Σκέψεις για τους μετανάστες

Καθώς το Rainbow festival (βλ. και εδώ) πλησιάζει (ευχαριστώ, συνάδελφε, για την υπενθύμιση), μου ήρθε στο νου κάτι που είδα το Σάββατο το βράδυ σε ένα δρόμο της Λευκωσίας εκεί στις "δισκοθήκες". Είχα σταματήσει σε ένα φούρνο για γάλα και ψωμί, και περνούσε μια πανέμορφη πομπή, γεμάτη με χορό και μουσική (ακόμα και ψεύτικο ελέφαντα) - μάλλον από την κοινότητα της Σρι-Λάνκα. Κι εκεί που αυτοί οι άνθρωποι σπάνια βρίσκουν αποδοχή ή σπάνια τους δίδεται σημασία ή δεν μας ενδιαφέρει τι έχουν να μας πουν, είχαν γίνει το επίκεντρο της προσοχής. Όλοι τους παρακολουθήσαμε με δέος και θαυμασμό.

Παράλληλα, μια συνάδελφος μου έστειλε το πιο κάτω:

Περί στερεοτύπων (συζήτηση με 12χρονη μαθήτρια)


-Κυρία, πόσους μαθητές έχεις;

-17

- Ποιο συμπαθείς πιο πολλά;

- Ένα κοριτσάκι που την Αίγυπτο

- Που την Αίγυπτο...; Εν μαύρη;

- Οϊ

- Εν τριχωτή;

- Οϊ

- Βρωμεί;

- ...Οϊ!!!

- Εν παλαβή;

- Οϊ

- Ε, εν άσιημη τότε...

- Οϊ εν πολλά γλυκιά. Μα γιατί πρέπει οπωσδήποτε να έχει κάτι αρνητικό;

- Ε, αφού έννεν Κυπραία κυρία...

- ....!!!!

Κι εγώ η δασκαλούα αναρωτιέμαι... Είναι το σχολείο και ο υπό έμφαση στόχοςγια διαπολιτισμικό διάλογο, αρκετά για να αλλάξουν κάποια πράγματα; Όταν έγινε ένα ατύχημα στον Κοτσιάτη, πέθανε ένας εργαζόμενος μη Κύπριος. Ο Κύπριος (και εργοδότης του μη Κύπριου πιθανότατα) έζησε. Δήλωση (άλλου) Κύπριου: "Ε, ευτυχώς που εν εθρηνήσαμεν θύματα". Και συνάδελφοι μου λένε για δηλώσεις παιδιών του τύπου "Ούφφου τούτη η Φιλιππινέζα μου, μα εν μου έβαλε χαμ στο σάντουιτς;". Το σχολείο δεν είναι έξω από την κοινωνία, αλλά είναι μέρος της και την αντικατοπτρίζει. Η κύρια δουλειά βρίσκεται (και) αλλού.

Ένα αρνητικό στοιχείο που έχει κατά τη γνώμη μου το φεστιβάλ Rainbow, είναι η φτωχή προσέλευση των ντόπιων. Είναι σαν να κάνουν πάρτι οι μετανάστες μόνοι τους. Ελπίζω φέτος να είμαστε περισσότεροι...

Update (1 Νοεμβρίου 2007, ώρα 15:07): Και κει που έπινα το φραπέ μου, παίζοντας με τον υπολογιστή και φυσώντας τις μίξες μου (σόρρυ για την παραστατικότητα), έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο, όπου, για ακόμα μια φορά, οι μετανάστες μένουν διεκδικώντας μόνοι τους. Χωρίς συνδικάτα πίσω τους να τους στηρίζουν, με ντόπιους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός μόνο χεριού μάλλον. Από το μπλογκ θα δημοσιοποιώ από δω και μπρος για όποια κινητοποίηση μαθαίνω. Πολλές από αυτές δεν πολυβγαίνουν προς τα έξω... (βλ. ρόλος των ΜΜΕ κτλ)

Η απομυθοποίηση του Ντόναλντ Ντακ

Σήμερα είναι η Διεθνής Ημέρα Κινουμένων Σχεδίων. Και 28 Οκτώβρη. Εδώ απομυθοποιείται ο Ντόναλντ Ντακ. Ο εργαζόμενος, ο άτυχος, ο αππαράοτος, ο φουκαράς, ο άνεργος, ο φωνακλάς, ο γκρινιάρης, ο κουτοπόνηρος Ντόναλντ Ντακ. Πρόκειται για ένα βίντεο προπαγανδιστικό. Σε μια εποχή που μία ραδιοφωνική εκπομπή είχε κατορθώσει να πείσει έναν ολόκληρο λαό ότι δέχεται επίθεση από τους αρειανούς, πώς να το προσπεράσω αδιάφορα; Ειδικά όταν αυτά τα πράγματα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο εν πολλοίς συνεχίζονται.

