Δεινόσαυροι

Πήγα σε ένα συνέδριο που λέτε, από αυτά που αναρωτιέσαι να έχουν μπει σε τάξη αυτοί που κάνουν τις εισηγήσεις. Δεν λέω, 1-2 πραγματάκια που ακούστηκαν μέσα σε ολόκληρο 3ωρο είχαν ένα νόημα κι ήταν γενικά εφαρμόσιμα. Όμως οι δεινόσαυροι μου τράβηξαν το ενδιαφέρον πιο πολύ από όλα. Προσωπικά αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι τα σχολεία που θεωρούνται χάι και πλούσια γιατί πραγματικά δεν μπορώ να βρω ρόλο στο συγκεκριμένο μαθητικό πληθυσμό. Όταν λοιπόν στο συνέδριο μας παρουσίασαν το πρότζεκτ με τους δεινόσαυρους μας είπαν ένα σωρό για το τι θα μπορούσαν να προτείνουν τα παιδιά:

1. χώρους που θα μπορούσαν να επισκεφτούν
2. να φέρουν τα ίδια υλικά (βιβλία, ψηφιακούς δίσκους κτλ) για να φτιάξουν γωνιά στην τάξη

Αυτό βέβαια προϋποθέτει:

1. τα παιδιά να έχουν τα ερεθίσματα και να ξέρουν επαρκώς μουσεία, ειδικούς χώρους κτλ για το κάθε θέμα
2. να έχουν οι γονείς τους λεφτά για να τους αγοράζουν βιβλία, ψηφιακούς δίσκους, κουκλάκια κτλ
3. να μην τα βάζεις τη μια μέρα στην τάξη και να εξαφανίζονται την επόμενη, έχοντας εσύ (ο βασικός υπεύθυνος για το τι γίνεται στην αίθουσα που φιλοξενεί την τάξη σου) την ευθύνη να τα αντικαταστήσεις, ή και να εκτίθεσαι ως ανεύθυνος τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς.

Πάντα μας παρουσιάζουν δηλαδή σχολεία-πρότυπα, τα οποία βάσει και της κοινωνικής ανισότητας όπως αυτή αντικατοπτρίζεται και στο θεσμό της εκπαίδευσης αποκλείουν πολλές τάξεις από τέτοιες διαδικασίες. Βέβαια, όλες αυτές οι κοινωνικές αλλαγές αναφέρονται κάθε φορά σε όλα τα συνέδρια και σεμινάρια που πάω (π.χ. τα αλλόγλωσσα παιδιά). Κανένα όμως, δεν αναφέρει τι στο καλό θα πρέπει να γίνει σε σχολεία τα οποία δεν έχουν οι γονείς των παιδιών τέτοια οικονομική δυνατότητα που συχνά συνοδεύεται και με έλλειψη εμπειριών και ερεθισμάτων. Φαντάζομαι ότι θα φταίνε οι δάσκαλοι που στην προσπάθειά μας να τους δώσουμε παραπάνω πράγματα δεν τα αφήνουμε να σκεφτούν μόνα τους πράγματα που έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε θέση να το κάνουν, αφού ο τρόπος ζωής τους δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σχολείου. Ενός σχολείου προορισμένου για τους λίγους όσο αφορά στις μοντέρνες απόψεις τις παιδαγωγικές που παρουσιάζονται στα διάφορα συνέδρια. Κι όσο αφορά στο να γίνει κάνα συνέδριο που να πιάνει συγκεκριμένες πρακτικές προτάσεις για το πώς χειριζόμαστε μαθητικούς πληθυσμούς είτε με μεταναστευτική προέλευση είτε με προέλευση χαμηλών κοινωνικών τάξεων κτλ, οι προσπάθειες είναι από απειροελάχιστες ως μηδαμινές. Πράγμα ανησυχητικό από την στιγμή που όλοι έχουμε τέτοιες περιπτώσεις μαθητών στα σχολεία μας (άλλοι λίγο άλλοι κατά πλειοψηφία). Είναι σαν να μην θέλουμε ή να μην θέλουν κάποιοι να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ζητήματα.

Και αν η αξιολόγηση περιλαμβάνει και κατηγοριοποίηση στην τελική του σχολικού έργου, και αυτό σημαίνει να δημιουργηθούν σχολεία 5,4,3,2,1 αστέρων.... Αλλά για αυτό υποσχέθηκα ότι θα επανέλθω!