Η αβάσταχτη χαλαρότητα του φραπέ

Όπου και να ταξιδέψω ο φραπές με πληγώνει. Με πληγώνει γιατί δεν μπορώ να τον βρω. Η ιδεολογική διαφορά με τους δάσκαλους του φραπέ τους Έλληνες με βρίσκει φανατικά να υποστηρίζω τη χρήση φρέσκου γάλακτος αντί για κονσερβοποιημένου. Επίσης με βρίσκει περισσότερο σύμφωνη η χρήση λιγότερου από μισό κιλό καφέ κατά την παρασκευή του.

Ο φραπές είναι ένας καφές για όλες τις εποχές και για όλες τις καταστάσεις πλην των μνημοσύνων και των κηδειών. Δυστυχώς, μη μπορώντας πια να πιω ζεστό καφέ, κάθε ταξίδι στο εξωτερικό κοστίζει. Κοστίζει μη σωστό ξύπνημα. Εκτός από μη σωστό ξύπνημα κοστίζει και το στραβοκοίταγμα των σερβιτόρων και τη μη συνεννόηση σε επίπεδο πολιτισμικού σοκ κατά την παραγγελία ("Καλά, κοπέλα μου, μες στο καταχείμωνο ζητάς κρύο καφέ;" - έλα μου, ντε!)

Το καλοκαίρι έφτασε. Καλοκαίρι χωρίς φραπέ δεν είναι ολοκληρωμένη κατάσταση χαλαρότητας. Εις μνήμην των φραπέδων που θα χάσω όντας στο εξωτερικό (σε 2-3 βδομάδες που φεύγω) και των φραπέδων που δεν θα πιω σήμερα που μου γυρνάν τα στομάχια και τρέχω τουαλέτα κάθε τρεις και λίγο.