά τα όσα γίνονται στα κυπριακά σχολεία. Έχω όμως εμπειρία από το πράγμα στο οποίο φαίνεται να αποσκοπεί το σχολείο στην Κύπρο (και ως ένα βαθμό στην Ελλάδα και σε σχεδόν όλο τον υπόλοιπο κόσμο). Το σχολείο έχει καταντήσει μηχανισμός παραγωγής δυσδιάστατων ανθρώπων, ανθρώπων χωρίς τόλμη και βούληση, ανθρώπων που απλά υπακούν και λένε «ούφφου εννα περάσουμε». Και αυτό το λέω βλέποντας τους συμφοιτητές μου, οι οποίοι ενσαρκώνουν το ιδεώδες του αποφοίτου του ιδανικού λυκείου στην Κύπρο.

Του φοιτητή στο λεγόμενο «HARVARD ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ».

Οι συμφοιτητές μου, παρά το γεγονός ότι έχουν αφήσει εδώ και τουλάχιστον τρεις μήνες το σχολείο, επιμένουν να συμπεριφέρονται λες και η αποβολή τους περιμένει στη γωνία. Και τι δεν έχουν δει τα μάτια μου μέσα σε αυτό το έρμο το Πανεπιστήμιο. Γλείψιμο καθηγητών, βαθμοθηρία μέχρι τελικής πτώσεως και όλα τα συναφή. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών είναι τέτοιος, που ακόμα και καυγάδες για το ποιός θα πάρει τον μεγαλύτερο βαθμό στην ομάδα που κάνει την ομαδική εργασία έχω δει. Ή φοιτητές να παίρνουν παρουσίες στη θέση του καθηγητή. Και το ακόμη χειρότερο; Η ανοιχτή αμφισβήτηση του προφέσορα είναι σχεδόν απαγορευμένη.

Αυτό το τελευταίο το έχω δει ουκ ολίγες φορές. Ενώ όλοι λένε διάφορα πίσω από την πλάτη του καθηγητή, κανείς δεν σηκώνεται να τον κοντράρει δημοσίως. Ίσα ίσα αυτό αφήνεται στους «αντιδραστικούς καλαμαράδες της κλαδικής», οι οποίοι βέβαια αντιδρούν δημοσίως, αλλά εις μάτην γιατί κανείς δεν σηκώνεται να τους υποστηρίξει, ακόμα και όταν εκφράζουν αιτήματα όλων των φοιτητών που είναι παρόντες εκεί.

Και εδώ βρίσκεται η κύρια διαφορά ανάμεσα στον απόφοιτο ενός ελληνικού λυκείου από τον μέσο απόφοιτο ενός κυπριακού λυκείου. Στα ελληνικά λύκεια είχαμε τις καταλήψεις, εκ των οποίων πολλές γίνονταν για λόγους χαβαλέ (Λ.χ. η τυρόπιτα δεν είναι στρόγγυλη αλλά τετράγωνη), αλλά επίσης πολλές είχαν να κάνουν με σοβαρούς λόγους (όπως ότι 500 μαθητές στοιβάζονταν για να κάνουν μάθημα σε ένα λυόμενο κτίριο). Στην Κύπρο η μόνη κίνηση που βλέπω να γίνεται, είναι όταν μαζεύουν τους μαθητές για μια καθιερωμένη πορεία κάθε χρόνο, για ένα θέμα το οποίο δεν αφορά άμεσα το εάν θα καλυτερεύσει η ζωή τους ή όχι. Στην Ελλάδα μπορεί ένας μαθητής να διαφωνήσει δημοσίως με τον καθηγητή του, αρκεί να έχει τα επιχειρήματα. Και αυτό γιατί κατα πάσα πιθανότητα ο καθηγητής ή θα κάτσει να συζητήσει μαζί του, ή θα τον αγνοήσει, ή θα τον κόψει ξερά και απότομα. Αλλά εάν γίνει το τρίτο και ο καθηγητής έχει άδικο, είναι πάρα πολύ πιθανό να σηκωθούν άλλοι 2-3 συμμαθητές του και να υποστηρίξουν τον μαθητή. Στην Κύπρο όποιος τολμήσει να ψελίσει κάτι αντίθετο με αυτά που λέει ο καθηγητής το πιο πιθανό είναι να εισπράξει ένα «Σκασε, βλάκα, είσαι μιτσής τζαι ένι ξέρεις τίποτε, τζαι εγώ είμαι ο καθηγητής», και να μην βρεθεί να τον υποστηρίξει κανείς. Στην Ελλάδα, ενώ κάνουμε το ίδιο σχεδόν πρόγραμμα μαθημάτων με την Κύπρο, διδασκόμαστε (παράληλα και σχετικώς στη ζούλα) να αντιδρούμε όταν μας πνίγει το άδικο, και να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν. Στην Κύπρο ο μαθητής μαθαίνει να υπακούει, να μην αντιδρά και να ακολουθεί πλήρως τις νόρμες.

Δεν φταίνε οι ίδιοι οι συμφοιτητές μου για το πως συμπεριφέρονται. Έτσι έχουν μάθει, έτσι έχουν μεγαλώσει. Αυτό που μπορώ άνετα να κατηγορήσω, είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια προς τον ατομικισμό και την άνευ όρων υπακοή, ενώ θα έπρεπε να τους μαθαίνει την ομαδικη δημιουργία και τη διεκδίκηση...

20 Ιαν 2008

Οι ψυχολόγοι στα σχολεία

Τελικά το αφιέρωμα θα συνεχιστεί για ακόμα λίγο από ότι φαίνεται. Σήμερα άργησα να αναρτήσω το καινούριο κείμενο λόγω "προσωπικών υποχρεώσεων", που δεν ήταν καθόλου υποχρέωση και πολύ ωραία πέρασα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα δεύτερο άρθρο του συναδέλφου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Γεώργιου Γεωργίου. Επειδή ο συνάδελφος αναφέρεται ονομαστικά σε λειτουργούς που έχουν κάνει στο παρελθόν κάποιες δηλώσεις σε σχέση με το ρόλο της τιμωρίας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω (πάλι), ότι οι απόψεις αυτές είναι του συναδέλφου και όχι δικές μου. Προσωπικά δεν έχω υπόψη μου τις δηλώσεις αυτές που όπως φαίνεται στάθηκαν η αφορμή για να γράψει την άποψή του σε σχέση με το ρόλο των ποινών. Σας αφήνω να δείτε την άποψη του συνάδελφου.

Ο κ. Πρωτοπαπάς, σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας, είναι κατηγορηματικός. «Η τιμωρία δεν είναι λύση. Πρέπει να ψάξουμε για τα αίτια». Αφήνει να εννοηθεί ότι αν καταφέρει να βρει τα αίτια, εύκολα θα λύσει το πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας και δεν χρειάζεται πλέον καμιά τιμωρία.

Ο κ. Ιωάννου, ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει: «Η λύση στο πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας δεν είναι η πειθαρχία και τα διάφορα πειθαρχικά μέτρα αλλά η αυτοπειθαρχία. Το μόνο που χρειάζεται είναι (πολύ απλά) η σωστή διαπαιδαγώγηση».

Με λίγα λόγια στο μυαλό και των δύο υπάρχει μια ιδανική κοινωνία. Μια κοινωνία όπου οι πολίτες θα έχουν αναπτύξει τέτοια συνείδηση που θα έχει καταστήσει την έννοια τιμωρία μουσειακό είδος. Παραδείγματος χάριν, χωρία καμιά επίβλεψη από την αστυνομία, κανένας δεν θα υπερβαίνει το όριο ταχύτητας. Κανένας δεν θα περνά με κόκκινο. Κανένας δεν θα χρησιμοποιεί το κινητό του όταν οδηγεί. Αν είμαστε λίγο τυχεροί και βρει ο κύριος Πρωτοπαπάς έγκαιρα τα αίτια, τότε δεν θα χρειαστεί να τοποθετηθούν και οι κάμερες!

Τώρα προσδεθείτε στο κάθισμά σας. Θα αυξήσουμε την ένταση της φαντασίας:
Φανταστείτε να μη χρειάζεται να κλειδώνουμε τα σπίτια μας, οι τράπεζες να είναι ανοικτές με ξεκλείδωτα τα χρηματοκιβώτια, τα καταστήματα χωρίς ταμίες.

Ακόμη λίγη αύξηση της έντασης:
Όλα τα παιδιά θα κάνουν την κατοίκον εργασία τους χωρίς καμιά παραίνεση ή πίεση από τους γονείς τους (πτου, την έχει καταργήσει ο κύριος Υπουργός!). Θα φορούν την καθορισμένη από το σχολείο τους στολή (βλέπετε, κάνουμε βήματα προς την αυτονόμηση των σχολείων). Πριν να κρούσει ο κώδωνας θα είναι έξω από την αίθουσα διδασκαλίας, έτοιμα και γεμάτα ενέργεια για ένα σύγχρονο μάθημα (λίγη αριθμητική, λίγη γραμματική και πολλή προσέγγιση). Το περιβάλλον ιδανικό – ούτε γραμμή σε θρανίο, ούτε χαρτάκι στο πάτωμα, ούτε μια κραυγή. Η μέθοδος – συνεργατική (βλέπετε, οι καθηγητές έχουν περάσει τα απαραίτητα σεμινάρια και έχουν αναβαθμιστεί).

