Ε, να μεν πω τζιαι εγώ για τες εκλογές;

Αφήνοντας πίσω μας τα τεταμένα γεγονότα να πάρουν το δρόμο τους, μέσα σε μία χώρα όπου ενώ όλοι γίνονται από οθόνης μάρτυρες της αδικίας και της καταστολής, δικαιολογημένα από την πολιτική εξουσία κι όπου η "αριστερά" παίρνει 33% στις εκλογές και κατεβάζει μηδέν κόσμο στους δρόμους, (μην πάει ενάντια στο λαϊκό αίσθημα λέει, αντί, όπως λέει και ο Μαρξ στο μανιφέστο αν θέλεις, βρε αδελφέ, να επηρεάζει έκαστος στο χώρο του για προχώρημα της συνείδησης), ας πούμε πέντε κουβέντες για τις εκλογές. Ούλλοι είπαν το το κατιτίς τους, εγώ γιατί να κόψω πίσω (για να μην πω και για τα διάφορα που ακούω για τους διάφορους ακροδεξιούς που υπάγονται σε διάφορες ομάδες τύπου οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων κτλ που προβαίνουν σε βανδαλισμούς, σωματικές επιθέσεις και εκφοβισμό της αντίθετης άποψης). Σόρρυ για το σκορπιασκεπτικολόγημα.

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις είναι ένα απόσπασμα άρθρου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Πολίτης και που υπογράφεται από το δρ. (να το πιάσω το δοκτοράτο τελικά, να μου διά βαρύτητα;) Χάρη Μηλιώτη. Συγκεκριμένα κάνω κόπι πέιστ (o tempora, o mores) το τελευταίο του κομμάτι. Τα μαυρισμένα γράμματα, δικά μου:

Η δήθεν προοδευτικότητα τόσο της ηγεσίας όσο και του υποψηφίου του ΑΚΕΛ περιορίζεται και παραμένει στα πλαίσια μιας τυποποιημένης και παρωχημένης αριστερής ρητορείας. Πώς αλλιώς μπορούν να εξηγήσουν στους πολίτες φαινόμενα όπως οι κλειστές συνεδρίες των κομματικών τους οργάνων, η περιβόητη επαγρύπνηση, ο κομματισμός στο ποδόσφαιρο, η πεισματική άρνηση να συζητήσουν θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και τόσα άλλα τα οποία απαξιώνουν τους θεσμούς, την κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου.Απέναντι σε μία υποψηφιότητα που απευθύνεται στα στενά κομματικά όρια του ΑΚΕΛ, οι ψηφοφόροι του κέντρου και της προοδευτικής κεντροαριστεράς έχουν να αντιπαραβάλουν ως μοναδική επιλογή την υποψηφιότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στην πενταετία που πέρασε, με τη διακυβέρνησή του και τη στάση του σε κρίσιμες για τον τόπο στιγμές, επανέφερε το κύρος και την αξιοπιστία στο θεσμό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποτελεί τον εκφραστή των δημοκρατικών, των προοδευτικών και των πατριωτικών δυνάμεων του τόπου. Η υποψηφιότητα Τάσσου Παπαδόπουλου αγκαλιάζει ολόκληρο το χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς και αποτελεί επιλογή εμπιστοσύνης για τον Κύπριο πολίτη.

Καταρχάς να πω ότι εν ψηφίζω Τάσσο σίουρα πράματα και το σχόλιό μου για τα μαυρισμένα γράμματα είναι ένα μεγάλο ?. Δηλαδή, από πότε ο προοδευτισμός συνεπάγεται με τη μεγαλύτερη πόλωση που εγνώρισαν μεταξύ τους, μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, όχι οι δύο κοινότητες, αλλά οι Ελληνοκύπριοι μεταξύ τους;

Ή μήπως να πιάσουμε την εσωτερική διακυβέρνηση; Η παιδεία (ε, να μεν πούμε για τα πιο κοντινά μας;) πάει σε ιδιώτες ούλλο τζιαι πιο άμεσα που τα έμμεσα που υπήρχαν πριν. Τα πρότυπα σχολεία υιοθετούνται εκτός κρατικού προϋπολογισμού από άλλους οικονομικούς φορείς προκειμένου να έχουν την τεχνολογική υποδομή που έχουν, η μεταρρύθμιση πάει περίπατο ποτζιεί ποδά, το σύστημα αυτονόμησης των σχολείων σημαίνει περαιτέρω θατσεροποίηση των νεοφιλελεύθερων εκπαιδευτικών πρακτικών, όπως τούτες τες ζούμε και σε άλλες χώρες της ΕΕ κτλ.

