1 Δεκ 2008

Γιατί εσταμάτησα να γράφω

Νομίζω ότι το να κάθεσαι να γράφεις σε ένα μπλογκ εν πρώτα απ' όλα προσωπική υπόθεση. Θέλεις να τα γράψεις να τα πεις, να τα "φκάλεις που μέσα σου ένα πράμα". Το γεγονός ότι τα έβλεπα στην οθόνη τζιήνα που έβλεπα εκάμναν με να μπορώ να παρατηρώ τον εαυτό μου τζιαι τις απόψεις μου. Τζιαι μετά που λίο τζιαιρό να λαλώ "τι πελλάρες έγραφα" ή να συνεχίζω που τζιαμέ που τις άφηκα.

Ποττέ μου εν εθεώρησα ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στο γράψιμο. Εν νιώθω ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω ατάκες τζιαι στίχους, ή να τζιήσω τον άλλο στο συναίσθημα. Εν είμαστεν ούλλοι ποιητές τζιαι εννεν για αυτό που γράφω. Που την άλλη όμως εν επήρα τζιαι το μπλόγκιγκ ποττέ στα σοβαρά, με την έννοια του να θωρώ τζιαι να ξαναθωρώ το κείμενο πριν να το ανεβάσω στο ίντερνετ. Όπως εσιώνονουνταν οι λέξεις πας στην οθόνη, σκόρπιες τζιαι ανοργάνωτες σαν αναρχικοί που διαλυμένη διαδήλωση (όπα, έκαμα παρομοίωση, λαλείς να είμαι λογοτέχνιδα τελικά;) έτσι τες άφηνα (τζιαι όποιον πάρει ο χάρος).

Πολλές φορές γράφουμε τζιαι μουρμουρούμε, μουρμουρούμε, μουρμουρούμε. Καμιά φορά νομίζουμε τζιόλας (είτε λόγω ειδικότητας, είτε λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος) ότι είμαστεν τζιαι ανώττεροι που τζιήνους που μας θκιαβάζουν τζιαι που μπαίνουν τζιαι στον ευγενικό κόπο να γράψουν τζιαι θκυο κουβέντες σε έναν σχολιασμό. Όπως τζιαι να έσιει, δημοσιογράφους που να μουρμουρούν για πράματα όπως την αστυνομική βία ας πούμε τζιαι που μετά εν τους βλέπεις ούτε σε μια διαμαρτυρία (ας πούμε, εντελώς υποθετικά) εν γεμάτος ο τόπος.

Οπότε, παρόλο που έγιναν μες στο πρώτο τρίμηνο (σχεδόν ετέλειωσε) της φετινής σχολικής χρονιάς, επροτιμούσα να κάμνω πράματα παρά γράφω για αυτά εξαναγκαζόμενη πολλές φορές σε διαλόγους που εν ηξέρω κατά πόσο έχουν κάποιο νόημα, με όλο το σεβασμό στους συνμπλογκερς /σχολιαστές/επισκέπτες. Το "εν ηξέρω" της προηγούμενης πρότασης εννοώ το κυριολεκτικά. Νιώθω ότι μερικές φορές περιχαρακωνόμαστε έκαστος στη σχολή σκέψης του, άποψή του, ό,τιδήποτε, αλλά σπάνια συζητούμε με δημιουργικό τρόπο...

Εσταμάτησα να γράφω, για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου τζιαι να καταφέρω να τις οργανώσω. Όμως κυρίως εσταμάτησα να γράφω γιατί ένιωσα ότι ήρτε η ώρα πιο πολλά να κάτσω να κάμω, παρά να κάτσω να γράφω.

Ήδη έχω κάποια πρώτα αποτελέσματα τούτης της απόφασης που μπορεί να τα βάλω τζιαι δαμέ. Για τον επίμαχο στόχο, για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γενικά, για την εκπαίδευση τζιαι προς τα πού βαδίζει σε διεθνές επίπεδο κτλ. Ελπίζω να τα ξαναπούμε.