sex and the country

Είμαι αναλόγως μικρή και τριανταφυλλένια. Πολλά πράγματα δεν τα έζησα και τα διαβάζω από κάνα Δρουσιώτη κτλ. Από τότε που θυμάμαι έχω την αίσθηση ότι πολλοί και διάφοροι κάνουν σεξ γουιθ δε κάντρι. Πέρα από το ζήτημα ελέγχου των κυπριακών εδαφών για πρόσβαση προς Μ. Ανατολή, και στο εσωτερικό υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα των άρχουσων τάξεων που φέρνουν κάθε προσπάθεια επίλυσης (με ή χωρίς εισαγωγικά) σε αδιέξοδο.

Υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνεις που χωρίς το κυπριακό δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Με κυριότερα συνθήματα "οι πρόσφυγες στα σπίτια τους" και τα συναφή, δεν θα άντεχαν μια διαδικασία επίλυσης που θα τους τα αναιρούσε. Μετά τι θα προβάλλαν; Την πετυχημένη πολιτική εσωτερικής διακυβέρνησης; Χαχαχούχα! που λέει και ένας φίλος.

Υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που τόσο καιρό πρόβαλλαν το έθνος και τον πατριωτισμό (αλήθεια τι σημαίνει πατριωτισμός όταν αναφερόμαστε σε κάποιο κύπριο; τι ακριβώς υπερασπίζεται;) και που καταντούν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη σε επίπεδο επαναπροσέγγισης επειδή πιστεύουν ότι βρήκαν ένα τρόπο να έχουν του χεριού τους την Τ/κ άρχουσα τάξη και να την ελέγχουν υπερισχύοντας σε επίπεδο μπίζνες σε περίπτωση επίλυσης. Αλατοπιπερώστε και με λίγη ΕΕ και βρήκατε τον προσανατολισμό.

Υπάρχουν και οι δυνάμεις εκείνες που θα μπορούσαν να έχουν να προτείνουν κάτι εντελώς διαφορετικό αν κάπου στην πορεία δεν έχαναν την ταξική ανάλυση. Με δηλώσεις που θέλουν πρώτα να λυθεί το εθνικό και μετά όλα τα άλλα, δίνουν και πάλι το μπαλάκι στις άρχουσες τάξεις για να λυθεί κατά τα δικά τους συμφέροντα το θέμα. Χωρίς τη δραστηριοποίηση της βάσης του κόσμου, σε επίπεδο συνδικάτων και διαφόρων οργανωμένων συνόλων, εκεί πάει το πράμα. Στους άρχοντες. Εξαιτίας των οποίων τόσο καιρό η κατάσταση είναι αδιέξοδη και εξαιτίας αυτού του αδιεξόδου όλο και περισσότερο ακούγεται και γράφεται ο κίνδυνος για μη αναστρέψιμη διχοτόμηση.

Ερωτήσεις: ποιους συμφέρει η μη αναστρέψιμη διχοτόμηση; Ποιοι τους εκπροσωπούν πολιτικά;
ποιους συμφέρει μια λύση που να διασφαλίζει τον έλεγχο πάνω στο κεφάλαιο της άλλης πλευράς; Ποιοι τους εκπροσωπούν;
ποιοι νομίζουν ότι το εθνικό πρέπεί να λυθεί με γνώμονα τις άρχουσες τάξεις και όταν τελειώσει αυτό βλέπουμε πώς θα εξυπηρετηθεί η βάση των εργαζομένων;