Για τη Χαρά

Ο Στρατής δημοσίευσε την έκκληση συμπαράστασης της Νεσιέ(=Χαρα) Γιασίν εναντίον της οποίας οι επιθέσεις από ρατσιστικούς και φασιστικούς κύκλους στο βόρειο κομμάτι έχουν εντατικοποιηθεί. Μπράβο που το δημοσίευσε.

Εγώ απορώ, αυτοί οι γκρίζοι λύκοι γιατί δεν πάν να κάνουν παρέα με αυτούς τους χρυσαυγίτες να τελειώνουμε. Ας παν να τα βρουν ή να σκοτωθούν μόνοι τους, να μας αφήσουν ήσυχους να τελειώνουμε! (βέβαια, ένα σύστημα που έχει ανάγκη εξιλαστήρια θύματα, εννοείται ότι μπορεί να έχει στους κόλπους του τέτοιες ομάδες).

Εδώ ας πούμε, πότε βγήκαν να κάνουν κάτι δραστικό ενάντια στις νεοφασιστικές ομάδες; Μόνο να τις υποβαθμίζουν ως προς τον αριθμό των μελών τους ή για την δυνατότητα "παρέμβασής τους". Λες και ξεχνάμε μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Και να η Νεσιέ, που είναι ο τωρινός τους στόχος. Επειδή κάποτε θα κοιτάξουμε πίσω μας και δεν θα έχει κάποιον να μας υπερασπιστεί που λέει και η γνωστή ιστορία, ας βρούμε όλοι τον τρόπο να κάνουμε γνωστή αυτή την ιστορία και να δείξουμε στη Νεσιέ την αμέριστη συμπαράστασή μας, όπως η ίδια ζητά.

ραδιομαραθώνιος

Χθες δεν είδα ειδήσεις στην τηλεόραση. Την υπόθεση Ραφαέλα την είδα εδώ και εδώ σήμερα το πρωί στην εφημερίδα.

Σκεφτόμουνα να έγραφα κάτι για το ραδιομαραθώνιο πριν από αυτό. Να που ήρθε και η αφορμή και με ένα θέμα που αφορά και την εκπαίδευση. Για το θέμα της ειδικής εκπαίδευσης θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να πω ότι μπορώ να επεκταθώ ιδιαίτερα στο θέμα. Είναι εύκολο όμως να καταλάβει κανείς πόσο υποστελεχωμένη είναι η υπηρεσία εκπαιδευτικής ψυχολογίας και τον χρόνο που χρειάζονται για να εξεταστούν οι παραπομπές που συντάσσονται από τις πολυθεματικές ομάδες για ένα παιδί, το οποίο δεν είναι βέβαιο κατά πόσο θα εγκριθεί για εξατομικευμένη βοήθεια και στήριξη.

Αν αυτή η κατηγορία πολιτών, με ειδικές ανάγκες, πρέπει να περιμένει μία φορά το χρόνο από την ευγενή (;) χορηγία/διοργάνωση της Λαϊκής και του ΡΙΚ, ή του οποιουδήποτε ιδιωτικού φορέα... φέξε μου και γλίστρησα.

Και πριν αναφερθώ στο κράτος, ας μας πάρει κι εμάς λίγο η μπάλα (αν και η νοοτροπία και η συμπεριφορά μας άπτεται της έλλειψης πολιτικής). Με πόση ευκολία προσεγγίζουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και πώς δείχνουμε σεβασμό στη διαφορετικότητά τους;

