Σπόνσορες

Είναι γνωστό ότι τα σχολεία στην Κύπρο για να καταφέρουν να τρέξουν διάφορα προγράμματά τους δεν αρκούνται στα χρήματα που δίνει το κράτος.

Στα πλαίσια ενός παράλογου ανταγωνισμού ανάμεσα στις σχολικές μονάδες, τα σχολεία τρέχουν και συμμετέχουν σε προγράμματα όπως τα οικολογικά σχολεία.

Πριν από κάνα μήνα βρέθηκα στη Λεμεσό σε ένα φεστιβάλ για το περιβάλλον. Εκεί είδα μια τεράστια αφίσα ενός σχολείου που για να φέρει εις πέρας το οικολογικό του πρόγραμμα είχε σπόνσορα (ανάμεσα και σε άλλους αν θυμάμαι καλά) μια γνωστή ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία. Από τη μια γιατί έχει καθιερωθεί η λογική της ζητιανιάς σε διάφορους φορείς (πλην του υποτίθεται αρμόδιου για τη χρηματοδότηση υπουργείου) και ιδιαίτερα σε ιδιωτικούς κολοσσούς (βλ. τράπεζες, ή/και το πακετάκι που έστειλε άλλη γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία στα σχολεία για την οδική ασφάλεια κτλ). Από την άλλη διευκολύνουμε το greenwash που οι ίδιες οι εταιρίες που μολύνουν το περιβάλλον θέλουν να κάνουν προβάλλοντας ταυτόχρονα ένα φιλικό προς το περιβάλλον πρόσωπο. Και το χειρότερο; Αυτό γίνεται "αξιοποιώντας" τα έργα και τις δημιουργίες των μαθητών ενός δημοτικού σχολείου.

Αν θέλουμε οικολογικά προγράμματα γιατί να μη χρηματοδοτούνται από το κράτος; Γιατί αυτά να μπαίνουν στη λογική του ποιος θα κάνει το καλύτερο σόου με τους παραλογισμούς του σπόνσορα-αυτοκινητοβιομηχανίας και του ξοδέματος τόνων χαρτιών για την έκδοση "οικολογικού" περιοδικού;

Η περίπτωση των προγραμμάτων αυτών δεν είναι η μόνη για την οποία οι σχολικές μονάδες κυνηγάνε κονδύλια. Στην ουσία, χρήματα εκτός κράτους ζητούνται από παντού (ακόμα και από φαινομενικά αθώες καταστάσεις όπως δήμοι και εκκλησία), απαλλάσσοντας και το κράτος από τις ευθύνες του και δημιουργώντας καταστάσεις δύο ταχυτήτων.

Μια άλλη παράμετρος είναι τι μηνύματα δίνουμε στα παιδιά όταν το σχολείο για να προβάλει ένα χ περιβαλλοντικό θέμα συμμαχεί ουσιαστικά με μια αυτοκινητοβιομηχανία. Δεν απενοχοποιείται έτσι η εγκληματική δράση τους και η συμβολή τους στην καταστροφή του περιβάλλοντος (τα ποσοστά είναι δραματικά μεγαλύτερα για τη συλλογική ευθύνη των πολυεθνικών παρά για την ελάχιστη ευθύνη της ατομικής δραστηριότητας). Και στο μέλλον τι στάση θα υιοθετήσουν τα παιδιά; Αυτά της κοινωνικής διεκδίκησης για αποτελεσματική περιβαλλοντική πολιτική ή την επίρριψη ευθυνών και την ενοχοποίηση του ατόμου; Πόσο μπορούμε να συμβάλουμε αποτελεσματικά στο θέμα περιβάλλον με τη στάση μας ως άτομα αν οι μισοί G8 δεν δεσμεύονται με συγκεκριμένους σχεδιασμούς και χρονοδιαγράμματα για τη μείωση των ρύπων και οι άλλοι μισοί δεσμεύονται με ύποπτες εναλλακτικές (βλ. βιοκαύσιμα, πυρηνική ενέργεια κτλ);

Και μία τρίτη παράμετρος είναι ότι με το κυνήγι των χρηματοδοτήσεων δραστηριοτήτων του σχολείου από ιδιωτικούς φορείς τα σχολεία εύλογα κατηγοριοποιούνται σε καλά και κακά (και κάποια και σε άσχημα εδώ που τα λέμε). Τουλάχιστον ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Και ας κάνουμε κάτι επιτέλους για να τα αλλάξουμε όλα αυτά και να διώξουμε τους ιδιώτες και τον ανταγωνισμό από τη νοοτροπία μας και από τα σχολεία μας.