Ακόμα λίγη φαντασία: Τα παιδιά είναι όλα άριστα!
Κύριε Ιωάννου, αν τα καταφέρεις και πέσεις κάτω από το κρεβάτι, θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι.

Πιστεύω ακράδαντα ότι αν θέλεις να ελέγξεις ένα κοινωνικό σύνολο, είτε μικρό είτε μεγάλο, είτε άνθρωπο είτε ολόκληρη χώρα, ο μόνος τρόπος είναι ο συνδυασμός του καρότου και του μαστιγίου (όσο άσχημα και αν ακούγεται). Με άλλα λόγια ο συνδυασμός νουθεσίας – επικρότησης και τιμωρίας. Η τέχνη όλη είναι να βρεις την ισορροπία των δύο. Αν χάσεις την ισορροπία τότε έχεις πρόβλημα. Η δυσκολία έγκειται στο ότι η ισορροπία είναι δυναμική. Τα όρια είναι μεταβαλλόμενα και εξαρτώνται από πάρα πολλούς παράγοντες. Είναι για αυτό που είναι τόσο δύσκολο και επομένως και τόσο σημαντικό το έργο του γονιού, το έργο του καθηγητή, του διευθυντή ενός σχολείου, μιας εταιρείας, του διαιτητή ενός αγώνα, του προέδρου ενός κράτους.

Οι πιο πάνω κύριοι και όχι μόνο, προτείνουν μόνο το καρότο. Άραγε γιατί; Μα επειδή το καρότο είναι λεφτά: Είναι θέσεις εργασίας άσπρων γιακάδων. Αξιώνουν τουλάχιστον ένα ψυχολόγο ανά σχολική μονάδα (οι κράχτες έπιασαν ήδη δουλειά). Κάποιοι άλλοι θα αναλάβουν την συνεχή επιμόρφωση των καθηγητών. Θα τους διδάσκουν τα μυστικά του μαγικού ραβδιού. Άλλοι θα επιμορφώσουν τους γονείς (Τι, εσείς θα τη γλυτώνατε;). Είναι επίσης υλικοτεχνική υποδομή (άρα μίζες).

Η διαιώνιση του προβλήματος θα διαιωνίσει και το ανέμελο φαγοπότι.

Για αυτό το λόγο έχουν αλυσοδέσει τους καθηγητές ούτως ώστε να μην μπορούν να λειτουργήσουν. Όσο πιο μεγάλα είναι τα προβλήματα παραβατικότητας τόσο πιο πολλές θα είναι οι ανάγκες.

Ξέρετε, αυτή η λογική δεν είναι πρωτοφανούσημη. Π.χ. κάποιοι δημιουργούν τρομοκράτες και μετά ισοπεδώνουν ολόκληρες χώρες δήθεν για να τους βρουν. Καλά, αυτοί είναι προχωρημένοι. Αφού για να φανταστείτε, στις χώρες τους, κάθε πολίτης έχει τον ψυχολόγο του (εμείς προσπαθούμε για ένα ανά σχολική μονάδα!).

Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα, είναι ότι τα πάντα γίνονται στο όνομα της δημοκρατίας.

Η οργάνωση των καθηγητών ήταν εύκολη υπόθεση. Τους πάτησαν πάνω στον κάλο (παραπαιδεία) και σήκωσαν τα χέρια χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρόδωσαν (πούλησαν) τον καθηγητή που θέλει να μπαίνει στην τάξη με αξιοπρέπεια. Που θέλει να κάνει τη δουλειά του σε ανθρώπινες συνθήκες. Άλλωστε αυτοί δεν μπαίνουν σε τάξη.

Οι οργανωμένοι γονείς ή καλύτερα ο ΚΗΔΕΜΟΝΑΣ (Εδώ αναφέρουμε σε αυτόν που βλέπαμε μιαν την άλλη στα κανάλια! Σε αυτόν που του έλειψαν τα παιδιά – αποφοίτησαν, δανείστηκε ένα συγγενόπουλο του!) είχε (και έχει) όνειρα. Για αυτό, πρώτο και μοναδικό του μέλημα ήταν το χαΐδεμα αυτιών.

Κάποιοι άλλοι, που δεν έχουν το ρουθούνι για να μυριστούν τη βρόμα και δυσωδία (Εδώ αναφέρομε σε κομματάρχη), φουσκώνουν σαν παγώνια υπερηφανευόμενοι για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Θα τελειώσω με τα εξής:

Αν οι Άγγλοι επέμειναν να λύσουν το πρόβλημα του χουλιγκανισμού με τη μέθοδο της προσέγγισης του διαλόγου, η αιθάλη από το κάψιμο των αγγλικών πόλεων, θα έφτανε μέχρι την Κύπρο.

Κύριε Πρωτοπαπά, το θέμα δεν τίθεται ως επιλογή μεταύ τιμωρίας και προσέγγισης – διαλόγου. Η τιμωρία είναι μέρος της λύσης.

Το θέμα δεν τίθεται ως επιλογή μεταξύ πρόληψης και καταστολής. Η καταστολή είναι μέρος της λύσης. Οι αυστηρότερες ποινές είναι πρόληψη. Η καταστολή λειτουργεί και προληπτικά.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Είναι πολλοί που επωφελούνται από την αποσύνθες των δημόσιων σχολείων και πολύ φοβούμαι θα είναι πολύ αργά όταν θα αντιληφθεί ο κόσμος τι γίνεται. Θα μας έχουν τρελάνει όλους.

Γεωργίου Γεώργιος
Μαθηματικός.

17 Ιαν 2008

Μαθήματα γονιών

Δυστυχώς, το αφιέρωμα αυτό φαίνεται να φτάνει στο τέλος του, καθώς το ακόλουθο κείμενο είναι και το τελευταίο που παρέλαβα στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση. Αν παρόλα αυτά, υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμα να συμμετάσχει, υπάρχει προθεσμία μέχρι και την Κυριακή στις 6 περίπου το απόγευμα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους απέστειλαν τα κείμενά τους, καθώς και όσους συμμετείχαν με σχόλια στο διάλογο, αλλά ακόμα κι αυτούς που διάβαζαν χωρίς να αφήσουν κάποιο σχόλιο. Ακόμη, οφείλω να απολογηθώ για την σχετική απουσία μου από το αφιέρωμα αυτό. Η αλήθεια είναι ότι διανύω μια περίοδο πηξίματος και έχω παραμελήσει αυτό που λέμε μπλογκόσφαιρα. Ελπίζω την Κυριακή να βρω κάτι να πω...

Το τελευταίο κείμενο λοιπόν για το αφιέρωμα στα κυπριακά δημόσια σχολεία, ανήκει στην συνμπλόγκερ Μονάχους-Μονάχους. Απολαύστε το!

Όταν πριν 13 χρόνια έπρεπε να αποχωριστώ το μωρό μου για να πάει στο δημοτικό, θυμούμαι πήρα άδεια από τη δουλειά μιαν ολόκληρη βδομάδα και βρέθηκα πρώτο τραπέζι πίστα στην αυλή του δημοτικού μαζί με άλλες μαμάδες, αγχωμένες και θλιμένες. Εκείνη την μέρα υπέστηκα ένα πρώτο σοκ και πήρα το πρώτο μου μάθημα: Στο δημοτικό της κόρης μου δεν υπήρχε κανένα μωρό που γνώριζε. Όλα έρχονταν από το ίδιο νηπιαγωγείο, το οποίο ένα-δυο χρόνια πριν είχα απορρίψει γιατί εκεί μέσα ήταν τα μωρά αππωμένων συμμαθητριών μου και δεν ήθελα με τίποτε να μάθει το δικό μου κοπελλούι τα λακόστ και τα πράντα από τα τρία του. Με έπιασαν ενοχές που πήρα το μωρό μου σε συνοικιακό νηπιαγωγείο και το άφησα «αμόρφωτο». (Το συγκεκριμένο νηπιαγωγείο αππωμένων γονιών έκανε επίδειξη στα δημοτικά στέλλοντας μωρά που ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν). Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τον ανταγωνισμό που επιβάλλεται στα μωρά μόλις αρχίσουν να μπουσουλούν. Κι επειδή με πήρε και με σήκωσε το κολάνι του ανταγωνισμού, πήρα τη δεύτερη μου κόρη σε αππωμένο νηπιαγωγείο για να έχει το παιδί «εφόδια» για το δημοτικό.