Πριν λίγες μέρες στο κέντρο της Λευκωσίας είχα κατέβει για μια δουλειά αναζητώντας απεγνωσμένα μια θέση στα παρκόμετρα. Έλα όμως που (γνωστότατο) κατάστημα (διεθνής αλυσίδα από ότι αντιλαμβάνομαι), στη λεωφόρο Μακαρίου, είχε χάπενιγκ. Στο χάπενιγκ παρευρίσκονταν άτομα με πολύ prestige, κύρος, ψηλή αίσθηση της μόδας και των trends. Ανάλογου τύπου αυτοκίνητα βρίσκονταν λοιπόν παρκαρισμένα στα παρκόμετρα. (Και στην απέναντι πλευρά του δρόμου με την κίτρινη γραμμή φυσικά). Εννοείται ότι στο χώρο που προορίζεται για αναπηρους υπήρχε παρκαρισμένο (χωρίς καμία σήμανση που να δείχνει ότι το δικαιούται) ακόμη 1 trendy αυτοκίνητο. ΠΟΣΟ ΓΑΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Πριν από μία εβδομάδα άκουγα στο ραδιόφωνο ότι φέτος δεν θα δοθεί στους τυφλούς η χορηγία/επίδομα που συνήθως τους έδινε το κράτος. Ένας γνωστός γιος κωφών (αμφότεροι κάτοχοι κάρτας αναπηρίας) δεν δικαιούται κανενός είδους διευκόλυνση στο στρατό, κι ας είναι αυτός το μέσο επικοινωνίας των γονιών του με τους άλλους. Έχω το νόμο και όσες φορές και να τον διαβάσω, δεν βρίσκω να προβλέπεται κάτι για την περίπτωσή του. Άκουσα και για μια περίπτωση κυρίας που δεν γράφει περιουσία στον με ειδικές ανάγκες γιο της γιατί όταν αυτός πεθάνει το κράτος θα δικαιούται να του την πάρει σαν "αποζημίωση" για όσα του είχε δώσει όσο ζούσε.

Το κατά πόσο ο ραδιομαραθώνιος είναι από μόνος του διαφανής διαδικασία ή τι είδους προθέσεις έχουν οι διοργανωτές του, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω με βεβαιότητα.

Έστω ότι όλα είναι τέλεια. Πόσο μπορούν αυτά να αντικαταστήσουν τις πολιτικές που (δεν) ισχύουν και την ευθύνη για κρατική μέριμνα (σε αυτά περιλαμβάνονται για μένα και η νοοτροπία και συμπεριφορά του καθενός μας - θα έπρεπε να εκπαιδευόμαστε για τέτοια θέμα μέσα από κρατικούς θεσμούς).

Όσο το κράτος δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, όσο εφησυχάζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ή για οποιουσδήποτε λόγους "παίζει πελλόν", γιατί να νιώθω ότι η ευθύνη εν πάνω μου; Πώς μπορεί κάποιος να πει ότι με το ραδιομαραθώνιο βοηθούνται αυτοί οι άνθρωποι; Όταν στην καθημερινότητά τους (ακούσια) είναι συνεχώς εκτός; Χωρίς την πιο πάνω προϋπόθεση, οι έρανοι μένουν ανεπαρκείς. Όσο τα πράγματα έχουν έτσι, τη λίρα μου στο ραδιομαραθώνιο ΔΕΝ ΤΗ ΔΙΝΩ!

Τουρλού τουρλού

Σημερα θα κανω ενα ποστ χωρις τονους απο οτι φαινεται και τουρλου-τουρλου.

1. Πρωτα απο ολα θα πω οτι πρεπει να πατε εδω για να διαβασετε μια ενδιαφερουσα αποψη συναδελφισσας για εναν υπο εμφαση στοχο.
2. Μετα θα πω να πατε στο http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/ όπου ο Λεξιπένητας έχει ανάψει τη συζήτηση με τη συμμετοχή και άλλων μπλογκερ σε σχέση με το μπλογιγκ και τις δυνατοτητες του.
3. Μετα θα πω στους συνδικαλιστες του κλαδου που ενδεχομενως διαβαζουν αυτα που γραφονται εδω οτι αν αυτα τους φαινονται ουτοπικα ειναι επειδη εχουν ταυτιστει εδω και χρονια με τους απεναντι και οχι με τους συναδελφους τους και με την κοινωνια. Οπως την τελευταια σκηνη στη Φαρμα των Ζωων ενα πραμα. Μια καλη αρχη θα ηταν να αλλαξετε το καταστατικο συναδελφοι. Και να σας πω εγω μετα για ουτοπιες.