Να πούμε για τες συντάξεις; Μέλη του στενού μου κύκλου που τους αφορά το ζήτημα, εύχονται κάθε φορά να έσιει εκλογές πέρκι πιάνουν το κάτι τις το παραπάνω.

Να πούμε για το πάγωμα των μισθών; Να πούμε για την έρευνα του Economist που εν θυμούμαι τι πάτο πιάνουμε ακριβώς που άποψη δημοκρατικού στάτους, αλλά νομίζω ότι είμαστε κοντά στην Μποτσουάνα.

Νομίζω όμως ότι κείμενα τύπου "101 λόγοι για να μεν ψηφίσετε τον Τάσσο" εγραφτήκαν πολλά. Κάπου δαμέ θέλω να διαχωρίσω τη θέση μου τζιαι να πω ότι εν θεωρώ ότι αν φύει ο Τάσσος ούλλα εννα σάσουν. Ούτε τον Κασουλίδη ψηφίζω σε περίπτωση που κατεβεί με τον Τάσσο στο δεύτερο γύρο. Αμφισβητώ τις δυνατότητες του ιδίου και της παράταξης που τον στηρίζει να φέρουν μια ατμόσφαιρα ενότητας και επαναπροσέγγισης, χωρίς να είναι πανέτοιμοι να τα αφήκουν ούλλα τζιαμέ τζιαι να επαναφέρουν το πατριωτικοεθνικοτέτοιο στην συνθηματολογία τους, αν δεν παν καλά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους οποίους αντιπροσωπεύκουν. Ότι η νεολαία τους εφώναζεν ότι η Κύπρος εν ελληνική, εν γνωστόν, τζιαι εν γνωστόν τζιαι το γιατί αντί να το καταδικάσουν, βρίσκουν πόθθεν να το δικαιολογήσουν (τύπου, "εν πολιτισμικά που εν ελληνική"). Ότι η φράση "ενδυνάμωση της μεσαίας τάξης" εν προσφιλής τους επίσης εν γνωστόν. Τούτο τι σημαίνει. Τζιήνοι που έτσι τζιαι αλλιώς μπορούν να έχουν τα βασικά τζιαι κάτι έξτρα που τα βασικά (κανένα weekend σε ξενοδοχεία εκτός πόλης κτλ) εννα ενδυναμωθούν εις βάρος ποιων; Τζιήνων που προσπαθούν να αγοράζουν τα απορρυπαντικά τους που τες προσφορές του smart 1 λίρα τα 5 κιλά, τζιαι μετρούν τα σελινούθκια τους για να πιαν σουβλάκια;

Όσον αφορά το αν είναι προοδευτικό κόμμα το Ακέλ, τζιαι αν είναι προοδευτικός τζιαι ο ηγέτης του... Εννα το αφήσω για λίγες μέρες, είχα ήδη ετοιμάσει ένα κείμενο που τζιαιρό, αλλά επειδή έγιναν τα γεγονότα έξω που το υπουργείο εσωτερικών, εν έβαλα τίποτε. Το μόνο που έχω να σχολιάσω εν συντομία, είναι ότι νομίζω ότι εν λίο ανιστόρητο να αποδίδεται στο Ακέλ ο κομματισμός στο ποδόσφαιρο. Τζιαι εννα το αφήκω ως δαμέ, το διάβασμα που έχω να κάμω γαρ ουκ ολίγον εστι.

Βέβαια, εύλογα θα αναρωτιέται κανείς. Εννα ψηφίσω Χριστόφια; Εννα ψηφίσω κάποιον που εννεν μες στους τρεις βασικούς; Εννα πάω για λευκό-άκυρο-αποχή; Ούλλα τούτα τα βασανιστικά, αναπάντητα ερωτήματα εννα λυθούν στις προσεχείς μέρες, στο επόμενο επεισόδιο. Ως τότε, εν πειράζει να τζιοιμάστε με τες κλάτσες, εν ψόφος αφού.