Ανεξαρτήτως προδημοτικής εκπαίδευσης, οι κόρες μου ήταν τυχερές. Είχαν ως επί το πλείστον πολύ καλές δασκάλες, μερικές από τις οποίες ακόμα τις βλέπω και συγκινούμαι για την αγάπη που έδωσαν, που και οι ίδιες ρωτούν πάντα με πραγματικό ενδιαφέρον για την πρόοδο τους. Ήταν και αυτό ένα καλό μάθημα: Το δημόσιο σχολείο το κάνουν οι άνθρωποι. Τα υπόλοιπα(ύλη, υποδομή κλπ) είναι μεν σημαντικά, αλλά όχι τόσο όσο οι άνθρωποι.


Ένα τρίτο μάθημα που πήρα από τη θητεία μου ως μάμμα στα δημοτικά, ήταν οι παρεμβάσεις και οι πιέσεις που ασκούν σήμερα οι γονείς, οργανωμένοι και μη, για καλό ή για κακό. Έχω δει, όπως και όλοι, πράματα και θάματα. Έχω δει μαμάδες και μπαμπάδες να κουνούν απειλητικά το δάκτυλο στους δασκάλους γιατί έκαναν παρατήρηση στο αυθάδικο κοπελλούι τους που μίλησε άσχημα ή κτύπησε άλλο μωρό ή πληγώθηκε τάχα μου γιατί το χώρισαν από το φίλο του ή έδωσαν σε άλλο τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην χριστουγεννιάτικη γιορτή.


Κάναμε κι εμείς μια φορά παρέμβαση όταν έγινε έκθεση θρησκευτικού βιβλίου στο σχολείο και ήρθε η κόρη μας με μια λίστα άχρηστα χριστιανικά βιβλία καμμιά εβδομηνταριά λιρών. Ο άντρας μου, άθεος όν, τα πήρε στο κρανίο και πήρε την λίστα στο διευθυντή. «Με ποιο δικαίωμα κύριε, διοργανώνεις έκθεση χριστιανικού βιβλίου και υποχρεώνεις τα μωρά να αγοράσουν αυτές τις αηδίες», του λέει. Ο άλλος τα μάσησε και είπε «αν θέλετε τα αγοράζετε» αλλά στο τέλος το αμόλησε: «Στο κάτω κάτω κύριε, η Παιδεία μας είναι ελληνοχριστιανική». Αυτό ήθελε να ακούσει ο δικός μου. Έγινε έξαλλος και από τότε επήλθε η κρίση της οικογένειας μας με την ελληνοχριστιανική παιδεία. ( Η ελληνοχριστιανική παιδεία και τα θρησκευτικά παραμύθια στα σχολεία, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν εξαντλείται σε μια παρένθεση. Νιώθω ότι δεν κατέχω τις γνώσεις να το αναλύσω, αλλά από την εμπειρία μου ως γονιός, θεωρώ ότι για να πάμε μπροστά οφείλουμε να περιορίσουμε τα θρησκευτικά στα σχολεία και να παραμείνουν ως μάθημα επιλογής, για όσους ενδιαφέρονται.)


Το τέταρτο και μάλλον σημαντικότερο μάθημα που πήρα, είναι πως το δημοτικό για τους σημερινούς γονείς σημαίνει ατέλειωτο (συν)διάβασμα με μωρά που βαριούνται να σκεφτούν, να γράψουν, να διαβάσουν. Με παιδιά που δεν ξέρουν να παίξουν παρά μόνο με το μοχλό του πλέι στέισιον, με το μάους του πι σι και το πι ες πι. Σημαίνει κινητό από τα εφτά και τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο. Σημαίνει ατέλιωτα πήγαινε-έλα σε αγγλικά, γαλλικά, πιάνα, μπαλέτα, μπάντμιντον, κιθάρες, βιολιά και λαούτα (όχι λαούτα- κάνει χωριάτικο). Σημαίνει πολλά απωθημένα και δικές μας ανάγκες. Σημαίνει μεγάλες ευθύνες σε μικρούς ώμους. Σημαίνει μεγάλες προσδοκίες για μικρές αντοχές. Σημαίνει δικές μας προβολές και δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Εξού και το αδιαχώρητο και η λίστα αναμονής στους δασκάλους (διευθυντές δημοτικής, παρακαλώ) που κάνουν ιδιαίτερα στα μωρά δημοτικού για τις εξετάσεις των ιδιωτικών γυμνασίων. Ξέρετε πόσους γονιούς γνωρίζω που θεωρούν δικό τους επίτευγμα το ότι πέρασαν τα μωρά τους στο ίγκλις σκουλ; Που αισθάνονται να παίρνουν προσωπική αξία επειδή ο γιος τους, το καμάρι τους, η κόρη τους, η πριγκίπισσα τους, πάει ίγκλις σκουλ; Που πέφτουν σε πραγματική κατάθλιψη αν το μωρό δεν καταφέρει να πάρει μία από τις 120 θέσεις για τις οποίες διαγωνίζονται 1000;


Φορτώνουμε λοιπόν ευθύνες στα παιδιά και τους βάζουμε στόχους συχνά πάνω από τις δυνάμεις τους. Αν δεν τα καταφέρουν, τους ρίχνουμε αρκετές δόσεις απαξίωσης, απόρριψης, ισοπέδωσης και αδιαφορίας γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στην προσδοκίες μας και ύστερα κλαίμε επί ερειπίων για την αποτυχία τους, που εκφράζεται σε δική μας αποτυχία.


Αυτή την αποτυχία την πληρώνουμε τελικά ως κοινωνία γιατί στο γυμάσιο και το λύκειο τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά, ο ανταγωνισμός ακόμα πιο έντονος και η ανάγκη των γονιών να πετύχουν τα παιδιά τους (για να δρέψουν εκείνοι τις δάφνες) ακόμα πιο μεγάλη. Όσο για τους εκπαιδευτικούς, αν στα δημοτικά υπάρχουν μερικοί πραγματικά συνειδητοί που έχουν να προσφέρουν αγάπη συν τις πρώτες γνώσεις, στα γυμνάσια και λύκεια οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί είναι διεκπαιρεωτές ύλης και αν ανταποκρίνονται οι μαθητές, καλώς, αλλιώς την έβαψαν. Περιθωριοποιούνται και βγάζουν το σχολείο ως να μην υπάρχουν. Ως να είναι αόρατοι, με ό,τι και αν αυτό σημαίνει για τις προσωπικότητες και τις ιδιαιτερότητες τους. Οι καθηγητές δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με το κάθε παιδί ξεχωριστά, να μπουν στον κόσμο του και να αντιληφθούν ότι η εφηβεία είναι μια σκληρή πραγματικότητα που χρειάζεται μεγάλη εξειδίκευση για να τα βγάλεις πέρα.


Και αν οι εκπαιδευτικοί έχουν το άλλοθι της υπερβολικής ύλης, των πολλών μαθητών στην τάξη και των περιορισμένων δυνατοτήτων που τους παρέχει το σύστημα, οι γονείς δεν έχουν καμιά δικαιολογία. Μια κατηγορία γονιών, με πρόσχημα ότι οι απαιτήσεις της ζωής είναι μεγάλες, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους αφήνοντας στις οικιακές βοηθούς το μεγάλωμα των παιδιών και δουλεύουν ατέλιωτες ώρες για να βγάλουν και άλλα λεφτά, για να αγοράσουν πιο μεγάλα σπίτια, πιο ακριβά αυτοκίνητα και περισσότερα τελευταίας τεχνολογίας γκάτζετς στα παιδιά, εξαγοράζοντας την παντελή απουσία τους από την ζωή των παιδιών και τις πραγματικές συναισθηματικές τους ανάγκες. Αυτοί κατά κανόνα εκτός από απόντες είναι και υπερβολικοί, υστερικοί και υπέρμετρα απαιτητικοί με τις μεγάλες προσδοκίες που λέγαμε πιο πάνω. Μια δεύτερη κατηγορία είναι οι αδιάφοροι και αφημένοι, βυθισμένοι στα προσωπικά τους αδιέξοδα που επίσης δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους για δικούς τους λόγους. Είτε έχουν παιδιά είτε δεν έχουν, το ίδιο τους κάνει.


Και οι δύο κατηγορίες αφορούν αποτυχημένους ανθρώπους και απομένει στα παιδιά, μόνα τους πλέον να τα βγάλουν πέρα. Αν είναι τυχερά, τα καταφέρνουν και επιβιώνουν μέσα στο ανταγωνιστικό, εχθρικό περιβάλλον του σχολείου και τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Αν είναι ευάλωτα, έχουν βιώσει απόρριψη και αδιαφορία (από σχολείο και γονείς) επιλέγουν το στρατόπεδο των «πελλών». Αποκτούν την ανάλογη ταμπέλα και παίζεται αν θα επιβιώσουν μέσα στην ζούγκλα του σχολείου, στο τέλος της ημέρας.