πρόβατα και άλλα ζώα

Η θεωρία ότι οι Κυπραίοι ή οι οποιοιδήποτε άλλοι (ανάλογα με τη χώρα που ζει ο καθένας) είναι πρόβατα γιατί παρουσιάζουν μαζικές συμπεριφορές δεν είναι καινούρια. Νομίζω ότι κάθε φορά είμαστε και διαφορετικό ζώο (με το συμπάθειο) ανάλογα με τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής και την παράδοση που φέρει μια κοινωνία.



Δηλαδή ζούμε σε μια κοινωνία που:

• διά πολλή έμφαση στο τι έχουμε και όι στο τι είμαστε (χιλιοειπωμένο κλισέ αλλά ισχύει). Οπότε, εν σημαντικό να πιάω τζιαι εγώ τες κουρτίνες τες τάδε που το καινούριο κατάστημα, όι απαραίτητα γιατί εν πιο φτηνές, αλλά γιατί εν που το τάδε κατάστημα. Άλλοι πιάνουντες γιατί όντως εν πιο φτηνές τζιαι γιατί εν προλαβαίνουν να τες ράψουν μόνοι τους. Εν κάτι σαν μαζική δράση κατά της κατάθλιψης. Ζούμε τζιαι σε μια χώρα που εν μας προσφέρει τζιαι πολλά παραπάνω που το να δουλέφκουμε τζιαι να ψουμνίζουμεν. Οι δραστηριότητες, οι εκδηλώσεις εν είτε περιορισμένες, είτε επιπόλαιες, είτε μάταιες... σε μεγάλο βαθμό. Εννοώντας ότι εν έχουμε με την παιδεία για να ακολουθήσουμε πέντε βήματα. Ακόμα τζιαι για τις πιο απλές και ανώδυνες οργανώσεις τύπου καρκινοπαθείς κτλ τα μωρά στο Λύκειο πιάνουν μονάδες που ονομάζονται ΔΔΚ. Δηλαδή, βαθμολογείσαι για τη συμμετοχή σου σε έναν έρανο ας πούμε ή για ό,τι θεωρείται κοινωνική προσφορά! Άτε μετά να έβρεις ουσία ή να αφοσιωθείς σε κάτι τέθκοιο άμα εν θα έσιεις ωφελήματα, αλλά υποχρεώσεις! Για θέματα πολιτισμού ευθύνη φέρει τζιαι η παιδεία, αλλά τζιαι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες/αρμόδιοι/μαγαζάτορες/επιχειρηματίες τζιαι διοργανωτές των πολιτιστικών δρωμένων.
  
• Για να μπορώ να έχω τες τάδε κουρτίνες πρέπει: α) να βρω την ώρα να πάω να τες πιάω και β) να βρω τα λεφτά για να τες πιάω. Για να βρω τα λεφτά για να τες πιάω πρέπει να δουλέψω. Για να δουλέψω πρέπει να μπω σε μια λογική υποταγής στο εκπαιδευτικό σύστημα που θα μου διασφαλίσει περαιτέρω υποταγή στο πανεπιστήμιο για να μου εξασφαλίσει περαιτέρω υποταγή στο μάστρο μου στη γραφειακή μου δουλειά ή να κάμνω που τες άλλες τες δουλειές με τα πιο δύσκολα ωράρια και συνθήκες που με κάμνουν να μπαίνω έσω αργά τζιαι πτώμα. Χωρίς διάθεση για αμφισβήτηση επειδή ο νους μας εν πουρές.


