Εκ των κάτω το φως

Με την αλλαγή της κυβέρνησης είδα πολλά χαμόγελα τριγύρω. Δεν υπήρχε μετανάστης που να μας σταματούσε στο δρόμο να μας ρωτήσει το αποτέλεσμα των εκλογών που να μην χάρηκε για την εκλογή του υποψηφίου του Ακέλ στο προεδρικό αξίωμα. Ταυτόχρονα διάφοροι συνάδελφοι είχαν το άγχος μήπως το υπουργείο παιδείας πέσει στο ΔΗΚΟ, και κατ' επέκταση εφαρμοστούν τα διάφορα που ετοιμάζονταν για τον στρατηγικό σχεδιασμό καθώς και για διάφορες άλλες πτυχές της εκπαίδευσης. Πτυχές που έχουν να κάνουν με τον εκδημοκρατισμό της σε διάφορα επίπεδα, με ένα προοδευτικό προσανατολισμό και με την απάλειψη της ασέβειας της αρχής της μη διάκρισης μέσα από τις διάφορες εκπαιδευτικές πρακτικές.

Δεν τον γνωρίζω το νέο υπουργό. Έμαθα παραπάνω για αυτόν σήμερα που το συζητούσαμε με τους συναδέλφους. Φαίνεται να είναι τουλάχιστον άνθρωπος σχετικός με την εκπαίδευση. Είναι σημαντικό το ποιος έχει την εξουσία και το ποιος προΐσταται πολιτικά του επίσημου εκπαιδευτικού θεσμού. Παράλληλα όμως, είναι γνωστό ότι οι όποιες ενδεχόμενες καλές προθέσεις και η όποια ενδεχόμενη σκληρή δουλειά ενός προέδρου, υπουργού κτλ δεν είναι ποτέ αρκετή αν δεν υπάρχει και ο έλεγχος καθώς και η πίεση από την ίδια την κοινωνία προκειμένου να προκύψουν πολιτικές και πρακτικές προς το δικό της όφελος. Κι αυτό για πολλούς λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ.

Όσο άκουγα λοιπόν το κατά πόσο ο νέος υπουργός είναι ή δεν είναι καλός και τι το καινούριο μπορεί να πράξει, σκεφτόμουνα τα λόγια του Γληνού, έτσι όπως τα διάβασα στη σελίδα μιας παράταξης δασκάλων της Ελλάδας (συγκεκριμένα τις Ανεξάρτητες Αυτόνομες Αγωνιστικές Ριζοσπαστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης - όνομα σιδηρόδρομος). Το παραθέτω παρακάτω, χωρίς άλλα σχόλια.

Όλοι το εγνωρίσατε το σχολείον φυλακήν και το σχολείον υπνωτήριον, το σχολείον των λόγων, των γραμματικών τύπων και των κενών φράσεων, το σχολείον το σκοτεινόν εσωτερικώς και εξωτερικώς, το σχολείον του ευρώτος και του ψυχικού αποπνιγμού, το σχολείον οδοστρωτήρα και προκρούστην των ψυχών, το σχολείον το αφρονημάτιστον, το σχολείον που δίδει «χαρτιά» και τίποτε άλλο, το σχολείον το περιφρονούμενον από μαθητάς, από γονείς, από κοινωνίαν και πολιτείαν. Όλοι εγνωρίσατε το περιφρονητικόν μειδίαμα και την προσωνυμίαν «δάσκαλος» σημαίνουσαν τον φορέα πάσης πνευματικής μικρότητος, κοινωνικής πενιχρότητος και ατέλειας.

Δεν πρέπει να περιμένομεν μοιρολατρικώς την θεραπείαν εκ των άνω, ούτε από τους φορείς της επιστημονικής γνώσεως, ούτε από τους διοικητικούς προϊσταμένους, ούτε από τους κυβερνώντας. Εκ των κάτω το φως. Τούτο ισχύει δια πάσαν κοινωνικήν μεταρρύθμισιν και πρόοδον.