Οι παραπάνω σημερινοί γονείς ζουν μέσα στην άγνοια. Πολύ μεγαλύτερη άγνοια από τις προηγούμενες γενιές, που στο κάτω κάτω δικαιολογούνταν και λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Μην κοιτάτε που το παίζουν προοδευτικοί και ανεκτικοί. Είναι παντελώς ανήξεροι και ανίδεοι για το τι συμβαίνει στα σχολεία, μέσα στις τάξεις και έξω στο διάλειμμα. Δεν ξέρουν τι συμβαίνει στα παιδιά τους, δεν έχουν ιδέα τι τα απασχολεί και ποιοι τα επηρεάζουν. Μόλις μάθουν δείχνουν να σοκάρονται, αλλλά δεν θα έπρεπε.


Η στάση όμως των γονιών απέναντι στο θέμα της εκπαίδευσης των παιδιών τους, είναι ανάλογη και αντίστοιχη της συνολικής στάσης της κοινωνίας στα θέματα Παιδείας. Στόχος είναι να βγουν άνθρωποι-μηχανές που θα συνεχίσουν να βγάζουν χρήματα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της κάθε εποχής. Φορτώνονται τα παιδιά με άχρηστη ύλη, καλουπώνονται προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις «επαγγελματικού προσανατολισμού», επιλέγουν μαθήματα που τους είναι παντελώς αδιάφορα και κατά κανόνα βγαίνουν από σχολεία και πανεπιστημία κοινωνικά αμόρφωτοι και συναισθηματικά ανάπηροι. Δείτε την έλλιεψη ανοχής και τον ρατσισμό που υπάρχει γύρω μας. Δείτε τις επιφανειακές , συμφεροντολογικές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό εννοώ αμόρφωτοι κοινωνικά και ανάπηροι συναισθηματικά.


Βλέποντας την σημερινή κατάσταση στα δημόσια σχολεία με τόσο ζαμανφουτισμό από πλευράς εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών, αισθάνομαι ότι πιάσαμε πάτο σαν κοινωνία και δεν ξέρω πώς θα βγούμε από πάνω. Ό,τι συμβαίνει στην εκπαίδευση, στις σχέσεις παιδιών-γονιών, κοινωνίας- σχολείου είναι ο καθρέφτης μας. Είναι η Κύπρος σήμερα. Στάσιμη, κλειστοφοβική, ξενοφοβική, ιδιοτελής. Πώς βγαίνουμε από πάνω; Ίσως μόνο με βαθειές τομές θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο. Ίσως αν εμφανιζόταν μια ομάδα ανθρώπων με οράματα, σύγχρονοι και όχι αποστεωμένοι «σοφοί» που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα , να μπορούσαμε και πάλι να ελπίζαμε. Να λέγαμε οκέι, αποτύχαμε όλοι ως τώρα, αλλά από δω και μπρος ας βάλουμε νέες βάσεις. Ουτοπικό; Ίσως, αλλά από κάπου θα πρέπει να ξαναρχίσουμε.

14 Ιαν 2008

Μονάδες Συστηματικής Παραγωγής Ανθρώπων

Ακολουθεί το κείμενο του Τζιόσιου από το Νέο Λήδρας όπως υποσχεθήκαμε. Την Πέμπτη θα αναρτηθεί το κείμενο της Μονάχους το οποίο, για την ώρα ελπίζω, είναι και το τελευταίο αυτού του αφιερώματος. Μου άρεσε πολύ αυτή η κατάθεση απόψεων και η πολυσυλλεκτικότητα ως τώρα, και αν έχει κάποιος το χρόνο, την έμπνευση και την όρεξη, ας μου στείλει και το δικό του κείμενο. (άσε που γλυκάθηκα με τόσο καιρό λουφάρισμα!)


Εγω τζιαι το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου, διατηρούμε μια πολλά ιδιαίτερη σχέση. Αντιπαθούσα, τζιαι αντιπαθώ ενα τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων που το ελέγχουν τζιαι που το διαμορφώνουν. Κατ’ επέκτασην, θεωρώ ότι υπάρχουν τριτοκοσμικά εργοστάσια επεξεργασίας βαμβακιού, τα οποία δουλέφκουν ποιό σωστά τζιαι ποιό αποτελεσματικά απο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα του νησιού. Γενικά, νομίζω ότι ούτε το σύστημα εν με εσυμπάθησε πολλά ούτε εμένα, όταν επέρασα που μέσα. Η αλήθεια εν ότι επέρασα τα τελευταία 6 χρόνια του σχολείου (Γυμνάσιο – Λύκειο) να αμφισβητώ τα πράματα που μας ελαλούσαν τζιαι να έρκουμε σε αντιπαράθεση με τους κανονισμούς τζιαι τις διαδικασίες. Τα πρώτα χρόνια (Δημοτικό) εν πολλομετρούν επειδή καταλήγουμε να είμαστε υποχείριο του κάθε δασκάλου τζιαι σπάνια αντιλαμβανούμαστε την πλύση εγκεφάλου που γίνεται.


Το πρόβλημα με το εκπαιδευτικό μας σύστημα εν απλά το ότι δεν είναι πλέον εκπαιδευτικό σύστημα αλλα εκκολαπτικό σύστημα. Θα εβόλευκε καλύτερα τους υπεύθηνους, να βάλουν μια μηχανή που να προγραμματίζει εγκεφάλους, σε ένα χωράφι, τζιαι να παιρνούν που την μια μεριά κοπελλούθκια τζιαι να φκάλλουν που την άλλη αρνία. Τα σχολεία μας λειτουργούν όπως λειτουργούν τζιαι οι φάρμες που μεγαλώνουν κοτόπουλλα για σφάξιμο.


Εννα γίνω ποιό σαφής.


Το υλικό που διδάσκεται στα σχολεία μας, στα μαθήματα που απαιτούν που τον μαθητή να σχηματίσει άποψη τζιαι να εκφέρει γνώμη, εν παραποιημένο, παραπλανιτικό, επιλεκτικό τζιαι προπαγανδιστικό. Με κύρια παραδείγματα, την Ιστορία, τα Ελληνικά τζιαι ούλλα τα παραπλήσια.


Στα σχολεία μας, διδάσκεται μια ιστορία που εξυψώνει τους Έλληνες τζιαι τον Ελληνικό πολιτισμό σε σημείο ασύλληπτο τζιαι θεικό. Επιλέγει να ασχοληθεί με την ξένη ιστορία με τρόπο επιφανειακό τζιαι φροντίζει πάντα να ξεκαθαρίζει τζιαι να επιβεβαιώνει την ανωτερώτητα μας σαν Έλληνες. Απλά σκεφτείτε πόσο παραπλανητική τζιαι εγωκεντρική εν η πρόταση που επιππιλούσαν οι καθηγητές μας «Η Ελλάς έδωσε τα φώτα της στην Ευρώπη». Δηλαδή, του κόλου τζιαι οι επαναστάσεις των Ευρωπαίων, του κόλου τζιαι οι βιομηχανικές εξελίξεις, του κόλου οι εφευρέσεις, οι μουσικές, οι διαφωτισμοί, οι ελευθερίες, τα συντάγματα τζιαι τα σιλιάες πράματα που εχτίσαν ούλλοι οι πολιτισμοί γυρώ μας τους τελευταίους 3 αιώνες περίπου.


Σημασία έσιη ότι πριν 3000 χρόνια, ένας λαός που εζούσε στην ίδια περιοχή μαζί μας, εμεγαλούργησε τζιαι έθεσε κάποιες βάσεις για να στηριχτούν οι υπόλοιποι. Εν αντιλέγω ότι οι Αρχαίοι Έλληνες σαν λαός εν άξιος θαυμασμού (όπως τζιαι οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι, οι Κινέζοι, οι Ίνκας και πολλοί άλλοι). Ενοχλεί με το γεγονός ότι, φροντίζουν πάντα να διατηρούν μια γραμμή που να διαχωρίζει τζίνα που επετύχαν οι Έλληνες ως θαύματα που δεν θα εμπορούσε να πετύχει κανένας άλλος λαός τζιαι ότιδηποτε άλλο ως κάτι που απλά δεν είχαν την ευκαιρία να πετύχουν οι Έλληνες (εν τζιαι να τα δημιουργούν ούλλα άλλωστε) αλλα σίουρα αν δεν ήταν τζίνοι (οι Έλληνες) εν ίσιεν να το πετύχει κανένας.Ενοχλεί με το ότι, προτιμούν να υποτιμούν το τί εκάμαν ούλλοι οι άλλοι λαοί, με αποτέλεσμα να καλλιεργούν ένα είδος ρατσισμού και φυλετικής ανωτερότητας στους μαθητές.


Ιστορικά επίσης, φροντίζουν να μας περάσουν μια ιδέα του ότι είχαμε και έχουμε πάντα δίκαιο, ότι ενώ είμαστε μικροί σαν λαός πάντα υπερνικούμε όλα τα εμπόδια χωρίς βοήθεια τζιαι ότι ούλλοι οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου συνωμοτούν εναντίον μας επειδή μας ζηλεύκουν. Σύν του ότι, σε ούλλες τες ιστορίες οι Έλληνες εν οι καλοί.


