Προσωπικά, από όσα έχω δει να γίνονται στα ολοήμερα, εν ξέρω αν έχουν όντως ιδιαίτερη παιδαγωγική αξία, ή αν πρόκειται για ένα θεσμό που απλά ποσκολιά τα κοπελούθκια. Παράλληλα με την αμφισβήτηση που υπάρχει (προφανώς όι μόνο που μένα, αλλά τζιαι που ανθρώπους που το εμελετήσαν το θέμα) για το ολοήμερο σχολείο (εθκιάβαζα τζιαι στον Πολίτη ότι στην Τζιυπερούντα οι γονιοί ξεσηκώνονται ενάντια στο υποχρεωτικό ολοήμερο που εφαρμόστηκε τζιαμέ), που παιδαγωγική άποψη, βλέπουμε ότι ανατίθενται υπηρεσίες σε ιδιώτες, τζιαι το εργασιακό καθεστώς εν ωρομισθιακό.
Μετά εθκιάβασα ένα άρθρο στον Φιλελεύθερο, που έλεγε ακριβώς για το άγχος των μανάδων τωρά που εκλείσαν για το καλοτζιαίρι τα δημοτικά τζιαι για το πού εννα τα αφήνουν όσο τζιήνες εννα δουλεύκουν.
Στις εφημερίδες επίσης τούτες τες μέρες έπαιζε τζιαι ότι οι χώρες της ΕΕ εκτός που μερικές, ανάμεσά τους τζιαι η Κύπρος, θέλουν να αυξηθούν οι ώρες εργασίας εβδομαδιαίως που 48 μέχρι και σε 60.
Αν τα μωρά, στερηθούν τον ελεύθερο χρόνο τους, τον οποίο τους συρρικνώνουμε εμείς οι μεγάλοι ούλλο τζιαι πιο πολλά (στην Ελλάδα για παράδειγμα υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι η πιο σκληρά εργαζόμενη κοινωνική ομάδα εν οι μαθητές), καταλαβαίνουμε τις συνέπειες. Φαντάζεται κάποιος να ένι 7-8 χρονών, να ξυπνά στις 6:30, να πααίνει σχολείο, να τελειώνει στις 1.05 με 40 λεπτά συνολικά διάλειμμα, τζιαι αμέσως μετά να πρέπει να τρώει (τζιαι το φαΐ, πληρώνει το, άσχετα αν η τιμή εν χαμηλή - μπορεί τα σχολεία να μεν τα αγοράσαν ιδιώτες, αλλά ο χαρακτηρισμός "δωρεάν" στην εκπαίδευσή μας, σαν να τζιαι πάει περίπατο), να θκιαβάζει τζιαι να ποσκολιέται, μέσα στους ίδιους τοίχους. Εν σαν το Wall των Pink Floyd, ένα εργοστάσια παραγωγής. Παράγεις ανθρώπους που συνηθίζουν να παραμένουν στον ίδιο τόπο με ωράρια παράλογα. Ύστερα αναρωθκιούμαστε γιατί τα μωρά εν αγαπούν τα σχολεία (το λίνκι δείχνει πώς θέλαμεν εμείς ως μαθητές τζιαι τα μωρά σήμερα να φεύκουμε που τα σχολεία μας). Γιατί εμείς εν σιαιρούμαστε άμα φεύκουμε που τη δουλειά;
Εθκιάβαζα τζιαι ένα άρθρο ενός Εγγλέζου προφέσορα που ελάλε, ότι τζιήνο που θέλουν να κάμουν οι μάστροι στην εκπαίδευση ένι όι τόσο να έχουν άμεσα κέρδη τζιαι επενδύσεις που τον τομέα τούτο, όσο το να διαμορφώσουν την ποιότητα των μελλοντικών τους εργαζομένων. Εν συμφωνώ, απόλυτα με τούτη τη θέση, αλλά ότι το σχολείο ως θεσμός του κατεστημένου, επιβάλλει όσα το κατεστημένο θέλει να ορίζει, εν κάτι που λένε πολλοί κοινωνιολόγοι της εκπαίδευσης τζιαι όι μόνο.Ο άλλος προβληματισμός ένι ότι φαίνεται οι γονιοί οι ίδιοι να αντιμετωπίζουν το ολοήμερο παραπάνω ως χώρο φύλαξης για τα παιθκιά τους, παρά να έχουν κάποιες απαιτήσεις που να σχετίζονται με τους εκπαιδευτικούς τζιαι παιδαγωγικούς στόχους που θα έπρεπε να έχει κάθε σχολική δραστηριότητα. Κατανοώ ότι βολεύκει τον κάθε εργαζόμενο να έσιει κάπου να αφήκει το μωρό του ως τες 4 το δείλις, αλλά τούτο εν θα πρέπει να τον κάμει να θεωρεί το τι γίνεται μεταξύ 1-4 λιόττερο κριτικά που το τι γίνεται ως τις 1. Βέβαια, πολλές φορές, με λύπη μου παρατηρώ, ότι τζιήνο που ενδιαφέρει τους γονείς ένι να κάμεις ούλλες τες σελίδες των βιβλίων...
Τελοσπάντων, μεν επεκταθώ δαμέ, απλά νομίζω ότι πρέπει να εξεταστεί πώς οι γονείς να ένι ενήμεροι για τα ζητήματα που αφορούν τα όσα διαδραματίζονται στα σχολεία μας, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στην εμπλοκή τους στην σχολική ζωή του παιδιού τους τζιαι στα όσα τους αφορούν ως προς το σχολείο (για μένα τούτο εν όι μόνο θεμιτό, αλλά απαραίτητο) τζιαι να επεμβαίνουν με παραγωγικό τρόπο σε συνεργασία με τα παιθκιά τους τζιαι τους δασκάλους τους.
Είδες τι παθαίνει το πλάσμα άμα θκιαβάζει πολλά; Πάλε σκόρπιες σκέψεις...