Τι γίνεται με τον κόσμο; Τον μεροκαματιάρη κόσμο; Πόσες ελπίδες έχει καταφέρει να διατηρήσει; Πόσο αυτές του οι ελπίδες στηρίζονται στη βάση του "εμείς και οι Τ/κ" και πόσο στο "εμείς και οι άρχοντες"; Διαλεκτικά δεν είναι συγκρουόμενα τα συμφέροντά μας με τους δεύτερους παρά με τους πρώτους; Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί λύση μαζί με τους άρχοντες; Πώς θα έχουμε αυτό που διαβάζω από δω κι απο΄κει "εθνική ενότητα" χωρίς δεξιά και αριστερά από τη στιγμή που αυτό που χρειάζεται είναι ταξική ενότητα; (χωρίς δεξιά αλλά με αριστερά;) Πώς καταφέραμε (σύμφωνα με δημοσκόπηση που είχε πριν 1-2 μήνες στον Πολίτη) το κυπριακό για πρώτη φορά να μην είναι το πρώτο θέμα που απασχολεί τους Τ/κ; (έχει περάσει η ανεργία στην πρωτιά). Ακόμα και οι Τ/κ που στους ξεσηκωμούς τους και στις κινητοποιήσεις τους πριν από 3-4 χρόνια είχαν πρώτη παντιέρα την ΕΕ έχουν πάψει να την εμπιστεύονται. Στο νότο τι καημό της έχουμε;

Είναι εύκολο τα προβλήματα της καθημερινότητας να τα στρέφεις ενάντια στους συναδέλφους σου λόγω διαφορετικής καταγωγής παρά ενάντια στους μάστρους σου σε χώρες όπου εκκρεμεί εθνικό. Ειδικά όταν υπάρχει και τόση διαφθορά και σε συνδικαλιστικό επίπεδο και τόση απελπιστική "κοινωνική ειρήνη".

Το κυπριακό θα εξακολουθεί να βρίσκεται σε αδιέξοδο αν δεν στρέψουμε το βλέμμα μας προς τη σωστή κατεύθυνση κι αν δεν παραδεχτούμε στους εαυτούς μας κάποια πράγματα κλείνοντας τα αυτιά μας στις σειρήνεις που κάνουν σεξ γουιθ δε κάντρι.

Ας πιω καφέ.

dogstock

Πήγα μίνι διακοπές στο κάμπιγκ της Πόλης. (όι της Κωνσταντινούπολης/της άλλης). Αφορμή ήταν το ντόγκστοκ. Δεν είχα ξαναπάει στο εν λόγω φεστιβάλ. Κάποιοι λένε οτι πέρσι ήταν καλύτερο. Εμένα μου άρεσε πολύ η φάση. Από διάφορες απόψεις. Κυρίως για τη μουσική. Το θέμα είναι οι άνθρωποι. Εκτός του ότι βλέπεις τους ίδιους, μου φαίνεται να δυσκολεύονται να χαλαρώσουν ακόμα και στις διακοπές τους. Έχω βρεθεί σε διάφορα φεστιβάλ/συναυλίες και γνώρισα με μεγάλη ευκολία άσχετο κόσμο. Στο φεστιβάλ αυτό, δεν έπαιξε κάτι τέτοιο εκτός αν ήταν γνωστός κάποιου από την παρέα. Υπάρχει μια απομόνωση να την πω, ενίοτε ένας ελιτισμός ίσως... δεν ξέρω, γράφω σκόρπιες σκέψεις.

Ευτυχώς στο κάμπιγκ ήταν ήσυχα, καθαρά και είχαμε και καλούς γειτόνους.

Κάποιοι από την παρέα είχαν την ατυχία να έχουν εμένα για οδηγό. Δυστυχώς, χάνομαι εύκολα με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διάφορα ευτράπελα. Τελικά τα κατάφερα και επιστρέψαμε στη Λευκωσία.

Τα συγκροτήματα ήταν όλα πολύ καλά. Δεν μου άρεσε και τόσο ο αμερικάνος, αλλά οι υπόλοιποι βγάζαν φοβερό κέφι. Κρίμα που σφύριζαν τα ηχητικά... Νομίζω ότι οι πιο ωραίοι ήταν οι Ελληνες που έπαιξαν στο τέλος.

Φυσικά, εμείς είχαμε προετοιμαστεί από τη Λευκωσία και φτιάξαμε ειδικό σάουντρακ για το ταξίδι.

Ανακάλυψα ότι μπορώ να επιπλέω στα βαθιά νερά και κουτσά στραβά να κολυμπώ κιόλας.

Από αύριο πίσω στις δουλειές... Πρέπει να τα προλάβω όλα πριν ανοίξουν τα σχολεία γιατί τότε... σιγά μην κάνω τίποτα.

Πολύ "αγαπημένο μου ημερολόγιο" βγήκε αυτό το κείμενο, αλλά αφού βγήκε... έφκην που έφκην...

