13 Αυγ 2007

Εις μνήμην...

όταν η ανθρώπινη ζωή μετράει λιγότερο...

3 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

Το δράμαν είναι δράμαν, Αυτές όμως οι μαζικές υστερίες τζαι η προβολή τους που τα μέσα κάπου με βάλλουν σε δύσκολην θέσην. Εγινήκαν τζαι αλλού δράματα. Μια κάποια αυτοσυγκράτηση όμως είναι κάπου τζαι ζήτημαν αξιοπρέπειας. Στην Κύπρον αν μιά γεναίκα δεν ιτσιριλλίσει σε κηδείαν δικού της προσώπου θα κατακριθεί ότι εν άκαρδη. Αυτή η κουλτούρα της υστερίας μπορεί να εν χρήσημη για να εκτονώνει το άτομον την αβάστακτην θλίψην του, όταν φκαίνουν όμως τα βίντεο τους στα μέσα, όταν οι τριριλιές δυναμώνουν στην παρουσία της κάμερας, κάπου το πράμα μου μυρίζει αν όχι διαστροφή, έλλειψην αυτοσεβασμού, τζαι που τζείνους που γυρίζουν τες ταινίες, τζαι που τζείνους που τσιριλλούν για να φτιάξουν τες εικόνες, τζαι που τζείνους που τα θωρούν. Λυπούμαι που είμαι σκληρός αλλά κάπου εν τα αντέχω άλλον.

Δασκαλούα είπε...

Ασερα

Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο. Αν και καταλαβαίνω από ποια σκοπιά το βάζεις.

Ο θάνατος είναι μια ιδέα που δεν είναι εύκολο να την αποδεχτείς πόσο μάλλον αν είσαι γονιός και αφορά τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου.

Σε συνθήκες πολέμου, σε περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών, όσο να 'ναι βρίσκεις το χρόνο και προετοιμάζεσαι αλλιώς. Αν όμως μια μέρα σου πουν ότι το παιδί σου δεν θα ξανάρθει στο σπίτι σου/του, τότε τι; Ποια αξιοπρέπεια μένει, όταν περιμένεις 2 χρόνια και ξέρεις κι εσύ και όλοι ότι υπολόγισαν το κέρδος πάνω από την ζωή του παιδιού σου;

Και το πένθος και η μορφή που αυτό παίρνει δεν είναι επιβεβλημένο. Όχι πάντα τουλάχιστον. Ο κάθε ένας έχει τον τρόπο του. Ο αυτοσεβασμός που εννοείς εσύ για παράδειγμα δεν μπορεί νομίζω να ισχύσει για πολλούς ανθρώπους που καταρρέουν πολύ πιο εύκολα. Η δε παρουσία της κάμερας είναι και ένα μέσον απεύθυνσης σε όλους εμάς που δεν ήμασταν ούτε και θα 'μαστε ποτέ εκεί.

ΥΣ (σόρυ που άργησα να απαντήσω αλλά παλεύω με κάτι τόνους σκόνη τις τελευταίες ημέρες).

Δασκαλούα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.