ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ, ΜΟΥΣΙΚΟΙ & ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΡΙΝΟ ΤΖΙΑΙ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΟΥ.

Το ξέρω ότι μάλλον θα μπλεχτώ σε μια συζήτηση του τύπου «το αβγό έκανε την κότα, ή η κότα το αβγό;». Αν δεν την κάνω όμως στο blog μου, πού να πω τον πόνο μου; Υπάρχει μια πληκτικότατη μουσική ομοιομορφία σε αυτό τον τόπο. Με έκπληξη είχα καταφέρει να ακούσω Sonic Youth σε μπαράκι της Λάρνακας, στο Σαβίνο πριν από 2-3 χρόνια. Δυστυχώς, επειδή όταν πίνω δεν οδηγώ, δεν πάω συχνά εκεί.

Στη δε Λευκωσία το μόνο συγκρότημα που απόλαυσα, ένιωσα ότι επιτέλους παίζεται κάτι άλλο, κι ας ήταν τραγούδια από άλλα συγκροτήματα, ήταν με το συγκρότημα του Μίστερ Τ. Άλλα έχουν μείνει στα ίδια και στα ίδια. Να κάνουν αφιερώματα στους Black Sabbath, να παίζουν τη Συννεφούλα κτλ. Ακόμα κι όταν δεν το κάνουν αυτό, παίζουν καινούρια κομμάτια που θεωρούνται όμως mainstream. Αυτά που αργά ή γρήγορα θα τα πετύχεις στο ραδιόφωνο.

Για όσους δε ακούν μη ελληνόφωνα, την πάτησαν. Υπάρχουν 1-2 μεταλάδικα, η νιου... ε, τι άλλο; Ευτυχώς στη Λεμεσό είναι κάτι παιδιά όπως ο Κουλουράς και ο Κούλας που παρουσιάζουν τη μουσική στην οποία έχουν αφοσιωθεί. Ευτυχώς γίνονται και 5 πράγματα και στον Παράδεισο, στον Πωμό. Α τζιαι οι ρεμπέτες της Λεμεσού οι «Εξ αδιαιρέτου» εν άπαιχτοι. Ούλλα ακριβά όμως.

Κοτζάμ Λευκωσία όμως, τι έχει να προσφέρει στο κοινό της; Οι δε τιμές απαγορευτικές για πολύ κόσμο. Άμα θέλεις 5 είσοδο και 2 τουλάχιστον την κάθε μπίρα (μπουκάλι), εξίκκο σου, για έξοδος. Άμα δε έρχονται από Ελλάδα, ή δεν πας, ή πας με βαριά καρδιά (βλ. Θανάσης Παπακωνσταντίνου). Οι συνθήκες όμως που υπήρχαν στη συναυλία του Θανάση με 15 είσοδο και εξτρά οι μπίρες, ήταν απογοητευτικές. Τραπεζούθκια το ένα πας στ’ άλλον. Με μια διαρρύθμιση που διευκόλυνε τη συνεχή φασαρία. Μέχρι και που μας την είπε διακριτικά ο άνθρωπος (αναφορά σε πολύβοη πολιτεία). Μετά από 1-2 μήνες πήγα στην Αθήνα και τον είδα κι εκεί σε μια μουσική σκηνή. Στριμωγμένη, ορθοστασία καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά ένα κέφι.... Όχι μόνο ο κόσμος, και το συγκρότημα έπαιζε διαφορετικά. Και δεν μιλούσαν πάνω από τη μουσική για τα νέα της ημέρας τους. Ο δε Παπακωνσταντίνου, με τη δισκογραφία του και μόνο κάνει μια χαρά συναυλία. Παρόλα αυτά πάντα παίζουν και το κάτι τις παραπάνω, Clash, Waits, Velvet Underground και πάει λέγοντας. Αν υπήρχε εδώ αντίστοιχο συγκρότημα με τόσους δίσκους, σιγά μην έπαιζαν και τίποτα άλλο, προς τιμήν των ριζών τους, ρε παιδί μου.

Μουσική κονσέρβα, δοκιμασμένη συνταγή, αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε. Υπάρχουν σπίθες ελπίδας από δω κι από κει, αλλά σε επίπεδο τακτικό, δεν παίζει τίποτα παρά τα ίδια και τα ίδια. Οι μουσικοί έχουν το μερίδιο ευθύνης τους και σε αυτό και στο ότι συχνά αντί της μουσικής προβάλλουν τους εαυτούς τους, είτε ως φάτσες είτε ως «φιλοσοφίες», «στάσεις ζωής» κτλ.