Ανησυχώ...

... με τις επικείμενες εκλογές. Πώς θα αντιδράσει άραγε η Εκκλησία μας και ο φίλτατος Β΄, αν βγει ο Χριστόφιας πρόεδρος; Ποιος θα είναι ο υπουργός παιδείας; Πώς θα είναι τα νέα σχολεία; Πώς θα αναστοχάζονται οι εκπαιδευτικοί το διδακτικό τους έργο;



Θα σταματήσει επιτέλους καμιά φορά η εκκλησία να ανακατώνεται στα σχολεία (τζιαι το κράτος ευρύτερα, εννοείται)? Ώσπου να ντέξω!

Τσιφόρος

Tις τελευταίες μέρες διαβάζω την ελληνική μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου. Κάτι που έχω απορροφηθεί με αυτό, κάτι που δεν μου ρχονται εκπαιδευτικά θέματα για το μπλογκ - ένεκα διακοπών - κάτι το 'να, κάτι τ' άλλο, δεν βρίσκω και τι να γράψω εδώ μέσα. Θα ξανακάνω κάνα καλό διάλειμμα μου φαίνεται μέχρι να έχω τα δέοντα ερεθίσματα. Σας αποχαιρετώ προσωρινώς με ένα απόσπασμα από τον Τσιφόρο για τις ερωτοδουλειές του Δία:

Ο Ηρακλής;
Εδώ, πολύ βρωμιάρικη δουλειά... Η μαμά του η Αλκμήνη, είχε ένα λεβέντη
άντρα, τον Αμφιτρύωνα. Όμορφη, όμως, όπως ήτανε, την λιμπίστηκε ο Δίας και τι
έκανε ο αφιλότιμος. Μια φορά που έφυγε ο Αμφιτρύωνας, πιάνει και παίρνει τη
φάτσα του. Το βράδυ τρώνε καλά, πίνουνε και κάτι ντούζικα και κλείνει το μάτι ο
Ζευς...
-Είσθε διά μίαν μικράν ανάκρισην;
Χαμογέλασε η Αλκμήνη.
-Σκανταλιάρικο παιδί...
Η δόλια σου λέει "άντρας μου είναι, άμα δε με ανακρίνει ο άντρας μου, ποιος
θα με ανακρίνει;"...
Ο Ζευς δήθεν πήγε να πλύνει τα δόντια του και φωνάζει τον Ήλιο.
- Πούσαι ρε. Μη βγεις αύριο, θα καθήσω λίγο παραπάνω με τη μαντάμ.
- Και τι θα λένε οι άλλοι;
- Πες ότι είσαι ελεύθερος ιατρού.
Τρεις νύχτες, λοιπόν, κράτησε η "μία νύχτα", ξεκατινιάστηκε ο Δίας και πήγε
για τρίψιμο... Ο Αμφιτρύωνας πάλι γύρισε, πάει να φιλήσει τη γυναίκα του, τη
βλέπει εξαντλημένη...
- Τι έπαθες, Άλκη;
- Καλά, εσύ δεν κουράστηκες; Εμένα τρέμουν τα πόδια μου.
- Να κουραστώ, από τι;
- Που.... έλα μωρέ....
- Βρε μίλα καλά....
- Μη με τρελλάνεις....
Τρελλάθηκε, όμως, ο Αμφιτρύων... Τρελλάθηκε, είπε να πάει σε μέντιουμ, δεν
είχε μέντιουμ, πάει στον Τειρεσία τον μάντη. Ο Τειρεσίας τάξερε...
- Ο Ζευς, του λέει.
- Α, τον ρουφιάνο...
- Μάλιστα.
- Κι η γυναίκα μου;
- Δε φταίει. Νόμιζε ότι είσαι συ.
Ησύχασε ο Αμφιτρύων... Πιο ευχαριστημένος κερατάς δεν υπήρξε στη γη. Δε
θύμωσε, λοιπόν, την κράτησε κι άμα πήγαινε μαζί της αναρωτιότανε.
- Τώρα εγώ είμαι ή ο Δίας;
Κι έτσι γεννήθηκε ο Ηρακλής, γυιός του Δία και της Αλκμήνης, αυτός που
ξέρουμε...

Pool party

• Πριν από 3-4 χρόνια πήγα σε ένα pool party. Σε ένα τεράστιο σπίτι σε μια "γκετογειτονιά". Όλα τα σπίτια εκεί ήταν τόσο μεγάλα που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν από μια κοινότητα το καθένα. Κάτι τέτοια σκεφτόμουν καθώς πλησιάζαμε. Εγώ φανταζόμουν ένα απλό διαμερισματάκι με πίτσες στη μέση για να γιορτάσει ο οικοδεσπότης αυτό που γιόρταζε τελοσπάντων. Ο οικοδεσπότης συμπαθέστατος άνθρωπος δεν λέω, και βέβαια δεν θεωρώ ότι πρέπει να απολογηθεί για τα λεφτά του. Λέω άστα αυτά, σκέψου θετικά κτλ. Βέβαια εκεί έπαιζα το ρόλο της συνοδού και όχι της καλεσμένης. Δεν ήξερα και κανέναν και προσπαθούσα να μπηχτώ που λέμε σε καμιά συζήτηση.

• Με το που πάμε ένας μετανάστης μας έδειχνε από πού να μπούμε (όντως ήταν τόσο τεράστιο που έπαιζε και να βρεθείς στην Πάφο). Οι πίτσες έβγαιναν από φούρνο που είχε στηθεί στην αυλή και που σου τις σέρβιραν γκαρσόνια με παπιγιόν. Είχε στηθεί και μπαρ, παρόλο που έτσι και αλλιώς τα γκαρσόνια πηγαινοέργονταν. Ο ντ. τζ. έπαιζε τα πρόσφατα ελληνικά σουξέ. Πήγα στην τουαλέτα που χρησιμοποιείται ειδικά για τους καλεσμένους της πισίνας. Ήταν πιο απαστράπτουσα και πιο πολυτελής από τη δική μου τη μία και κανονική. Από το σελί ως την πετσέτα που σκουπίζεσουν.

• Το πολιτισμικό μου σοκ ήταν τεράστιο. Ο οικοδεσπότης ευγενεστατος πραγματικά. Και καθόλου ψώνιο, αφού πριν πάω σπίτι του, δεν είχα ιδέα πόσα βαστούσε. Όπως και να 'χει ένιωθα πολύ έξω από τα νερά μου. Μετά είπα να πάω να δω τι συζητήσεις παίζουν. Εκεί ήταν και απόγονος πολύ γνωστής περσόνας της κυπριακής οικονομίας. Ο καημός του στην εν λόγω συζήτηση ήταν ότι οι συντεχνίες εμποδίζουν την οικονομική ανάπτυξη.

• Ως εδώ μας παίρνει, σκέφτηκα. Έπινα μέχρι να φύγουμε. Ήταν σαν να πέρασαν αιώνες.

Για τον φτωχό Β.Β.


Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είμαι από τα μαύρα δάση,
η μάννα μου στις πολιτείες με κουβάλησε,
σαν ήμουνα ακόμα στην κοιλιά της,
και των δασών η παγωνιά μέσα μου θα 'ναι ως το θάνατό μου


Έχω, έχω το σπίτι μου στην πολιτεία της ασφάλτου,
φορτωμένος από την αρχή με όλα τα μυστήρια του θανάτου
με εφημερίδες, με καπνό και με ρακή,
καχύποπτος και τεμπέλης κι ευχαριστημένος στα στερνά ( τελικά)


Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους φορώ καθώς το συνηθίζουν ένα σκληρό καπέλο,
λέω, είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιότροπα και λέω πάλι,
δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά


Το πρωί στο γκρίζο χάραμα τα έλατα κατουράνε,
και τα ζωύφιά τους τα πουλιά αρχίζουν να φωνάζουν
Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη πετάω
τ' αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι


Απ' αυτές τις πολιτείες θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
ο άνεμος,
δίνει χαρά το σπίτι σ'αυτόν που τρώει, τ' αδειάζει
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί κι ότι ύστερα από μας τίποτα τ' αξιόλογο δε θα ρθει.
Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου απ' την πίκρα να μου σβήσει


Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ από τα μαύρα δάση,
ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου
μέσα στη μάννα μου σε πρώιμη εποχή.

Εις μνήμην...

όταν η ανθρώπινη ζωή μετράει λιγότερο...

Μικρό πράσινο ανθρωπάκι

Εδώ βλέπετε τη φωτογραφία μου, αφού μέσα από εφημερίδα ευρείας κατανάλωσης, εβδομαδιαίας και δωρεάν κυκλοφορίας (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε), νιώθω και πάλι ότι είμαι από κάπου αλλού. Σε ένα άρθρο - ιστορικό σταθμό στην ιστορία του σύγχρονου ρεπορτάζ ή/και του χρονογραφήματος, περιγράφονται οι αναποδιές ενός μέσου Λευκωσιάτη που ξεκινάει να πάει σε μια παραλία στον Πρωταρά.

Τρεις στερεοτυπικές αντιλήψεις:

1. Το θηλυκό που συνοδεύει τον Λευκωσιάτη και είναι η φωτογραφία του δίπλα από τη λέξη "γκρίνια" σε κάθε λεξικό που σέβεται τον εαυτό του. Εννοείται ότι γκρινιάζει γιατί δεν έχει μαζί της κρέμες, καταστρέφονται οι ακριβές παντόφλες θαλάσσης και επειδή ο άντρας δεν φρόντισε για να έχει σκιά ή να τρέξει να της φέρει να πιει κάτι κτλ. Αν οι γυναίκες είναι έτσι, τότε θα αρχίσω να αμφιβάλλω εκτός από τη γήινη καταγωγή μου και για το φύλο μου.
2. Αλλά ούτε μπορώ να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι τελικά είμαι άντρας. Ο άντρας τρέχει χωρίς διαμαρτυρία να φροντίσει να ικανοποιήσει όλα τα χατήρια της συνοδού του (και κατά τα άλλα του περνάνε και σκέψεις να την πνίξει - άραγε γιατί αφού ο ίδιος τα θέλει όπως φαίνεται) και να πληρώσει εννοείται για τα πάντα (φυσικά οδηγάει αυτός). Και όπως κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του πήγε στην παραλία με τις Hawaiians (τώρα, επειδή δεν παρακολουθώ τη μόδα δεν είμαι σίγουρη τι είναι αυτό, αλλά από τα συμφραζόμενα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εννοεί κάποιου είδους παντόφλες).
3. Οι αλλοδαποί. Που δεν φτάνει που έρχονται, δεν ξέρουν ούτε ικανοποιητικά αγγλικά! Κάπου είχαμε ένα παρατηρητήριο για το ράτσισμο και έκοβε πρόστιμα, αναρωτιέμαι αν διάβασαν τα πιο κάτω διαμάντια:

ΔΙΑΜΑΝΤΙ Α: "Περιμένετε υπομονετικά την ώρα που η εξ ανατολών ορμόμενη νεόκοπη barwoman προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την απαιτητική παραγγελία "ουάν μποτλ γουότερ εντ άις πλις". Φτάνει επιτέλους η σειρά σας και τις απευθύνεστε σε άπταιστα greeklish "του φραπέ νόου σούγκαρ, χαλφ μιλκ εντ του μποτλς οφ γουότερ". (απόσπασμα του διαμαντιού)

ΔΙΑΜΑΝΤΙ Β: "Ο σερβιτόρος είναι Πολωνός, δεν ξέρει καλά αγγλικά και από το ύφος του αρχίζετε να πιστεύετε ότι είναι από αυτούς που "απέλασε" η Πολωνία μήπως και ορθοποδήσει ως κράτος" (απόσπασμα και αυτού του διαμαντιού).

Σπόνσορες

Είναι γνωστό ότι τα σχολεία στην Κύπρο για να καταφέρουν να τρέξουν διάφορα προγράμματά τους δεν αρκούνται στα χρήματα που δίνει το κράτος.

Στα πλαίσια ενός παράλογου ανταγωνισμού ανάμεσα στις σχολικές μονάδες, τα σχολεία τρέχουν και συμμετέχουν σε προγράμματα όπως τα οικολογικά σχολεία.

