25 Νοε 2007

Burn out


Ένα φαινόμενο που βασανίζει κυριολεκτικά μια ομάδα διαφόρων επαγγελμάτων που γίνονται με πολύ άγχος, ανάμεσα στα οποία είναι και το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, είναι το burn out. Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα το ότι το burn out επηρεάζει και τους bloggers. Πολλοί λέει αγχώνονται στο πώς να ανταποκριθούν στα σχόλια που τους αφήνουν οι αναγνώστες τους καθώς και στο να αναρτούν συχνά κείμενα γραμμένα με τρόπο έξυπνο κι ελκυστικό.

Πώς συμβαίνει αυτό με τους δασκάλους:

Το burn out είναι μία διαδικασία που προκύπτει από τη δυσκολία και το άγχος που υπάρχει στη δουλειά των εκπαιδευτικών. Μακρόχρονες περίοδοι άγχους καταλήγουν συχνά σε burn out. Νιώθουμε ότι τα «όπλα» που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε τις απαιτήσεις της καθημερινότητας είναι ανεπαρκή, ενώ παίζουν σημαντικό ρόλο και οι διαπροσωπικές σχέσεις στη δουλειά (βλ. σούπερ απαιτητικοί επιθεωρητές/διευθυντές και σούπερ ανταγωνιστικοί συνάδελφοι). αλλά και στον προσωπικό μας χρόνο.

Δεν βρίσκουμε νόημα σε αυτό που κάνουμε, δεν συνδέουμε τη δουλειά μας με κάποιο άμεσο αποτέλεσμα και υπάρχει ένα συνεχές αίσθημα ματαίωσης. Εδώ υπάρχει ένα τεστ όπου μπορεί κανείς να δει βάσει των αποτελεσμάτων του κατά πόσο το burn out τον αφορά. Από εκεί σε συμβουλεύουν μετά για διάφορα μέτρα που μπορείς να πάρεις, αν και η αυτοθεραπεία μέσω ίντερνετ, προσωπικά με προβληματίζει. Αν βγείτε "θετικοί", θα έλεγα να προτιμήσετε μια άλλη λύση! ;-)

Υπάρχουν έρευνες που προτείνουν μια σειρά από μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να αποφευχθεί το burn out. Τα πιο πολλά από αυτά θεωρώ ότι απέχουν από την καθημερινή πρακτική των σχολείων, επειδή δεν υπάρχει υποστηρικτικό υλικό ή διαντίδραση για να συζητιούνται τα θέματα που απασχολούν τους εκπαιδευτικούς ως προς την επίτευξη των στόχων τους. Δεν υπάρχει feedback που λέμε και αν οι στόχοι σου αποτυγχάνουν θεωρείται ότι έχει να κάνει με τη δική σου αναποτελεσματικότητα. Νομίζω ότι οι σπάνια ζητάμε στήριξη, ενώ το σύστημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή περισσότερο αξιολογεί παρά συμβουλεύει τους εκπαιδευτικούς.

7 σχόλια:

Lexi_penitas είπε...

Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να κρούσει τη μηχανή του, πρέπει να ισχύσουν 2-3 πράγματα μαζί.

1. Κατ' αρχήν burn out παθαίνουν μόνο οι πολύ ευσυνείδητοι και αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Οπότε όσοι αντιμετωπίζετε τη δουλειά σας χαλαρά ή με ελαφρότητα δεν διατρέχετε κανένα τέτοιο κίνδυνο.

2. Ο όγκος της δουλειάς σας είναι σταθερά πολύ μεγάλος σε βαθμό που συνήθως δεν τον προλαβαίνετε. Όσοι λοιπόν στη διάρκεια των οκτώ ωρών δουλεύετε στο ρελαντί και πάλι προλαβαίνετε, δεν διατρέχεται ούτε εσείς τον κίνδυνο.