Παραδείγματα. Πήγα να ακούσω ένα συμμαθητή. Με την κιθάρα στο χέρι να τραγουδά σε γνωστή σκηνή της Λευκωσίας. Ήταν πίττα. Στο τέλος βγήκε ένας από το κοινό και έπαιξε και τραγούδησε καλύτερα από αυτόν. Και είσοδο πληρώσαμε και το έναν αλλό έναν τα ποτά. Στην ίδια σκηνή ο εξής διάλογος:
ΜΟΥΣΙΚΟΣ: Μα πώς μπορεί ένας να ένι μουσικός τζια να γράφει για τη ζωή τζιαι να μεινίσκει με τη μάμα του;
Δ: Αφού οι παραπάνω μουσικοί ψωμολισιούν (υπόψην μου ο δάσκαλος στο ωδείο που τελείωσε τζαζ σε κονσερβατόριο και αναγκαζόταν να παίζει τούκου τούκου του-κου, τσιφτετέλια σε κάθε λογής χαμαιτυπία)
ΜΟΥΣΙΚΟΣ: το φκιολίν του (όι, εν παίζει βιολί ο συγκεκριμένος, η αναφορά εν με τη γνωστήν μεταφορική έννοια)
Δ: Η τουαλέτα πού είναι;
ΜΟΥΣΙΚΟΣ: Αν θέλεις να σε πάρω τζιαι μεν φοάσαι εν θα σε αποπλανήσω
Δ: Τζιαι ποιος σου είπε ότι έχω πρόβλημα να με αποπλανήσεις; (χωρίς να σημαίνει ότι ήθελα, αλλά έτσι ξεροσφύρι, ρε φίλε;)
ΜΟΥΣΙΚΟΣ: Α! Έτσι Μπράβο! Άμα φκαίνουμεν έξω πρέπει να φκαίνει έξω τζιαι το μυαλό μας, να μεν είμαστε κλεισμένοι κτλ κτλ
Δ: σε συννεφάκι: να φκαίνει το μυαλό μας που την κκελέ μας; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τούτος δηλαδή ξέρει αν έτσι είμαι πάντα; Τελοσπάντων τι παίζει;

Με τούτα τζιαι με τζιήνα τζιαι οι μουσικοί έχουν ευθύνη για τη μουσική επιμόρφωση του κόσμου, ειδικά τούτοι οι «επαναστατημένοι» μουσικοί. Αλλιώς ποιος; Το φεστιβάλ όπερας στην Πάφο; Που για να κάμεις κράτηση θέλεις πιστωτική κάρτα; Ο προαναφερόμενος φοιτητής του κονσερβατόριου που εννα ξέρει τζιαι τι ακούει στην όπερα σίουρα εν θα μπορεί να πάει, τζιαι εννα πηαίνει ο κάθε ένας για να μεν χάσει την ευκαιρία να βάλει τα καλά του. Τζιαι έχουν ευθύνη τζιαι για να πλασάρονται τζιαι ως τέθκιοι τζιαι όι συνέχεια ως γκόμενοι και επίδοξοι/επιδέξιοι εραστές! Κανεί τζιαι εγέμωσεν τζιαι ο τόπος με τούντους τελευταίους.

Για αυτό συνήθως εν φκαίνω έξω. Ή πάω σταθερά για τις μπύρες μου, τζιαμέ που η μουσική υπόκρουση εν υποφερτή τζιαι οι μπίρες ανεχτές που το πορτοφόλι μου. Κατά τα άλλα, αρνούμαι τουτην την διαθεση ελάχιστης προσπάθειας (τζιαι όι μόνο που το ρεπερτόριο). Ακόμα τζιαι οι ίδιοι παίζουν τα ίδια τζιαι τα ίδια που επαίξαν τα τόσες φορές που παίζουν τα τζιαι σαν τζιοιμούνται. Εν θέλουν να προχωρήσουν τζιαι οι ίδιοι ερμηνευτικά, μουσικά; Τζιαι εβαρέθηκα τζιαι τους τραγουδιστές που έχουν το γραμμένο το διάφραγμά τους τζιαι βαστούν τζιαι τσιριλλούν του μικροφώνου.

Επιτέλους θέλω μουσική στη Λευκωσία! Εξυφύτρωσε άραγε τίποτε τζιαι που τον πολλύν τζιαιρόν εν το ανακάλυψα? Άτε τωρά που εν διακοπές ας φκω προς αναζήτησην.

UPDATE
Τελικά δεν άντεξα και τα έκοψα τα σχόλια. Παρόλα αυτά αφήνω αυτά που γράφτηκαν για να δικαιολογείται και η απόφασή μου να κόψω από εδώ και πέρα το δικαίωμα σχολιασμού του κειμένου. Αφού δεν είχα γίνει κατανοητή, μου ήταν αδύνατον να βρω κάποιο δημοκρατικό τρόπο. Αν εξακουθεί να υπάρχει ενδιαφέρον για την τροπή που πήρε η συγκεκριμένη κουβέντα, μπορείτε να ανοίξετε δικό σας μπλογκ και να ασχολείστε με αυτούς που σας αρέσκουν τζιημέσα. Είναι όσο εύκολο είναι να φτιάξεις διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, δωρεάν, και θα το διαχειρίζεστε μόνοι σας και μόνοι σας θα αποφασίζετε τι θα κάνετε με τα σχόλια κτλ. Ευχαριστώ για την κατανόηση εκ των προτέρων και για τη μέχρι τώρα συμμετοχή σας στο παρόν ιστολόγιο.

Δασκαλούα