• Για να υπάρχει αμφισβήτηση χρειάζεται συνειδητοποίηση. Δαμέ ο ρόλος μιας παιδαγωγικής κριτικής τουλάχιστον θα ήταν θεμελιώδης. Όμως στο σύστημα που ζούμε, τούτα σπανίως εώς ποτέ γίνονται, ή αν θέλετε γίνονται ώσπου εν καταντούν ενοχλητικά για τα κατεστημένα. Πέρα που τες παιδαγωγικές θεωρίες (που δαμέ που τα λέμε ή αναλύεις τες ή εν τες αναφέρεις, αν τζιαι για γενική ενημέρωση υπάρχουν λινκς που αναφέρονται στην κριτική παιδαγωγική) εν τζιαι η καλλιέργεια του "ούσσου να περάσουμε"σε συνδυασμό με την ατομική αντιμετώπιση των προβλημάτων τόσο που τους "που κάτω" όσο τζιαι που τους "που πάνω" σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Ας πούμε, στην ΠΟΕΔ, αν τους πεις τζιαι τίποτε το πρώτο που εννα σου πουν πιθανότατα εννα ένι "μα εθθα δεχτεί ο υπουργός έτσι πράμα". Οι ίδιοι δηλαδή αναιρούν το ρόλο τους σαν όργανο διεκδίκησης, όι μόνο για τα συμφέροντα του κλάδου τύπου να αυξηθεί ο μισθός μας ας πούμε (όι πως θεωρώ ότι μπαίνει λόγος για τέθκοιο αίτημα στην παρούσα φάση τουλάχιστον - εννοώντας σε σχέση με την ισχύουσα αγοραστική δύναμη), αλλά για ζητήματα παιδείας σε μακροκοινωνικό επίπεδο. Τζιαι η μόνη φάση στην ουσία που σε καλούν να καταθέσεις ζητήματα τζιαι όντως λαμβάνουν τα υπόψη τους, χωρίς να συμπεριφέρονται σαν σταλινικοί υπεύθυνοι εργατικών συμβουλίων, ένι αν ΕΣΥ συνάδελφε έχεις προβλήματα με τις ενστάσεις σου, τες μονάδες σου, τη μετάθεσή σου, έλα πε μας το! Α! Τζιαι για να κλείσεις δωμάτιο στες Πλάτρες! Για να μεν αναφερθώ στο Μπόλκενσταιν που ολόκληρη ΠΕΟ με 70.000 μέλη, εκατέβασεν εν εκατέβασεν καμιά 100στή!

Νομίζω ότι εν εύκολο να αποδίδουμε την μη αντίδραση στην "κοπαδοποίηση" ή "προβατοποίηση". Πώς όμως να μεν βουρούν ούλλοι να καταναλώσουν ή να μαζικοποιηθούν σε "ευτελείς" δραστηριότητες και με συμπεριφορά απαράδεχτη πολλές φορές και ασεβή (τύπου παρκάρω σε θέση για ανάπηρους γιατί εν πόξω που το κατάστημα που εννά πάω τζιαι ήντα μπου πειράζει σιόρ πέντε λεπτά εννα κάμω ή παρκάρω στο πάρκιγκ του νοσοκομείου για να πάω στο ΙΚΕΑ κτλ), άμα ούλλη η συστημική δομή τους παροτρύνει στο να συμπεριφερθούν ακριβώς έτσι; Τζιαι όσον αφορά την παιδεία, εν φαύλος κύκλος αφού εξαργυρώνεται. Στην Κύπρο έχουμε πολλούς με σπουδές πέρα του πτυχίου. Να συντύχουν τεκμηριωμένα αρκετοί σπανίως μπορούν. Ή να παραδεχτούν ότι εν μπορούν να σου τεκμηριώσουν κάτι. Ή ότι εν ηξέρουν αρκετά ή εν ηξέρουν καθόλου ένα θέμα. Η παιδεία εξαργυρώνεται σε καριέρα. Σε προοπτικές ανέλιξης, προαγωγής, αύξησης μισθολογικής κλίμακας. Τελεία. Καμία κριτική στον τρόπο που προσεγγύεις το αντικείμενο. Ό,τι θεωρία κάτσει να έσιει ο καθηγητής που σου το κάμνει. Τζιαι τούτη η βαθμίδα της εκπαίδευσης ίσως να παίζει πιο καθοριστικό ρόλο που άλλες. (στην πραγματικότητα όι, απλά γράφω το για προβληματισμό γενικότερα).

Υπάρχουν όμως οι στιγμές που δημιουργούνται οι αντικειμενικές συνθήκες (υπάρχουν και ιστορικά εώς και πρόσφατα παραδείγματα ακόμα και για την Κύπρο) που υπάρχει η αντίδραση. Που υπάρχει η προσωπική αντίληψη, η κριτική, η απόρριψη, η αμφισβήτηση, η κριτική στήριξη... Υπάρχουν στιγμές που ενώ φαίνεται ότι χάνεις το παιχνίδι, στο τέλος φκαίνεις θριαμβευτής. Το θέμα ένι να υπάρχουν οι συνθήκες. Τούτη την στιγμή προς το παρόν χάνουμε τζιαι σε όρους αντικειμενικών τζιαι σε όρους υποκειμενικών συνθηκών (που έτσι τζιαι αλλιώς χωρίς τες πρώτες... εν κάμνουν τζιαι πολλά που μόνες τους).