Ποιός εδιδάκτηκε τον Μέγα Αλέξανδρο ώς σφαγέα τζιαι κατακτητή; Καλά ρε, δηλαδή ίνταλως επήεν ώς την Ινδία; Χωρίς να σφάξει τζιαι να κατακτήσει κανένα; Ούλλοι δηλαδή οι πολιτισμοί επεριμέναν τον Αλέξη για να τους κάμει αθρώπους;


Με την ίδια λογική, γιατι οι Ούννοι, οι Μογγόλοι, οι Πέρσες τζιαι οι Οθωμανοί παρουσιάζονται ως σφαγείς τζιαι αδίστακτοι κατακτητές; Αφού τζιαι τζίνοι εκάμαν ότι έκαμεν ο Αλέξανδρος, αλλά για την χώρα τους!


Προσέξετε ακόμα ότι κανένας εν ασχολείτε με την νεότερη ιστορία της Κύπρου. Ούλλα περιλιπτικά τζιαι ασαφή. Τζιαι φυσικά φροντίζουν να μας πούν ότι εμείς εν φταίμε τίποτε, φταίν οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι τζιαι οι Τούρκοι για ούλλα.


Μικρό παράδειγμα το ποιό πάνω, χωρίς να προχωρίσω σε άλλα γεγονότα όπως την Μικρασιατική καταστροφή, την εισβολή του ’74 τζιαι την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Καταλαβαίνουμε ότι εν διδάσκετε ιστορία στα σχολεία μας, αλλα ότι επιλέγουν τζιαι ότι συμφέρει τους υπεύθηνους να διδάσκετε. Διδάσκετε ξενοφοβία, ρατσισμός τζιαι εθνικισμός.


Όσον αφορά τα Ελληνικά κείμενα τζιαι την ποίηση, τζιαμέ τζιαι αν έσιη γέλιο. Πόσο ηλίθιο εν το ότι διδάσκουν ένα κείμενο ή ενα ποίημα, τζιαι μετά προσπαθούν να επιβάλουν το νόημα τζιαι την κεντρική ιδέα. Πόσο μάλλον το ότι άμα η άποψη σου εν διαφορετική που του καθηγητή, όσο βάσιμη τζιαι αν είναι, θεωρείτε λάθος. Σίουρα ο συγγραφέας έσιη κάτι υπόψην του πριν να γράψει ενα κείμενο. Ακόμα ποιο σίουρα όμως, αφήνει τζίνο που γράφει ελεύθερο να το ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει τζιαι όπως νίωθει. Τα σχολεία, πρέπει να μαθαίνουν τους μαθητές να επιλέγουν, τζιαι να ερμηνεύκουν. Να έχουν άποψη. Όι να τους επιβάλλει στερεότυπες ιδέες τζιαι να τους αναγκάζει να τες αφομιώνουν.


Προσωπικά εμένα, πειράζει με πολλά το γεγονός ότι αποφεύγουν να μας ξεκαθαρίζουν την ταυτότητα μας σαν λαός. Η Κυπριακή ιστορία υποβιβάζεται τζιαι ως επι το πλείστον αποφεύγεται. Σάννα τζιαι έχουμε τίποτε να ντραπούμε. Επειδή εμείς έν έχουμε ασπίδες τζιαι σπαθκία τζιαι επειδή εμείς εν εσφάξαμε κανένα ούτε «εξαπλώσαμε τον Ελληνικό πολιτισμό και τις αξιες της ορθοδοξίας στα πέρατα του κόσμου» σημαίνει ότι εν αξίζει να αναφερόμαστε ιστορικά.


Σίουρα όμως, εν μπορείς να εκκολάψεις φανατισμένα, ρατσιστικά τζιαι εθνικιστικά υπερήφανα αρνία άμα τα διδάσκεις για ένα λαό που η βασική του ασχολία ήταν τα χωράφκια, τα πιθκίαυλια, το φαί τζιαι η καλοπέραση σωστά; Τούντου είδους τα εκκολαπτήρια χρειάζουνται θεώρατους, γενναίους πολεμιστές με πανοπλίες που σφάζουν όποιον τολμήσει να πειράξει τις ιδέες τους τζιαι εν διατεθημένοι να πεθάνουν για χάρη του ηγέτη τους. Έτσι επειδή η Κύπρος έσιη έλλειψη που τούτους, δανειζούμαστεν τους τζίνους της Ελλάδας.


Που ένα ποίημα 100 και βάλε στροφών, την 9η Ιουλίου του Μιχαηλίδη, διδασκούμαστε τες γνωστές στροφές με την Ρωμιοσύνη που εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου. Άσχετο το ότι, το ποίημα στην ολότητα του κάθε άλλο που τον εθνικισμό προωθά. Ο Επίσκοπος εν κρεμμάζεται για την Ελλάδα, αλλά για να γλυτώσουν οι απλοί ανθρώποι ( «Παρά το γίαιμα τον πολλών, εν κάλλιον του πισκόπου»). Ο μόνος που πάει να τον βοηθήσει εν Τουρκοκύπριος (Ο Κκιόρογλου) τζιαι ο γίος του Τουρκοκύπριου φκάλλει μασίερι να σφάξει τους Τούρκους που έρκουνται να συλλάβουν τον Επίσκοπο. Εν θα αναλύσω ούλλο το ποίημα, εν φανερό όμως ότι επιλέγουν να διδάσκουν τζίνο που τους συμφέρει για να προωθήσουν τες απόψεις τους, τζιαι όι ολόκληρο το ποίημα επειδή πιθανόν να δημιουργήσει ερωτήσεις που εν θα τους βολέφκει να απαντήσουν (παραδείγματος χάρην, γιατί να μαραζώσουν οι κακοί Τουρκοκύπριοι άμα εσφάξαν τον Επίσκοπο;;)


Η Κυπριακή διάλεκτος εν σάννα τζιαι εν υπάρχει. Διδασκούμαστε 6 χρόνια, Αρχαία Ελληνικά τα οποία εννα σβήσουμε που τον εγκέφαλο μας μόλις τελείωσουν οι εξετάσεις τζιαι εν διδασκούμαστε την διάλεκτο που χρησιμοποιούμε ούλλη μέρα. Μια διάλεκτος που εν υπέροχη που ακουστικής πλευράς τζιαι πλούσιας σε λέξεις, περιγραφές τζιαι χρωματισμούς.
Γενικά στα σχολεία, μεταδίδουν κρυφά μια αίσθηση αβεβαιότητας (για να μεν πώ ντροπής) για την Κυπριακή καταγωγή. Φυσικό επακόλουθο είναι να δημιουργούνται κομπλεξικοί ανθρώποι οι οποίοι νιώθουν άσιημα για την καταγωγή τους τζιαι έχουν κρίση ταυτότητας (λέγε με φοιτήτρια στην Αγγλία που αντρέπεται να πεί ότι εν που την Κύπρο τζιαι λαλεί ότι εν που την Ελλάδα).


Για να τελείωσω με τα προβλήματα της ύλης, στα σχολεία δεν δίνεται σημασία σε μαθήματα που έχουν να προσφέρουν σε άλλες πτυχές ενός μαθητή.


Στην μουσική, οι μιτσίοι μαθαίνουν για μεσαιωνικά μοτίβα τζιαι παιρνούν ώρες να μαθαίνουν για μουσουργούς που επεθάναν πριν 300 χρόνια. Στην καλύτερη (χειρότερη) περίπτωση, μαθαίνουν πατριωτικά τραγούδια που εννα τα επαναλαμβάνουν για χρόνια στες γιορτές τζιαι στις επαιτίους τζιαι κλαμουρισμένα μετα-εισβολής τραγούδια που εννα επιβεβαιώνουν την αδικημένη αλλα συνάμα ανθεκτική φύση της πατρίδας τους. Αφου στο σχολείο εν υπάρχει μουσική παιδεία, οι μιτσιοί φκαίννουν έξω τζιαι νομίζουν ότι οι μαλακίες που τραουδά η Βίσση τζιαι που γράφει ο Φοίβος εν μουσική! Πως μπορεί ενας μιτσής να επιλέξει την μουσική που εννα ακούσει ή να ζητήσει την ποιότητα που την μουσική που υπάρχει αμα εν ξέρει τις εναλλακτικές του επιλογές ή τουλάχιστον την ιστορία της μουσικής που πραγματικά υπάρχει γύρω του;


Γιατί όχι, οι μιτσίοι να μάθουν ποιός εν ο Bob Dylan, ποιός εν ο Σαβόπουλλος, ο Βαμβακάρης, η Μπέλλου, ο Θεοδωράκης, ο Τσιτσάνης, ο Τέρλικκας, οι Public Enemy, οι Pink Floyd, ο DJ Shadow τζιαι σιλίαες άλλοι μουσουργοί τους οποίους την μουσική μπορούν να καταλάβουν, αλλα ποιό σημαντικά μπορούν τζιαι να αποδεχτούν γιατί εν αντικειμενικά ποιό καλή που τες μαλακίες που κυκλοφορούν σήμερα.