3. Η δουλειά που βγάζετε με πολύ κόπο και ψυχή δεν αναγνωρίζεται. Ουσιαστικός λόγος που μπορεί να οδηγήσει σε παραίτηση από την προσπάθεια και θεώρηση των πάντων ως ματαιότητα. (συστατικό του burn out)

4. Το επαγγελματικό περιβάλλον σας, κάθε άλλο παρά βλέπει την προσπάθεια σας με συμπάθεια. Αντίθετα την υποβαθμίζει ή την υπονομεύει. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε αλλαγή του τρόπου συμπεριφοράς σας, ακόμα και σε ανθρώπους για τους οποίους πάντα τρέφατε εκτίμηση.(σοβαρό επακόλουθο λόγω τραυματισμού γενικότερα της εμπιστοσύνης σας στον άνθρωπο)

Ψάξτε το λίγο, και αν βρείτε ότι ανήκετε στην ομάδα ψηλού κινδύνου, λάβετε τα μέτρα σας

Ανώνυμος είπε...

"You may be at severe risk of burnout - do something about this urgently ".

Hahaha, γιατρέ εν να πεθάνω??!?!??!?!

MonachusX2 είπε...

Μόλις αρχίσαν να ξικαπνίζουν οι μηχανές μου, επαράτησατα! Ήμουν τυχερή που είχα την πολυτέλεια. Τώρα κάνω ένα μεγάαααααλο διάλειμμα και είμαι σίγουρη ότι θα επανέλθω γιατί κατά βάθος είμαι αλκοολική με τη δουλειά και παρά τα παραπονα΄, λατρεύω το (δημιουργικό) στρεςς. Είμαι πολλά άρρωστη γιατρε μου;

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Ίσως θα βοηθούσε να έχουμε ρεαλιστικούς και πραγματοποιήσιμους στόχους κάθε φορά και όχι να προσπαθούμε να το "παίξουμε" σούπερ επαγγελματίες.

DarkElf είπε...

Και τι γίνεται όταν οι ρεαλιστικοί και πραγματοποιήσιμοι στόχοι δεν συμπίπτουν με τους ρεαλιστικούς κ πραγματοποιήσιμους στόχους του κάθε εργοδότη; Στο κάτω κάτω πάντα μπορούμε να δίνουμε το κάτι παραπάνω για το καλό της εταιρίας (κ για να μη καταλήξουμε να ψάχνουμε για δουλειά-κρίμα το παιδί)! Αυτό που διαπίστωσα μετά από ένα εκτεταμένο burn out στο χώρο της διαφήμησης (με επιπτώσεις κ στην υγεία μου) είναι ότι τελικά στον ιδιωτικό τομέα ο μοναδικός τρόπος για να μείνεις έξω απ' αυτό το τριπάκι είναι να το παίζεις συχνά πυκνά ηλίθιος... Προφανώς όμως αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο χώρο της εκπαίδευσης! Η μόνη διέξοδος που βλέπω σ' αυτή τη περίπτωση είναι μόνο μέσα από την αλληλοβοήθεια κ αλληλεγγύη μεταξύ των εκπαιδευτικών, που απ' ότι φαίνεται είναι κ αυτό άλλη μια πονεμένη ιστορία...

Ανώνυμος είπε...

Δεν εννοούσα ότι πάντα και παντού οι επιθεωρητές/διευθυντές είναι σούπερ απαιτητικοί ή ότι οι συνάδελφοι είναι σούπερ ανταγωνιστικοί. Υπάρχουν όμως και αυτές οι περιπτώσεις. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως, δεν σου προκαλεί από μόνο του burn out. Πρέπει να ληφθούν υπόψη κι άλλες παράμετροι.

MonachusX2 είπε...

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο άγχος για τους δασκάλους, είναι αυτό που μια φίλη μου δασκάλα λέει κάθε έναρξη νέας σχολικής χρονιάς: "Είμαι μια μαθήτρια που δεν θα τελιώσει ποτέ το δημοτικό". Είναι κάπως απλοποιημένη και απλοϊκή αντίδραση στο άγχος που της προκαλεί κάθε νέα χρονιά και οι ευθύνες που συνεπάγoνται, αλλά είναι υγιής γιατί μέσω της, η συγκεκριμένη τουλάχιστον δασκάλα, αναπτύσσει δημιουργικότητα και πρωτοβουλίες.Ίσως μέχρι να καεί η μηχανή της...