Για την Αμαλία 2

- Καρκίνος.
- Πού;
- Πνεύμονες και εγκέφαλο.
- .....
- Θα δούμε όμως τι θα κάνουμε, μην σε παίρνει απο κάτω.

1 μήνα μετά.

Βγαίνω. Είμαι σε μια πόλη που πια δεν γνωρίζω. Σκέφτηκα ότι τόσο καιρό δεν έχω βγει και ποτέ. Οι φίλοι όλοι λείπουν. Θα πάω μόνη στο γειτονικό καφενείο. Από το περίπτερο θα πάρω την Ελευθεροτυπία για να διαβάσω και το καινούριο του Δερβενιώτη.

Κάθομαι στο καφενείο. Παραγγέλνω. Πίνω καφέ, ανάβω τσιγάρο και αρχίζω να διαβάζω. Δίπλα μου έρχεται και κάθεται μια κοπέλα. Χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα και βλέμματα, κάνει κι αυτή τα ίδια με μένα. Κάποια στιγμή έρχεται να τη χαιρετίσει μια φίλη της.

Ήταν μία κοπέλα της νοσηλευτικής που έκανε την πρακτική της εξάσκηση στο ογκολογικό.

- Πώς εν κόρη τζιαμέ, εντάξει με τους άρρωστους;
- Ε, τι εντάξει, κόρη, χαμένη υπόθεση ένι όσοι εν τζιαμέ.

Γύρισα προς το μέρος τους με βλέμμα θυμωμένο. Δεν με πρόσεξαν. Έσβησα το τσιγάρο. Ήπια την τελευταία γουλιά, δίπλωσα την εφημερίδα και πλήρωσα. Δεν πρόλαβα να διαβάσω το Δερβενιώτη. Δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτα. Βγαίνω και αρχίζω να επιστρέφω στο σπίτι. Κλαίω. Θυμώνω. Κλαίω. Απώλεια μετά από 3 μήνες.