Κάποτε

Κάποτε το σχολείο έδινε τη δυνατότητα σε παιδιά με γονείς αγρότες, ή τελοσπάντων όχι και τόσο οικονομικοκοινωνικά ευνοημένους, να ανέλθουν και να γίνουν εργαζόμενοι στο δημόσιο με καλή μισθολογική κλίμακα, ή επιφανείς κάτι (γιατροί, δικηγόροι κτλ).



Τώρα, σύμφωνα με διάφορες έρευνες εκεί που ήσουν μένεις.



Το σύστημα αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται κανενός είδος κοινωνική κινητικότητα. Για αυτό μπλοκάρει την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, βάζοντας περιοριστικούς όρους. Ή δίδακτρα. Ή ένα κυνήγι χαρτιών για πλουσιότερο CV.



Ο σχολικός αποκλεισμός δημιουργεί τα αυριανά ανειδίκευτα εργατικά χέρια. Αυτά που δεν θα μπορούν να έχουν καμία διεκδίκηση για τα εργασιακά τους δικαιώματα γιατί "σαν έσενα φίλε, βρίσκω άλλους 100 στο λεπτό άμα θέλω. Άμα δεν σου αρέσει, φύγε".



Η παιδεία. Η παιδεία έλεγε ο Φρέιρε δεν έχει προβλήματα αλλά προβλήματα πολιτικά και οικονομικά αντικατοπτρίζονται σε αυτήν. Όπως και ο διαχωρισμός στην κοινωνία, που θέλει το σχολείο να τον διαιωνίζει.



Να διαιωνίζει για πάντα, τα παιδιά των χαμηλών στρωμάτων στην καταδίκη του να παραμείνουν ως τέτοια. Όλες οι σχολικές απαιτήσεις είναι τέτοιες που απευθύνονται σε άτομα συγκεκριμένου οικονομικοκοινωνικού στρώματος, με αποτέλεσμα τα άλλα παιδιά να τα παίρνουμε εμείς οι δάσκαλοι από κακό μάτι, ή ακόμα και τα ίδια να είναι τα παιδιά που βαριούνται, που δεν καταλαβαίνουν, που μας ενοχλούν επειδή βαριούνται και επειδή δεν καταλαβαίνουν.



Τα παιδιά αυτά μέσα από έναν ξεπεσμό της παιδείας είναι τα πρώτα που θα χτυπηθούν. Τα παιδιά αυτά μέσα από έναν διαχωρισμό των σχολείων σε καλά και κακά είναι αυτά που θα χρειάζονται παραπάνω στήριξη. Μια στήριξη που μπορεί να θεωρείται ότι γίνεται μέσα από διάφορα προγράμματα ή παραπάνω ώρες ενισχυτικής διδασκαλίας, που όμως δεν είναι μελετημένη ολοκληρωμένα ως προς όλες της τις πτυχές για να υπάρχουν καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα. Κι αυτό γιατί είναι και χρονοβόρο, και αμφιβάλλω να υπάρχουν στην εργοδοσία των υπευθύνων άτομα που ξέρουν ή έχουν τη διάθεση να βρουν τέτοιες ολοκληρωμένες προτάσεις, και είναι και πολυέξοδο, σε μια εποχή που κανείς δεν επενδύει στην παιδεία του. Δεν είναι ευθύνη του κράτους. Είναι ευθύνη των φροντιστηρίων, των εξωσχολικών δραστηριοτήτων (επί πληρωμή πάντα), και αργότερα των ιδιωτικών πανεπιστημίων.



Χαρακτηριστικό είναι ότι στο πανεπιστήμιο Κύπρου πληρώνεις βιβλία, πληρώνεις μεταφορές γιατί μετά τις 6 δεν βρίσκεις λεωφορεία για τις εστίες, πληρώνεις για το μεταπτυχιακό, πληρώνεις για το ανοιχτό πανεπιστήμιο, πληρώνεις για φωτοτυπίες, πληρώνεις για σημειώσεις των καθηγητών που πας και παίρνεις από τα γειτονικά φωτοτυπάδικα, γενικά πληρώνεις.



Στα δημοτικά σχολεία, το χάσμα δημιουργείται και από το θκιακόνεμα των σχολείων για να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε εκτός του αναλυτικού προγράμματος δραστηριότητες, σε αγορές υλικών, σε ένα σωρό που μπορεί να σου εγκρίνουν ή όχι οι σχολικές εφορείες και το κράτος γενικότερα, οπότε εσύ τρέχεις και παρακαλάς να σου δώσουν λεφτά οι τράπεζες, η εκκλησία, ο μπίζνεμαν της γειτονιάς κ.ά.



Όμως όταν γίνεται αυτό, για το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο και ο σύνδεσμος γονέων φαίνεται ότι άλλο να είναι ο σύνδεσμος γονέων του α (βλ. πλούσιου) δημοτικού σχολείου και άλλου του β που δεν έχουν γενικά λεφτά οι γονείς. Κι άλλο επίσης τα σχολεία που έχουν αυτή την αυτονομία (δηλ. σχολείο + γονείς= αρκετά λεφτά για να υλοποιηθούν οι δραστηριότητες που προγραμματίζονται) κι άλλο αυτά που δεν την έχουν, που πολλές φορές δεσμεύονται και στα θελήματα των ευεργετών τους.



Το θλιβερό είναι ότι μέχρι τώρα έχουμε βολευτεί με αυτό και δεν κάνει κανείς τίποτα στο να απαιτήσουμε παραπάνω λεφτά για την παιδεία ώστε να μην θκιακονούμε από τη μια, να υπάρχει όχι ο μύθος των "ίσων ευκαιριών" αλλά η "εξίσωση των δυνατοτήτων" και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ότι δεν συντείνουμε με αυτό το διαχωρισμό των μαθητών των σχολείων-γκέτο σε σχέση με τα σχολεία-χάι, σε αυριανούς εργαζόμενους χαμηλής και ψηλής αντίστοιχα μισθολογικής κλίμακας.