Η πολιτική αγωγή περνά καλύτερα σαν μάθημα – κενή, οι μιτσίοι καταλήγουν να μεν έχουν ιδέα ούτε ποιά εν τα δικαιώματα τους τζιαι ούτε ποιές εν οι υποχρεώσεις τους σαν πολίτες. Στο τέλος, αφου εν ξέρουν τι λαλεί το κατασταστικό της πολιτείας, μασούν τζιαι αναμασούν ότι τους λαλούν τα κόμματα τζιαι οι τηλεοράσεις.


Τα σχολεία επίσης έχουν έλλειψη μαθημάτων με ενδιαφέρον τζιαι μαθημάτων που να συμβαδίζουν με την νέα τάξη πραγμάτων τζιαι που να προετοιμάζουν τους μιτσίους για την κοινωνία που εννα ζήσουν. Βασικά, τα μαθήματα που κάμνουν, προετοιμάζουν τους για μια κοινωνία που εν υπάρχει πλέον, οπόταν τζιαι τζίνοι οι λλίοι που διούν σημασία, βρίσκονται μπροστά που καταστάσεις που εν μπορούν να καταλάβουν, μετά που τελείωνουν το σχολείο.
Πρόβλημα μεγάλο εν τζιαι το θεσμικό πλαίσιο που λειτουργούν μέσα τα σχολεία. Οι κανονισμοί, τα ωράρια, ο τρόπος βαθμολογίας και πολλά άλλα.


Τα σχολεία στερούνται δραστηριότητων, δηλαδή εν υπάρχουν πράματα να κάμει κάποιος στο σχολείο, εκτός του να κάμνει μάθημα. Ακόμα τζιαι οι ομίλοι δραστηριοτήτων που διωργανώνουνται εν ένα περιπαίξιμο, εμας κάθε χρόνο αλλάζαν μας όμιλο τζιαι εβάλλαν μας κάθε φορα σε άλλο, με κλήρωση!! Καλά ρε, πως μπορώ να συμμετάσχω σε ένα όμιλο για σκάκι ασπούμε, που τη στιγμή που εν μου αρέσκει το σκάκι;


Οι κανονισμοί ασχολούνται παραπάνω με το τί έσιη έξω που την κκελλέ του ο μαθητής, παρά με το τί έσιη μέσα. Κάτι κομπλεξικές 50ρες καθηγήτριες, που ασχολούνται με το αν οι ροκόλες φορούν μαύρο σουτιέ ή άσπρο. Η ηθική εν υποκειμενική, αλλά ακόμα τζιαι οι αρχές της ανθρώπινης ηθικής, εν επιβάλλουνται, διδάσκονται. Επιπλέον, το μαλλί τζιαι το παπούτσι το αθλητικό εν έχουν καμία σχέση με το πόσο καλός μαθητής ή πόσο καλός πολίτης μπορεί να γίνει κάποιος. Τέθκιοι κανονισμοί αναγκάζουν τους μιτσίους να συμπεριφέρουνται σαν αρνία τζιαι στερούν τους το δικαίωμα της έκφρασης τζιαι της επιλογής. Γενικά το σύστημα απαγορεύει στα κοπελλούθκια να σκέφτουνται, να θκιαλέουν τζιαι να επιλέγουν. Λαλεί τους, κάμε το τούτο επειδή έτσι.


Να μιλήσω για τες γιορτές που λογοκρίνουνται τζιαι διοργανώνονται που τους καθηγητές;
Να μιλήσω για τες εκδρομές που εν κάθε φορά στον ίδιο τόπο για να τρών οι ίδιοι εστιάτορες που τες εύκολες λίρες;


Να μιλήσω για τις γιορτές τζιαι τις εξωσχολικές δραστηριότητες που περιορίζουνται σε εθνικιστικά λογύδρια του διευθηντή περί πατρίδας και θρησκείας τζιαι σε αναγκαστικές εξομολογήσεις τζιαι συμμετοχές σε εκκλησιαστικές λειτουργίες, παραγνωρίζοντας το δικαίωμα του καθε ενός να πιστεύκει ότι γουστάρει;


Ούλλα ελέγχουνται που ένα παλαιολιθικό, εκπαιδευτικό σχέδιο που εξηπηρετεί παραπάνω τους βολεμένους, κυβερνητικούς εκπαιδευτικούς παρά τους μαθητές τζιαι που προσπαθεί να προσαρμόσει μια λογική του περασμένου αιώνα σε ούλλα τα σχολεία στην Κύπρο.


Ευθήνη φέρουν τζιαι οι καθηγητές. Όχι ούλλοι, προς θεού είχα καθηγητές που θαυμάζω ακόμα τζια σήμερα, αλλα ενα πολλά μεγάλο ποσοστό τους φταίει.


Την μεγαλύτερη ευθήνη, έχουν τζίνοι οι οποίοι ενώ αναγνωρίζουν τα λάθη, τες παραποιήσεις τζιαι τα ψέματα αλλα αποφεύγουν τζιαι οι ίδιοι να κάμουν κάτι. Προσαρμόζουνται, τζιαι κάμνουν ότι τους λαλούν, εν κάμνουν κάν προσπάθεια να σπάσουν τον κύκλο τζιαι να πράξουν σωστά.


Υπάρχουν βέβαια τζιαι οι δεινόσαυροι της εκπαίδευσης που νομίζουν ότι μπορούν να πλησιάσουν τα κοπελλούθκια τζιαι να τα διδάξουν με μεθόδους του περασμένου αιώνα. Το πρόβλημα μαζί τους εν το ότι εν τζίνοι που ελέγχουν την παιδεία τζιαι επιβάλλουν τες απόψεις τους στους υπόλοιπους. Εν τζίνοι που εν τους συμφέρει να αλλάξει κάτι επειδή αν τύχει τζιαι αλλάξει εννα βρεθούν εκτός ή εννα αναγκαστούν να αλλάξουν τζιαι τζίνοι.


Οι εκπαιδευτικοί, εκαταντήσαν κυβερνητικοί. Ο εκπαιδευτικός εξασκεί λειτούργημα τζιαι όχι επάγγελμα. Οι δικοί μας απλά θωρούν το σαν δουλεία τζιαι προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντα τους παρα την ποιότητα της εκπαίδευσης. Εν επιτρέπετε, εν ντροπή τους σαν ανθρώποι, να βάλλουν τα μωρά του δημοτικού τζιαι του γυμνασίου να διαδηλώνουν για τα ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ! Που εκαταντήσαμε! Τα κοπελλούθκια μας, να σταματούν τα μαθήματα για να διεκδικήσουν μισθούς των καθηγητών τους, αντι να διεκδικήσουν σωστή τζιαι ποιοτική εκπαίδευση. Είμαστε τζιαι Ευρωπαίοι κατα τα άλλα..


Συνοπτικά, εν τζιαι έχουμε παιδεία. Εν ένα αποτυχημένο εργοστάσιο που έχουμε. Επειδή ακόμα τζιαι τους στόχους που έσιη τούτο το εργοστάσιο, πλέον αποτυγχάνει να τους πετύχει. Αντι να δημιουργεί εθνικιστικά, φανατικά, τυφλά τζιαι ομοιόμορφα ανθρωπάκια (όπως εν ο στόχος του), δημιουργεί ως επι το πλείστον κενούς, χωρίς άποψη, ομοιόμορφους δέκτες που στο τέλος της ημέρας διαμορφώνονται που τα κανάλια τζιαι που τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Καταντούν τζιαι τούτοι άβουλοι ανθρώποι που εν φακκούν πέννα για τίποτε τζιαι ενδιαφέρει τους παραπάνω το τί έφαε η Πέγκυ Ζήνα εψές παρά το πόσα τρώει ο πρόεδρος τζιαι οι βουλευτές κάτω που το τραπέζι.


Ύστερα παραπονιούνται ότι εχαλάσαν οι μιτσίοι τζιαι ότι δέρνουν τους καθηγήτες τζιαι πίννουν τσιάρο μες τες αυλάες. Το σύστημα τζιαι τα μέλη του, συμπεριφέρουνται όπως τον στρουθοκάμηλο που μπείει την κκελλέ του μες το χώμα τζιαι νομίζει ότι εν ούλλα καλά τζιαι ούλλα άγια, τζιαι ότι εν φταίει για τίποτε.


Είτε μας αρέσκει είτε όχι, οι τζιαιροί αλλάξαν. Χωνέψετε το. Ούτε το Ίντερνετ εννα κλείσει, ούτε τα ιδιωτικά κανάλια εννα κλείσουν, ούτε τα παλαβο-περιοδικά εννα σταματήσουν τζιαι οι μιτσίοι θα κρατούν μόπαιλ που τα 8 τους. Η ευθήνη του συστήματος είναι να έβρει λύσεις να αντιμετωπίσει τα προβλήματα τζιαι όι να φκαίννει να φταίει τους ροκόλους ότι αλλάξαν τζιαι απποθήκαν.