Εσκέφτουμουν να μελετούσα τζιαι να έβαλλα παραπομπές για το θέμα, αλλά ξέρω ότι εννα αρκήσει να γίνει κάτι τέθκοιο. Επειδή το να σαι δασκάλα εν πολλή δουλειά (παραπάνω από όση φαίνεται τουλάχιστον), τζιαι επειδή γενικά κάμνω διάφορα πράματα εν θα έβρω σύντομα το χρόνο. Εν Παρασκευή νύχτα, μόλις εστράφηκα σπίτι που 100 δουλειές. Εφκήκαν σιονοτά. Ελπίζω τζιαι κατανοητά.

Πατάτες αντιναχτές!

Ότι γενικά είχαν ρατσιστικά στοιχεία σε τούτη τη δήθεν αστεία εκπομπή εφαίνετούν τους που παλιά. Το τρέιλερ που εφκάλασιν όμως τωρά (κρατικό κανάλι, δήθεν ποιότητα), εν παίζεται! Εβάλασιν έναν που τους "ηθο"ποιούς να φκει πας σ' ένα τιπόζιτο του νερού τζιαι να φορεί την στερεότυπη ριγέ στολή του φυλακισμένου! Ύστερα ήταν η άλλη "ηθο"ποιός τζιαι ελάλεν του ότι εν που το Ρικ κτλ τζιαι έκοφτεν ημίσιη μου τον Ιρανό-καρικατούρα (όπως τον εκάμασιν εννοώ) τωρά που ίντα εκπομπή ήταν ημίσιη μου! Αφήνοντας υποννοούμενα ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βγει στην τηλεόραση. Ότι ήταν φυλακή τόσο καιρό, χωρίς δίκη, δεν το πιάσαν! Ρε, διπλό φονικό να κάμεις τζιαι να σε πιαν, αδίκαστο εν θα σε αφήσουν! Όι να μεν έχουν με λόγο!

Ξένοι (?)

