Άκουσα από κάποιον που του είπε κάποιος τα ακόλουθα ενδιαφέροντα. Ότι όταν μια δασκάλα υποψιάστηκε κακομεταχείριση μαθητών της από το οικογενειακό τους περιβάλλον, και συγκεκριμένα τον πατέρα τους, ο οποίος γενικά κακοποιούσε, το κατήγγειλε στο αρμόδιο γραφείο. Το αρμόδιο γραφείο δεν έκανε τίποτα και μάλιστα γιατί ο πατέρας ήταν το μόνο εισόδημα στο σπίτι και μετά θα έπρεπε να τον συλλάβουν και να δίνουν στην οικογένεια επίδομα. Και ο διευθυντής του σχολείου θεώρησε ότι καταγγελίες αυτού του είδους αμαυρώνουν το καλό όνομα του σχολείου κι έκανε παρατήρηση στη δασκάλα.
Δεν θυμάμαι σε ποια χώρα έγινε αυτό. Ή σε ποια πόλη. Ή σε ποιο σχολείο. Κι επειδή είναι εξ ακοής, δεν ξέρω κι αν έγινε στην πραγματικότητα.
Ξέρω ότι στην Κύπρο, για εμάς τους εκπαιδευτικούς, υπάρχουν κάποιες διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσουμε αν υποπέσει στην αντίληψή μας ότι κάποιο παιδί από την τάξη μας είναι θύμα οικογενειακής βίας.
Μπαίνοντας στην ιστοσελίδα της Αστυνομίας Κύπρου, βρίσκει κανείς κάποια ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία. Το 2001 ο συνολικός αριθμός δραστών βίας στην οικογένεια (ανεξαρτήτου φύλου/ηλικίας) ήταν 517. Το 2006 έγιναν 1053. Διπλασιάστηκαν. Αντίστοιχα και τα θύματα οικογενειακής βίας (2001 ήταν 514 / 2006 ήταν 1094). Τα περισσότερα περιστατικά βίας στην οικογένεια (80,14%) αφορούν τη σωματική βία. Και, περιττό ίσως να αναφερθεί, οι πιο πολλοί δράστες είναι άντρες (82,49%) και τα πιο πολλά θύματα γυναίκες (72,36%). Αν λάβουμε υπόψη κι ότι τα στοιχεία για αυτό το θέμα, δεν μπορούν να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, γιατί τις περισσότερες φορές η ενδοοικογενειακή βία δεν καταγγέλλεται και έτσι η αστυνομία δεν μπορεί να την συμπεριλάβει στις στατιστικές της....
Στην Κύπρο όλα βγαίνουν στη φόρα εκτός από αυτά. Πόσες φορές δεν έχουμε στήσει αυτί στους γείτονες ή δεν μένουμε να τους κρυφοκοιτάμε στις δραστηριότητές τους όταν μας το επιτρέπει η οπτική της χωροταξίας. Και ποιος από εμάς δεν θα επέμβει να βοηθήσει το γείτονά του ή έναν περαστικό που βλέπουμε ότι το χρειάζεται; Ακόμα και θάνατο είχαμε πρόσφατα ενός Κύπριου που έτρεξε να πιάσει έναν κλέφτη. Κι εμείς σίγουρα αν δούμε κλέφτη θα τηλεφωνήσουμε αν μη τι άλλο στην αστυνομία, δεν θα τον αφήσουμε έτσι να κλέψει το σπίτι του γείτονα. Όμως πόσες φορές μένουμε άπραγοι στους καβγάδες που ακούμε, στο ξύλο που βλέπουμε να τρώει μια γυναίκα από τον άντρα της, αναγάγοντάς το στην προσωπική, ιδιωτική σφαίρα και με την έτοιμη δικαιολογία ότι δεν πρέπει εμείς να ανακατευόμαστε στις ζωές των άλλων.
Ψάχνοντας βρήκα την ιστορία της Ana Orantes. 40 χρόνια παντρεμένη με τον βασανιστή της, η Άνvα από την 1η νύχτα του γάμου της έζησε δεχόμενη συνεχείς γροθιές, εξοντωτικό έλεγχο, απόλυτη απομόνωση, υποταγή, συνεχείς εγκυμοσύντες, εξάρτηση. Το 1997, βρήκε την ψυχική δύναμη να πει την ιστορία της στην τηλεόραση. 15 μέρες μετά ο άντρας της τη δολοφόνησε. Την περιέλουσε με βενζίνη και την έκαψε ζωντανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου