Τα δωροκουπόνια στην εκπαίδευση!

Η υπόθεση των κουπονιών αφορά τις ΗΠΑ. Διάβασα ένα άρθρο στο Economist και μου έδωσε την αφορμή. Στην εικόνα ο κύριος κρατά το κουπόνι-τούβλο και το συγκεκριμένο σχολικό κτίριο σιγά σιγά αποδομείται.

Αυτή η πολιτική είναι η λογική του ρεπουμπλανικού κόμματος του κ. Μπους. Που λέει ότι ο κόσμος πρέπει να δικαιούται να "επιλέγει" το σχολείο όπου θα φοιτήσει το παιδί του. Έτσι, αντί να φορολογείται ο πολίτης, να παίρνει τα λεφτά του πίσω από το φόρο ως κουπόνι και να τα "επενδύσει" (αυτό θα μπορούσε να μπει και χωρίς εισαγωγικά) στο σχολείο του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα που αυτός επιθυμεί.

Όλα αυτά απορρέουν από ένα σύστημα αξιολόγησης των σχολικών μονάδων κατά το οποίο τα σχολεία έχουν κατηγοριοποιηθεί με τα ενιαία κριτήρια αξιολόγησής τους σε καλά, κακά και άσχημα! Έτσι, η όλη λογική της αξιολόγησης δεν λειτουργεί βελτιωτικά ως προς τις σχολικές μονάδες που θα έχρηζαν βελτίωσης ή/και στήριξης από το κράτος με έξτρα κονδύλια, αλλά τιμωρητικά στην ουσία, αφού με την εισήγηση αυτή στην ουσία θα φεύγουν λεφτά για την παιδεία από τα δημόσια ταμεία και θα πηγαίνουν κατευθείαν στα σχολεία-επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.

Στα οποία σχολεία βέβαια δεν μπορούν να ανταποκριθούν όλοι. Πέραν του οικονομικού. Είναι σχολεία που θέτουν αυστηρά κριτήρια για τους μαθητές που θα πάρουν ακριβώς γιατί κι αυτά θέλουν να κρατήσουν σε καλό επίπεδο τα αποτελέσματα της αξιολόγησής τους. Έτσι αν οι πιο πολλοί τους μαθητές καταφέρνουν να κερδίζουν διαγωνισμούς, να επιτυγχάνουν σε εξετάσεις κτλ, τους βγαίνει κι αυτούς το όνομα του καλού σχολείου. Ένα καλό σχολείο όμως που βασίζεται ουσιαστικά στα παιδιά αυτά που ήδη έχουν σημαντικά εφόδια και ερεθίσματα από το σπίτι τους, προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους, κοντολογίς τα παιδιά των πιο εύπορων οικογενειών. Κι είναι αυτές οι εύπορες οικογένειες που πείστηκαν για την "επιλογή" μέσω των κουπονιών.

Μου είπαν ότι όταν ολοκληρώθηκε η πρόταση για το νέο σχέδιο αξιολόγησης, ένας από τους συντάκτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, είπε -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι είναι απαράδεκτο γιατί βάζει μόνο κριτήρια μετρήσιμα, αλλά η εκπαίδευση δεν είναι επιχείρηση για να αποτελείται μόνο από τέτοια στοιχεία. Κι ότι αυτή η λογική θα "σκοτώσει" κάθε διάθεση δημιουργικότητας και θα κάνει εκπαιδευτικούς και μαθητές βαθμοθήρες στην ουσία.

Οι ΗΠΑ με τη "φαεινή ιδέα" των κουπονιών μας δείχνουν και την άλλη προοπτική. Ελπίζω να μην φτάσουμε ως εκεί. Ελπίζω οι φίλοι που διαβάζουν από το εξωτερικό να γράψουν 2 κουβέντες για τα πώς είναι τα πράγματα εκεί, να μαθαίνουμε κι εμείς.

ΥΣ. Πάντως και στην Κύπρο άμα το σκεφτεί κανείς, αξιολόγηση, ξε-αξιολόγηση, κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα; Ας πούμε το χ φτωχό σχολείο έχει και χ φτωχό σύνδεσμο γονέων άρα και χ λιγότερη έξτρα χρηματική βοήθεια. Είναι γνωστό νομίζω ότι κανένα σχολείο δεν διεξάγει τις δραστηριότητές του μόνο με τα χρήματα του κράτους και ότι στην ουσία θκιακονεί από όπου μπορεί για να πάρει κάποια έξτρα χρήματα για να μπορέσει να προσφέρει εκείνο το κάτι παραπάνω, πέρα του αναλυτικού, που χρειάζεται τόσο για τα παιδιά όσο και για τους εκπαιδευτικούς του(το τελευταίο εννοώ σε επίπεδο επιμόρφωσης, διαλέξεων, συμμετοχής σε προγράμματα κτλ).

Με αυτό τον τρόπο βλέπουμε πόσο πιο εξοπλισμένα είναι και κάποια σχολεία πρότυπα (αυτά που έχουμε για τα παιδιά των "τάδε" και για να πηγαίνουμε με τους επίσημους που έρχονται απο το εξωτερικό ή ακόμα και από το εσωτερικό) και πόσε (δεν) είναι κάποια άλλα (όπου οι γονείς είναι φτωχοί ή/και κοινωνικά ευάλωτοι και δεν θα αντιδράσουν, δεν θα καταγγείλουν, γενικά δεν ξέρουν πώς παν τα πράγματα). Γι'αυτό ας πούμε στο καινούριο σχολείο που θα ονομαστεί "Πεύκιος Γεωργιάδης" όλες οι τάξεις θα έχουν διαδραστικούς πίνακες, και σε άλλα ψάχνουν για διαφανοσκόπεια! (νομίζω), ή μήπως όχι;