Οι μιτσιοί βομβαρδίζουνται καθημερινά με πολλά διαφορετική παιδεία απο ότι την σχολική. Το περιβάλλον που ζούν πλέον, εν παραλληλίζετε με το τι διδάσκουνται στο σχολείο. Άρα εν λογικό οι μιτσίοι να συγχίζουνται τζιαι να θεωρούν ότι το σχολείο εν μια μαλακία. Όσον το σύστημα αρνείται να αναλάβει τες ευθήνες του τζιαι να αντικρίσει την πραγματικότητα, τόσο σιειρόττερα θα κάμνουν οι μαθητές.


Ένα παράδειγμα θα φέρω. Το σέξ. Οι μιτσιοί εν μες τα σχολεία τζιαι που το πρωί ως την νύχτα μαθαίνουν τους ότι το σέξ εν αμαρτία, το σέξ εν κακό. Μαθαίνουν τους να φοούνται το σώμα τους τζιαι το σώμα του αντίθετου φύλου. Να ντρέπουνται για την φύση τους με λλία λόγια. Νομίζουν πως έτσι διδάσκουν ηθική, στο τέλος εκαταντήσαν απλά να δημιουργούν κομπλεξικούς τζιαι σεξουαλικά προβληματικούς ανθρώπους. Όπως τζιαι να έσιη, παλία τούτο κάπως επετύγχενε. Όσο τζιαιρό η εξωσχολική διαπαιδαγώγηση ήταν μέσα που το σόφτ-πόρν μπί-μούβι του ΑΝΤ1 ή που την σιησμένη την κολλού με την τιτσίρα, οι μιτσίοι εν είχαν τζιαι πολλούς λόγους να αμφισβητούν τα σχολεία.


Τωρά οι καθηγητές περιμένουν τους μιτσιούς να μπουκώσουν το παραμύθι. Γίνεται; Αφου αμα πάν έσσω, τζιαι ανοίξουν το κομπιούτερ ή την τηλεόραση ή το Cosmopolitan, εννα δούν τζιαι να θκιαβάσουν τα άπαντα του Ρασπούτιν τζιαι του Μαρκησίου ντε Σάντ. Ποιόυ να δώκει βάση ο μιτσής τζιαι η μιτσία. Της 55ρας θρησκευτικού που επαναλαμβάνει τα ίδια τροπάρια τα τελευταία 30 χρόνια οξά της θεογκόμενας τζιαι του θεογκόμενου που εν άριστα εκπαιδευμένα όργανα του μάρκετινγκ;


Την ευθήνη του μιτσή που πίννει τσιάρο στο σχολείο, τζιαι δέρνει, τζιαι εν σέβεται έσιη την το σύστημα τζιαι συγκεκριμένα οι καθηγητές. Την ημέρα που εθκίαλεξαν να γίνουν καθηγητες, εν εθκίαλεξαν μόνο τους τρείς μήνες το καλοτζίαιρι διακοπές. Εθκιαλέξαν να αναγίωσουν τζιαι να επηρεάσουν τζιαι κάποιες γενίες ανθρώπων. Με το να αποποιούνται των ευθηνών τους τζιαι να φταίουν όποιονδηποτε εκτός τον εαυτό τους, απλα εθελοτυφλούν.


Εν τέλει, έχουμε ένα σύστημα απαρχαιωμένο, σκάρτο τζιαι μή λειτουργικό. Έχουμε τους μαθητές οι οποίοι εκαταλάβαν στο περίπου ότι το σύστημα εν έσιη υπόθεση τζιαι απλά αρκέψαν να το αγνοούν τζιαι να το απορρίπτουν. Έχουμε μια νέα τάξη πραγμάτων που εν η παιδεία των μέσων μαζικής εξημέρωσης που σκοπό έσιη να πουλήσει όσο παραπάνω μαλακίες γίνεται του κόσμου, παρά να επιρεάσει σωστά τα κοπελλούθκια. Τζιαι τέλος έχουμε τους εκπαιδευτικούς που ο μόνος τρόπος να σηκωστούν τζιαι να αντιδράσουν για κάτι είναι να μεν πίασουν αύξηση μια χρονία ή να τους τροποποιήσουν την μονιμότητα τους.


Η λύση εν καθαρή, πρέπει να αλλάξει το σύστημα. Το σύστημα εν αλλάζει που μόνο του. Το σύστημα πρέπει να το επιρεάσουν τζιαι να το αλλάξουν τζίνοι οι λλίοι καθηγητές που εμείναν τζιαι ακόμα νοίαζουνται για τζίνο που εθκιαλέξαν να κάμνουν. Ξέρω ότι υπάρχουν, είχα την τύχη να κάμω μάθημα με μερικούς. Το θέμα είναι να αποφασίσουν να οργανωθούν τζιαι να αντιδράσουν.


Αλλιώς καλύτερα να κλείσουμε τα σχολεία τζιαι να πέμπουμε τα κοπελλούθκια στον ΑΝΤ1, στο MAD τζιαι στην αρχισύνταξη του Cosmopolitan. Ζαττήν τζίνοι καταφέρνουν να τους μεταδώσουν ενα είδος παιδείας τουλάχιστον. Τα σχολεία μας καταφέρνουν, μόνο τα βασικά. Γραφή, αριθμητική, νάκκουρι φυσική τζιαι τσάς γεωγραφία. Στα άλλα αποτυγχάνουν παταγωδώς.

11 Ιαν 2008

Παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και Εκπαίδευση

Το κείμενο του Άνευ_ πιάνει μια άλλη πτυχή της εκπαίδευσης που νομίζω ότι λίγες φορές τη λαμβάνουμε υπόψη. Τη Δευτέρα το απόγευμα θα ακολουθήσει κείμενο του Joshoua από το Νέο Λήδρας.

Το πιο κάτω κείμενο αποτελεί μια πρώτη παρουσίαση των προβλημάτων και δυσκολιών που χαρακτηρίζουν τα παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής. Αναμένω από τους δασκάλους και τις διδασκάλισσες να μας πουν πως λειτουργούν οι ίδιοι όταν τους τύχει και έχουν τέτοια παιδιά στην τάξη τους και αν το εκπαιδευτικό μας σύστημα μπορεί να δώσει ουσιαστική βοήθεια σ’ αυτά τα παιδιά.

Πολύ θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο για την Ειδική Εκπαίδευση (βασικά στα Δημοτικά Σχολεία) και πιο συγκεκριμένα για το πώς αντιμετωπίζονται τα παιδιά με μαθησιακά προβλήματα. Αυτά που χαρακτηρίζονται από δυσλεξία (και μην μου πει κανείς άσχετος πως οι δυσλεξικοί είναι και έξυπνοι και πρέπει να είμαστε μέσα στην τρελή χαρά γι’ αυτό), από ελλειμματική προσοχή, υπερκινητικότητα, αδύνατη μνήμη, μειονεξία στην αντίληψη κ.λπ., αλλά ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος για να κάτσω και να γράψω για ένα τόσο εξειδικευμένο θέμα.


Εκπαιδευτικός δεν είμαι (ούτε και φιλοδοξώ να γίνω – δεν κάνω - παρ’ όλο που είμαι “γραμμένος” εδώ και χρόνια στους καταλόγους διοριστέων – υπολογίζω πως σε καμιά 50ρια χρόνια θα με καλούσαν για διορισμό, δηλ. κοντά στα 100χρόνα μου), αλλά υπάρχουν εκπαιδευτικοί στο πολύ κοντινό μου οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.


Θα έγραφα σαν Γονιός και θα μπορούσα να γράψω σελίδες πολλές (ολόκληρο μυθιστόρημα). Για τα πολλά και διάφορα της Παιδείας και της Εκπαίδευσης, για νοοτροπίες και καταστάσεις (όπως οι φασίζουσες και ρατσιστικές συμπεριφορές σε Συνδέσμους Γονέων όταν δεν έχουν στις Επιτροπές τους ανθρώπους προοδευτικούς – διακρίσεις, γλειψίματα, άκρατος θρησκευτισμός, παραγοντισμός ή ακόμα και για το δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών δασκάλων).


Όμως μια κι έχω πάρει το λόγο θα πω λίγα λόγια για την ανικανότητα και την αδυναμία του εκπαιδευτικού μας συστήματος και τα κενά και τις αδυναμίες πολλών δασκάλων (συνήθως των πιο παλιών) να χειριστούν θέματα που αφορούν παιδιά με μαθησιακά προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα θα καταθέσω λίγα λόγια για τα παιδιά με ελλειμματική προσοχή:

1. Σκέφτηκε κανείς πως τα πρωτάκια που χαρακτηρίζονται από ελλειμματική προσοχή και/ή διαταραχή της προσοχής τους (που συνήθως έχουν και αδύνατη μνήμη και μπορεί να είναι και υπερκινητικά) δεν μπορούν να μάθουν ανάγνωση και γραφή με τη μέθοδο της παπαγαλίας προτασούλων όσο και αν τα πελεκούμε είτε ως δασκάλοι είτε ως γονιοί;
2. Αυτά τα παιδιά ουδέποτε θα μάθουν ορθογραφία έστω και αν περάσουν 200 χρόνια. Και ο δάσκαλος να νομίζει ότι είναι τεμπέληδες και αχαΐρευτοι και δεν διαβάζουν!
3. Πέραν των πιο πάνω θεωρούνται και άτακτοι γιατί λόγω αδυναμίας στις λεπτές κινήσεις των χεριών μπορεί να τους πέφτουν συνεχώς πράγματα (όπως το μολύβι ή η ρίγα και να νομίζει η δασκάλα ότι το κάνουν ξεπίτηδες για να κάνουν φασαρία ή για να δουν το … βρακάκι της δασκάλας ή της συμμαθήτριας τους! – Sorry Daskaloua, αλλά συμβαίνουν και αυτά).
4. Τα παιδιά αυτά δεν παίζουν στην αυλή, δεν κάνουν παρέα με συνομήλικα τους αγόρια (αν είναι αγόρια), αλλά με πιο μικρά αγόρια ή με κορίτσια. Πως τα βοηθά το εκπαιδευτικό σύστημα να κοινωνικοποιηθούν να κάνουν φίλους και να μην περιθωριοποιηθούν;
5. Είναι πέραν τοις άλλοις και αδέξια και τσαπατσούληδες (ακόμα ένας λόγιος που τους πέφτουν τα μολύβια, οι ξύστρες και οι ρίγες). Αποφεύγουν να κάνουν γυμναστική, να τσακώνονται ή να παίζουν αγορίστικα σκληρά παιχνίδια.
6. Μπορεί να τελειώσουν (να αποφοιτήσουν) από το Δημοτικό Σχολείο, να γίνουν δηλαδή 12-13 χρονών και να μην καταφέρνουν ακόμα να δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους (είπαμε έχουν πρόβλημα με τις λεπτές κινήσεις – μια λύση είναι να φοράμε παπούτσια χωρίς κορδόνια ή με αυτοκόλλητα), να συγχύζουν το δεξί με το αριστερό, να μην μπορούν να καβαλικέψουν ποδήλατο ή ακόμα και να κλοτσήσουν μια μπάλα.
7. Επίσης μπορεί να μην ξέρουν να διαβάζουν και την ώρα. Είναι χαμένοι στο χρόνο αλλά και στο χώρο. Δύσκολα αντιλαμβάνονται έννοιες όπως ώρα, λεπτά μέρα μήνας, χωριό, πόλη, χώρα.
8. Δεν μπορούν να οργανωθούν και να διατηρήσουν τάξη και σειρά, είτε στο ίδιο τους το δωμάτιο είτε και αλλού. Στη σχολική τους τσάντα συνήθως προς το τέλος της ημέρας είναι ανακατωμένος ο ερχόμενος (ένα μπάχαλο). Άσε που δεν θυμούνται που έχουν βάλει τα πράγματα τους. Ή τα ξεχνάνε στο σχολείο και να τρέχεις εσύ να τα ψάχνεις.
9. Δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μάθημα για πολλή ώρα, δεν μπορούν να συγκεντρωθούν (και να νομίζει και η κυρα δασκάλα ότι βαριούνται και αναζητούν προφάσεις).
10. Τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να ακολουθήσουν πολλαπλές οδηγίες (τούτες πρέπει να δίνονται μία μία), δεν μπορούν να περιμένουν τη σειρά τους (είτε στο παιχνίδι είτε στην καντίνα), δεν μπορούν να διαβάσουν ή να μελετήσουν μόνοι τους (αφαιρούνται και παίζουν), ενώ απαιτείται να κάνουν συχνά διαλείμματα (δεν μπορούν να παραμείνουν συγκεντρωμένα για πολλή ώρα).
11. Είναι ευαίσθητα παιδιά, αναγνωρίζουν τις αδυναμίες τους (προβληματίζονται για την ανικανότητα τους να επιτελέσουν διάφορες εργασίες) και όταν ξέρουν ότι θα αποτύχουν δεν τολμούν.
12. Αν δεν τους δοθεί έγκαιρα ουσιαστική σημασία και βοήθεια για να κοινωνικοποιηθούν μπορεί να αναπτύξουν παραβατικές συμπεριφορές ή να τυγχάνουν εκμετάλλευσης!

Αυτός ο δωδεκάλογος σαν μια πρώτη δόση στο ζήτημα. Δεν έχω αναφέρει τίποτα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας γονιός που έχει παιδί εμ μαθησιακά προβλήματα και τέτοια χαρακτηριστικά. Τούτο είναι μέσα στα θέματα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε.

Απ’ ότι έχω αντιλήφτεί εδώ μέσα (στην κυπριακή blogόσφαιρα εννοώ) συχνάζουν και δάσκαλοι και δασκάλες. Δεν ξέρω αν συνάντησαν στη δουλειά τους τέτοια παιδιά και πως τα αντιμετώπισαν αλλά είναι πλέον καιρός αυτά τα θέματα να μπουν επιτακτικά κάτω και να επιλυθούν. Χρειάζονται ειδικά εκπαιδευμένοι δασκάλοι, τακτικές συναντήσεις με εκπαιδευτικούς ψυχολόγους και όχι όποτε τύχει ή προκύψει πρόβλημα. Απαιτείται εξειδικευμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης και μάθησης για αυτά τα παιδιά και ψυχολογική στήριξη τόσο των ίδιων όσο και των γονιών τους!

Anef_oriwn

8 Ιαν 2008

Χρησιμοθηρική εκπαίδευση (ΟΧΙ παιδεία)

Τελείωσαν οι διακοπές και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο αφιέρωμα για τα κυπριακά δημόσια σχολεία, αυτή τη φορά με ένα κείμενο του Bestman. Την Παρασκευή θα ακολουθήσει το κείμενο του Άνευ_, ενώ από την επόμενη βδομάδα περιμένουν κι άλλα πολλά!!! Περιμένω και το δικό σας!!!

Η κυπριακή εκπαίδευση είναι αποκλειστικά χρησιμοθηρική. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να γεμίσει τους μαθητές με τόσες πολλές γνώσεις, ούτως ώστε να περάσουν τις όποιες εξετάσεις απαιτούνται για να μπουν στο πανεπιστήμιο. Όχι να τους προετοιμάσει για το πανεπιστήμιο. Ουδεμία ανάπτυξη κρίσεως, καμία προσπάθεια να δώσει στους μαθητές να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και να το συνδυάζουν. Η προσπάθεια είναι η αποστήθιση γνώσεων. Το επακόλουθο είναι να πηγαίνουν άριστοι μαθητές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν. Ο λόγος; Δεν έχουν μάθει να διαβάζουν σωστά, να μπορούν να επιλέγουν τα κύρια σημεία ενός θέματος και να τα καταγράφουν, να αναπτύσσουν κριτική σκέψη. Ακόμα και στα κείμενα των Νέων Ελληνικών, που επιδέχονται πολλών ερμηνειών, η ερμηνεία πολλές φορές δίδεται στους μαθητές για αποστήθιση. Απλώς για να την γράψουν στις εισαγωγικές εξετάσεις. Αν γράψουν κάτι άλλο, το οποίο παρεκκλίνει των οδηγιών που έχουν οι διορθωτές, πιθανότατα, αν και σωστό στη σκέψη, να απορριφθεί.

Το παρεπόμενο της χρησιμοθηρικής παιδείας είναι η πλήρης παραγκώνιση όλων των υπολοίπων πτυχών της παιδείας, όπως οι τέχνες, τα γράμματα και ο αθλητισμός. Δύσκολα (έως σπάνια) προωθούνται μαθητές με κλίση καλλιτεχνική ή αθλητική. Εξαιρείται βεβαίως στον αθλητισμό η περίπτωση ο αθλητής να είναι μέλος της σχολικής ομάδας σε ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα, πετόσφαιρα, άντε και στίβο. Όπου εκεί η ανάπτυξη (ως ένα σημείο πάντα) του αθλητή συντελείται για να βοηθήσει το σχολείο να πρωταγωνιστήσει στους όποιους αγώνες (επαρχιακούς, παγκύπριους, πανελλήνιους) Με αποτέλεσμα, περιπτώσεις στις οποίες μαθητής με διεθνή βραβεία στη ζωγραφική να έχει 12 (!!!!) στο μάθημα της τέχνης. Και όπου, σχεδόν πάντα, την ευθύνη (και το κόστος, βεβαίως) της ανέλιξης του ταλαντούχου μαθητή (ο οποίος πολύ συχνά αγνοείται από τους καθηγητές διότι έχει μέτρια απόδοση στα μαθήματα) να αναλαμβάνουν οι γονείς. Και τα κονδύλια που διατίθενται για την ανάπτυξη της κατάλληλης υλικοτεχνικής υποδομής στα σχολεία να είναι ανεπαρκή.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Έλλειψη αγάπης για τα πολιτιστικά δρώμενα και τον αθλητισμό, αφού αυτά θα πρέπει να καλλιεργούνται εξ απαλών ονύχων καθώς και η ανοχή σε οτιδήποτε σερβίρεται από πολιτικούς και άλλους παράγοντες, καθώς και η αποχή συμμετοχής στα κοινά.