Παππούδες μετανάστες κι εγγόνια ρατσιστές
Λύπη και αγανάκτηση προκαλεί ο τρόπος αντιμετώπισης από την κυβέρνηση, από μερίδα του Τύπου, αλλά δυστυχώς και από μερίδα της κοινωνίας, της πρόσφατης διαμαρτυρίας των αιτητών ασύλου στις Κεντρικές Φυλακές. Αν αναλογιστεί κανείς, ότι το μόνο "έγκλημα" που διέπραξαν είναι αυτό της μετανάστευσης και ότι γι' αυτό το λόγο βρίσκονται κρατούμενοι στη φυλακή για τρία χρόνια, το μόνο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς αυτή η διαμαρτυρία δεν ξεκίνησε νωρίτερα. Η κυβέρνηση, διά του υπουργού της Χριστόδουλου Πασιαρδή , το μόνο που έσπευσε να κάνει, ήταν οι κυνικές δηλώσεις περί "ευάερου ντεπόζιτου", αλλά και να λάβει δραστικά μέτρα, όπως η απαγόρευση μεταφοράς νερού και τροφής στον υδατόπυργο. Το αποκορύφωμα όμως, ήταν η δήλωση του Προέδρου Παπαδόπουλου ότι "δεν μπορεί οι 8000 αιτούντες άσυλο να μένουν ελεύθεροι." Πρόκειται για δήλωση, η οποία όχι μόνο αγνοεί τις Διεθνείς Συνθήκες, αλλά παραπέμπει σε μια φασίζουσα αντίληψη της κυβέρνησης. Ο κατά τα άλλα "αντιμπεριαλιστής", πρόεδρός μας επιθυμεί να κλείνονται στα μπουντρούμια οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες από χώρες, τις οποίες ο ιμπεριαλισμός της Δύσης έχει καταστρέψει τα τελευταία χρόνια. Η δήλωση Χριστόφια ήταν άξια συγχαρητηρίων, όμως δεν ανατρέπει το γεγονός ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια το κόμμα του κ. Χριστόφια ήταν εταίρος στην κυβέρνηση. Μάλιστα, το ΑΚΕΛ από το 2004 μέχρι πριν λίγους μήνες είχε στην αρμοδιότητά του το Υπουργείο Εσωτερικών, αν πράγματι ήθελε να λύσει το πρόβλημα. Σε αυτό το κλίμα προστέθηκε και η αντιμετώπιση του θέματος από Μ.Μ.Ε για να επιβεβαιώσει ότι στην Κύπρο υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ξενοφοβίας. Ο δημοσιογράφος του κρατικού καναλιού που φοβάται για το ψυγείο του και ο συντάκτης σας που θεωρεί "εκπληκτικό ότι οι αλλοδαποί ήθελαν να έχουν άποψη και για τη χώρα που θα τους δεχθεί ζητώντας να την επιλέξουν αυτοί" θα πρέπει τουλάχιστον να μας απαντήσουν στο ερώτημα, αν θα μπορούσαν να ζήσουν στις συνθήκες που επικρατούν στις χώρες των αλλοδαπών.Σε αυτή, λοιπόν, την "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" κυβέρνησης και μερίδας των Μ.Μ.Ε, δεν μου προξένησαν εντύπωση τα σχόλια των "αγανακτισμένων πολιτών" περί αρρώστιας που κουβαλούν οι μετανάστες. Βέβαια, όλοι όσοι "κουβαλούν" αυτές τις ρατσιστικές απόψεις, φαντάζομαι πως είναι οι ίδιοι που έχουν αλλοδαπές οικιακές βοηθούς ή εργοδοτούν ξένους εργάτες. Όσοι, από την άλλη, δεν φοβούνται τις αρρώστιες, εκμεταλλεύονται τις αλλοδαπές για τη νυχτερινή τους διασκέδαση... Όλα αυτά συνθέτουν το μωσαϊκό της κυπριακής κοινωνίας του 21ου αιώνα. Μιας κοινωνίας ξενοφοβικής, που προσπαθεί με το νεοπλουτισμό, τα ταξίδια και τις σπουδές στη Ευρώπη να κρύψει το πραγματικό πρόσωπό της. Άποψή μου, είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι αναλώσιμος και κανένα δικαίωμα δεν είναι περιττό. Ότι η μετανάστευση δεν είναι έγκλημα αλλά δικαίωμα. Τέλος, κι ένα ερώτημά: Οι παππούδες μας μετανάστες, οι γονείς μας πρόσφυγες, εμείς ρατσιστές; *Φοιτητής Παντείου Πανεπιστημίου
Αδάμος Ζαχαριάδης
Κωδικός άρθρου: 745880
ΠΟΛΙΤΗΣ - 10/10/2007, Σελίδα: 2

Την ίδια στιγμή, δεκάδες παιδιά σε όλη την Κύπρο είναι απλοί θεατές και ακροατές μαθημάτων σε μια ακαταλαβίστικη για αυτούς γλώσσα με ελάχιστη εώς καθόλου επιπρόσθετη στήριξη και ενίσχυση. Οι δασκαλοι αυτων των παιδιών δεν μπορούν να ανταποκριθούν επαρκώς γιατί δεν έχουν γίνει οι διαφοροποιήσεις που χρειάζονται. Η περίφημη "ύλη" είναι παντού η ίδια, οι τάξεις αρκετά μεγάλες, οι δάσκαλοι σε ιδιόμορφες συνθήκες χωρίς ουσιαστικές ελαφρύνσεις ή διευκολύνσεις. Και τα θύματα είναι σαφώς τα παιδιά αλλά πολλές φορές και οι εκπαιδευτικοί που έχουν πρακτικά και τυπικά την ευθύνη για συστημικές δυσλειτουργίες. Στα σεμινάρια αναφέρονται τα "αλλόγλωσσα παιδιά" συχνά ως "μεγάλο θέμα" για το οποίο θα συζητήσουμε "μετά". Μέχρι τώρα δεν έχει συζητηθεί, ούτε έχει γίνει δειγματικό μάθημα προσαρμοσμένο σε αυτές τις συνθήκες, ούτε λέγεται από πού θα βρει την ώρα ο δάσκαλος για την εξτρά διαφοροποίηση της εργασίας που χρειάζεται να γίνει, ούτε πού θα βρει το κατάλληλο υλικό για περαιτέρω στήριξη. Εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον και μακάρι να βρεθεί κάποιος που ξέρει κάτι παραπάνω και διαφορετικό για να το διαψεύσει.

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ

5 Οκτώβρη - Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών