Trafficking

Όποτε βγαίνει η έκθεση του State Department διάφοροι πολιτικοί βγαίνουν και λένε ότι πέσαν οι Αμερικάνοι να μας φάνε. Σήμερα έκατσα και διάβασα την έκθεση του State Department, που εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2006 σε σχέση με το trafficking στην Κύπρο. Μετά ανακάλυψα σημερινό άρθρο στον Πολίτη που έλεγε για εναρμονιστικές τροποποιήσεις στην περί του θέματος νομοθεσία.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι έλεγε η έκθεση, άλλωστε με ένα ψαχτήρι στο ίντερνετ είναι εύκολο να τη βρει ο καθένας, εδώ τη βρήκα εγώ που είμαι τεχνολογικά σε νηπιακή ηλικία. Το ζουμί είναι ότι η κυπριακή κυβέρνηση έχει κάνει ελάχιστα για το θέμα και για αυτό η Κύπρος είναι υπό παρακολούθηση μαζί με χώρες όπως η Καμποτία, το Τζιμπουτί, η Κένυα, το Κουβέιτ, η Μαλαισία κ.α.

Το άρθρο στον Πολίτη δεν λέει πουθενά ότι οι βίζες που εκδίδονται ειδικά για τις καλλιτέχνιδες (η μόνη διευκόλυνση στους μεταναστευτικούς νόμους της χώρας, γιατί άραγε;) θα πάψουν να υπάρχουν. Παρόλο που αυτές έχουν μειωθεί, εξακολουθούν να υπάρχουν. Μία "ευγενική" κρατική προσφορά στους traffickers?

Ένα άλλο σημαντικό που δεν έχει γίνει είναι μια εκστρατεία μέσα στο ευρύ κοινό της Κύπρου ώστε να καταλάβουν επιτέλους κάποιοι ότι αυτή η ιστορία δεν είναι διασκεδαστική αν είσαι στην άλλη πλευρά (δηλ. όχι πελάτης, αλλά θύμα). Ότι πρόκειται για το πιο στυγνό σύγχρονο δουλεμπόριο με θύματα από πολλές χώρες και σε πολλές χώρες, από το οποίο προκύπτουν τεράστια οικονομικά κέρδη (μόνο το 2000, 7 δισεκατομμύρια ευρώ διεθνώς). Αυτή τη στιγμή το trafficking είναι το τρίτο επικερδέστερο έγκλημα μετά την εμπορία όπλων και ναρκωτικών.

Όμως, οι πελάτες δεν αντιλαμβάνονται ότι λαμβάνουν μέρος στη διάπραξη αυτού του εγκλήματος. Μέσα σε μια κοινωνία που θεωρείται δημοκρατική και ευρωπαϊκή και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που είναι η 1η στην ΕΕ ως προς το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, τι να αναμένει κανείς; Η γυναίκα είναι στην παραγωγή για να βγαίνει ευκολότερα το δάνειο του σπιτιού που συνήθως δεν είναι τόσο όσο φτάνει η πούγκα μας, αλλά πολύ μεγαλύτερο, γιατί όλοι πρέπει να χτίσουν το θεόρατο παλάτι των Βερσαλλιών για να στεγάσουν το γάμο τους. Έτσι, η ισότιμη συμμετοχή στην οικογένεια και στην κοινωνία είναι πολλές φορές περιπαίξιμο, ή αφορά αυτούς που έχουν λυμένα διάφορα θέματα που οι πολλοί δεν τα έχουν λυμένα (όπως τις δόσεις τους ας πούμε).

Τι να περιμένει όμως κανείς σε μια χώρα όπου υπουργός της κυβέρνησης δήλωσε ότι σύμφωνα με στοιχεία που κατείχε, λέει, το υπουργείο του το 45% των γυναικών στην ανατολική Ευρώπη ονειρεύονται να γίνουν πόρνες και να έρθουν να δουλέψουν εδώ. Και μετά ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος είχε την ευθιξία να απολογηθεί ή (το καλύτερο) να παραιτηθεί ή να του ζητηθεί παραίτηση.

Έτσι είναι όμως. Η ποιότητα του κυπριακού πέους είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και σου λένε κι οι άλλες να το διασφαλίσουμε γιατί μπορεί να μην μας κάθονται αλλιώς, κι έτσι ας γίνουμε πόρνες για σιγουριά.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το τραγικό είναι αυτό με το τράφικιγκ ή ότι υπάρχουν ακόμα άντρες που πιστεύουν στην ανωτερότητα του μορίου τους με το οποίο μπιπ τζιαι ρέσσουν και στην επιβεβαίωσή τους χρήσει δουλεμπορίου.