Πριν από κάνα μήνα βρέθηκα στη Λεμεσό σε ένα φεστιβάλ για το περιβάλλον. Εκεί είδα μια τεράστια αφίσα ενός σχολείου που για να φέρει εις πέρας το οικολογικό του πρόγραμμα είχε σπόνσορα (ανάμεσα και σε άλλους αν θυμάμαι καλά) μια γνωστή ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία. Από τη μια γιατί έχει καθιερωθεί η λογική της ζητιανιάς σε διάφορους φορείς (πλην του υποτίθεται αρμόδιου για τη χρηματοδότηση υπουργείου) και ιδιαίτερα σε ιδιωτικούς κολοσσούς (βλ. τράπεζες, ή/και το πακετάκι που έστειλε άλλη γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία στα σχολεία για την οδική ασφάλεια κτλ). Από την άλλη διευκολύνουμε το greenwash που οι ίδιες οι εταιρίες που μολύνουν το περιβάλλον θέλουν να κάνουν προβάλλοντας ταυτόχρονα ένα φιλικό προς το περιβάλλον πρόσωπο. Και το χειρότερο; Αυτό γίνεται "αξιοποιώντας" τα έργα και τις δημιουργίες των μαθητών ενός δημοτικού σχολείου.

Αν θέλουμε οικολογικά προγράμματα γιατί να μη χρηματοδοτούνται από το κράτος; Γιατί αυτά να μπαίνουν στη λογική του ποιος θα κάνει το καλύτερο σόου με τους παραλογισμούς του σπόνσορα-αυτοκινητοβιομηχανίας και του ξοδέματος τόνων χαρτιών για την έκδοση "οικολογικού" περιοδικού;

Η περίπτωση των προγραμμάτων αυτών δεν είναι η μόνη για την οποία οι σχολικές μονάδες κυνηγάνε κονδύλια. Στην ουσία, χρήματα εκτός κράτους ζητούνται από παντού (ακόμα και από φαινομενικά αθώες καταστάσεις όπως δήμοι και εκκλησία), απαλλάσσοντας και το κράτος από τις ευθύνες του και δημιουργώντας καταστάσεις δύο ταχυτήτων.

Μια άλλη παράμετρος είναι τι μηνύματα δίνουμε στα παιδιά όταν το σχολείο για να προβάλει ένα χ περιβαλλοντικό θέμα συμμαχεί ουσιαστικά με μια αυτοκινητοβιομηχανία. Δεν απενοχοποιείται έτσι η εγκληματική δράση τους και η συμβολή τους στην καταστροφή του περιβάλλοντος (τα ποσοστά είναι δραματικά μεγαλύτερα για τη συλλογική ευθύνη των πολυεθνικών παρά για την ελάχιστη ευθύνη της ατομικής δραστηριότητας). Και στο μέλλον τι στάση θα υιοθετήσουν τα παιδιά; Αυτά της κοινωνικής διεκδίκησης για αποτελεσματική περιβαλλοντική πολιτική ή την επίρριψη ευθυνών και την ενοχοποίηση του ατόμου; Πόσο μπορούμε να συμβάλουμε αποτελεσματικά στο θέμα περιβάλλον με τη στάση μας ως άτομα αν οι μισοί G8 δεν δεσμεύονται με συγκεκριμένους σχεδιασμούς και χρονοδιαγράμματα για τη μείωση των ρύπων και οι άλλοι μισοί δεσμεύονται με ύποπτες εναλλακτικές (βλ. βιοκαύσιμα, πυρηνική ενέργεια κτλ);

Και μία τρίτη παράμετρος είναι ότι με το κυνήγι των χρηματοδοτήσεων δραστηριοτήτων του σχολείου από ιδιωτικούς φορείς τα σχολεία εύλογα κατηγοριοποιούνται σε καλά και κακά (και κάποια και σε άσχημα εδώ που τα λέμε). Τουλάχιστον ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Και ας κάνουμε κάτι επιτέλους για να τα αλλάξουμε όλα αυτά και να διώξουμε τους ιδιώτες και τον ανταγωνισμό από τη νοοτροπία μας και από τα σχολεία μας.