Η μάππα 2 ή ο γείτος

Παλαιότερα, είχα γράψει ότι απολάμβανα τους δρόμους της Λευκωσίας όποτε είχε κάποια σημαντική ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ιδιαίτερα όταν ήταν διεθνής και το ενδιαφέρον ήταν αυξημένο.

Φέτος έχει και πάλι Euro και ξαναθυμάμαι την παλλαϊκή υστερία που παθαίνουν (έκαστος στον τόπο του δεν λέω) μόλις κερδίσουν κάνα διεθνούς ή έστω πανευρωπαϊκής εμβέλειας βραβείο - υστερία που έκαμεν ως τζιαι νύφη τζιαι γαμπρό αντί να χορεύκουν στο γάμο τους να βαστούν τες τηλεορασούες να θωρούσιν μάππα, τέτοιες μέρες πριν 4 χρόνια.

Ο λόγος που κάθουμαι να ξαναθυμηθώ τις "ένδοξες" εκείνες μέρες (σόρρυ για τους ποδοσφαιρόφιλους, αλλά επειδή δεν πάω τα σπορ γενικώς δεν μπορώ να μοιραστώ τον ενθουσιασμό σας) εν ο γείτος.

Όταν επρωτοπιασα το διαμερισματούιν μου δαμέ στην πολυκατοικία, εσκέφτηκα ότι είμαι πολλά τυχερή γιατί αν τζιαι εν ούλλα κοντά, (βάλε λεωφόροι, υπηρεσίες, κέντρα αναψυχής κάθε λογής κτλ), φασαρίαν εν ακούω (άτε μέσα μέσα κανένα περιπολικό).

Ώσπου τζιαι ανακάλυψα τον γείτο. Ο γείτος εν μου συστήθηκε ποττέ. Παρόλα αυτά, όποτε φτάνουν οι "ευλογημένες" τζιήνες μέρες για τες οποίες ανυπομονώ να κάτσω έσσω μου να πνάσω, μόλις απλώσω τα πόθκια μου πας στο τραπεζούι του σαλονιού τζιαι ανοίξω το αποβλακοκούτι (ή ακόμα σιειρόττερα να θέλω να θκιαβάσω) ακούω τον (εν μπορείς να φανταστείς πόσο καλά, λες τζιαι κάθεται δίπλα μου - μεν σου πω μες στην κκελέ μου).

Στες αρκές ενόμισα ότι εν περίπτωση βίας στην οικογένεια. Έστησα αυτί. Όι, εν έστησα αυτί για να τα λαλώ μετά εις το κομμωτήριο. Έστησα αυτί, όπως εννα έκαμνε τζιαι κάποιος "μάτι" αν εθώρεν κάποιον να μπαίνει παράνομα στην περιουσία του γειτόνου του τζιαι επόμενα να τον καταγγείλει εις την αστυνομία. Επειδή, εσυνηθίσαμεν για τούτα να επεμβαίνουμε, αλλά άμα μουστουνιάζουν μωρά ή γεναίτζες σιωπούμεν γιατί εν πρέπει να μαστεν αδιάκριτοι (επειδή, ξέρεις, κατά τα άλλα είμαστε διακριτικότατοι...).

Άκουα που λες, κάτι φωνάρες: "ΒΛΑΚΑ", "ΕΙΣΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ", "ΕΛΑ ΕΔΩ, ΕΔΩ ΕΛΑ ΣΟΥ ΛΕΩΩ". Μετά όμως, άρκεψα να σκέφτουμαι ότι ήταν ύποπτον που τες φωνές άκουά τες μόνο Σαββατοκύριακα, άτε άτε τζιαι καμιάν Τετάρτην. Ώσπου τζιαι έκατσα να στήσω αυτί πιο συνειδητά τζιαι προσεχτικά.

Κλείω που λες τα πάντα, λαλώ των φίλων μου να σκάσουν, τζιαι κάθουμαι τζιαι ακούω τα γνωστά: κάρτα, οφ σάιντ (έβαλα έναν μαθητή μου να μου εξηγήσει τι εν το οφ σάιντ φέτος, αλλά νομίζω ότι πάλε εν θυμούμαι ποιος παίχτης εν πρέπει να ένι μπροστά, ο δικός μας ή ο αντίπαλος; - εζωγράφισέν μου τα ούλλα στον πίνακα το μωρό τζιόλας), πέναλτι, ΓΚΟΟΟΛ!

Το θετικό της υπόθεσης ένι ότι ο γείτος ούτε τα μωρά του μουστουνιάζει, ούτε τη γεναίκα του.

Το αρνητικό της υπόθεσης ένι ότι μόνο πάρτι εν έκαμα που έμαθα ότι κάποιος έπιαε το πρωτάθλημα, τζιαι μετά είσιε κύπελλο. Το κύπελλο έπιαν το πάλε κάποιος άλλος (σόρρυ, είπαμε εν ασχολούμαι καθόλου - άμα αρκέφκουν τα αθλητικά στες ειδήσεις πάω μέσα να βάλω μουσική), πάλε αλλο λίο να κάμω πάρτι. Τζιαι τσαν! EURO ιμίσιη μου... Η φράση πάω σπίτι μου να πνάσω, όσον έσιει μάππες στην τηλεόραση, εν κενή περιεχομένου για μένα.

Το soundtrack του post θα μπορούσε να ένι οι φωνές του γείτου. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο εν τον ακούω, μάλλον εν αρκέψαν οι μάππες. Το μόνο που ελπίζω ένι τούτη η ιστορία να τελειώσει σύντομα τζιαι να μεν αρκέψει κάτι άλλο αμέσως μετά.

Αν ισχύει τούτη η περίπτωση, ίσως να το κάμω τελικά το πάρτι (να του κάμω τζιαι γω λίη φασαρία - επειδή μου αξίζει, που λαλεί τζιαι η διαφήμιση).