Recollections of my adventurous school life

Ακολουθεί το κείμενο της Roam, όπως σας τάξαμε, που θα φιγουράρει πρώτο-πρώτο μέχρι την Τρίτη. Θα ακολουθήσει ευχετήριο μήνυμα λόγω εορτών και ένα διάλειμμα του blog επειδή θα απουσιάζω. Αρχές Γενάρη θα συνεχίσουμε με τα κείμενα του Bestman και του Anef_. Όσοι άλλοι επιθυμείτε να συμμετέχετε με κείμενα στο αφιέρωμα για τα κυπριακά δημόσια σχολεία, στείλτε τα με μέηλ. Παρακαλώ μην ξεχνάτε να βάζετε και τίτλο, κι αν θέλετε και καμιά εικονούδα για να ομορφαίνει το τοπίο. Ευχαριστώ πολύ και σας αφήνω με τις σκέψεις της Roam.

« Αγάπη μου θέλεις να πάεις ιδιαίτερα για να περάσεις ιδιωτικό?»
«Μάμμα, όι. Εγώ εν να πάω όπου παν οι φίλες μου! Τζαι θέλω να γίνω δασκάλα. Πώς εν να γίνω δασκάλα, αν πάω ιδιωτικό?»

Εν που τότες που εμπορούσα να έβρω τις καλύτερες δικαιολογίες για να γλυτώσω τον εαυτό μου που any unwanted situations (ποττέ εν έθελα να γίνω δασκάλα).
Άρα άρεσκε μου το δημόσιο σχολείο όπως το είχα γνωρίσει όταν ήμουν 1.30μ.
Άρεσκε μου που είχα κάποιον να μου μάσιετε να κάμνω πράματα (βλέπε δασκάλα,, έτυχε μου και 2-3 φορές ναν δάσκαλος).
WOW τι μεγάλο πράμα ο δάσκαλος. Ήταν θεοί στα μάθκια μοας και φυσικά το definition του ξερόλα.

Τζείνο που με έκαμε στην αρκή discourage στο δημοτικό ήταν τα τετράδια με τις άσπρες τις κόλλες. Τα παιδάκια τα ζαβρά εν κανεί που ο νους τους λαλεί τους να γράφουν ανάποδα, το να γράφουν σε μια ίσια γραμμή εν βάσανο! Βρε γύριστην κόλλα έτσι, άλλοσπως, γράψε με το χέρι σου πουπάνω/πουκάτω/να αιωρείται...
Please κυρία δασκάλα βοήθα με.
Too late. Η εμπειρία ήβρεν μου λύση για ούλλα.

Παράπονο έχω και που το μάθημα της μουσικής. Ίσως γιατί εκάμναν μου πάντα οι παράξενοι διευθυντές. Όι πέτε μου, είπαμεν το πιτσικάτο βκάλλει ενδιαφέρον ήχο πας το βιολί αλλά ολόκληρο το μάθημα να βλέπεις και να ακούεις ένα βιολί σε ρόλο κιθάρας εν σπαστικό.

Ποττέ εν μου αρέσαν τα μαθηματικά, εύρισκα τα δύσκολα. Και η ιστορία ήταν βαρετή...Ε τί μου άρεσκεν? Η Γεωγραφία!!! Έμαθα για το Παρίσι, το Τραφάλγκαρ Σκουέαρ (ήρτα και εγύρευκα τα πεζούνια της φωτογραφίας), το τροπικό και το ήπιο κλίμα...

Ούτε μου αρέσαν οι βρύσες με το νερό. Ελπίζω να το εγκαταλείψαν τούντο σύστημα. Πόσες φορές ήρταν και είπαν σας «μεν πιεις που τούτην, επιππίλλησεν την ο τάδε!!!».

Επίσης ποττέ εν εσυμπάθησα τους συνδέσμους γονέων. Τα κοπελλούδκια τους είχαν ‘άλλο αέρα’ και ενομίζαν πως εν ΟΙ παράγοντες. Είπαμεν να έχουν και οι γονείς say αλλά εν νεν και πολλά αντικειμενική η γνώμη τους...

Στο δημοτικό έμαθα να πιάνω αστεράκια, μπράβο, να γράφω ψέματα στις εκθέσεις μου για να γεμώνουν οι κόλλες, να μπαίνω στη γωνιά γιατί επετάκτηκα και είπα την απάντηση πριν μου δώσει το λόγο ο δάσκαλος (τραυματικές εμπειρίες...αλλά πόσην ώρα να καρτερώ πέρκι πουν την απάντηση!?).
Έμαθα να προσέχω την τάξη with all the sense of responsibility που μπορεί να έχει μια εφτάχρονη. Ξέρετε, στο διάλειμμα κάθε μέρα είχε γκρουπς που την επροσέχαν με το γυρί. ( Ήμουν prefect δηλαδή???)
Ααα μα ήμουν και πρόεδρος του σχολείου...εμάθαν με στα αξιώματα και εχαλάσαν με.

Το δημοτικό σε γενικά πλαίσια (τουλάχιστον την περίοδο 1993-1999) ήταν εξαιρετικό.
Εν μπορώ να πω, κάποιες δυσκολίες είχαμεν τες...σε καποια φάση αντί να κάμνω μάθημα σε τάξη έκαμνα μάθημα σε μια αποθήκη καταστήματος απέναντι που κατάστημα με lingerie…αλλά ντάξει. Εν επήεν ποττέ η μάμμα μου να διαμαρτύρεται πως εν να ππέσουν οι τοίχοι πάνω μου κτλ.

Οι δασκάλοι μου μάλλον εμάθαν μου τα πιο σημαντικά πράματα π.χ. να έχεις κάποιες αξίες (τζίνα ούλλα τα κείμενα του ‘Η Γλώσσα Μου’ ήταν τρομερά!!!). Έμαθα να δκιαβάζω το κείμενο τζαι να γίνεται εικόνα μες το νου μου, έμαθα να αγαπώ την πατρίδα (πόσες φορές να τραγουδίσουμε το 1η Απριλίου?)…

Έμαθα να αγαπώ τους συμμαθητές μου και να τους βοηθώ. Ακόμα θυμούμαι το Νικόλα που με έπρηζε στα τηλεφωνήματα να του εξηγήσω τα μαθηματικά, σαμπώς και γω έξερα τα!

Το Γυμνάσιο εν άλλη κουβέντα. Μπαμ και κάτω.
Παναγία μου, πολύς κόσμος!!! Και competition. Πλέον μπαίνουν τα Α και τα Β μες το παιχνίδι.
Οι καθηγητές (με λίγες εξαιρέσεις) ήταν ξινισμένοι ξερόλες.

Εμίσησα τα Αρχαία αφού ουσιαστικά δεν μας εμαθαίναν τίποτε useful εκτός που λλίες λέξεις ( τι με νοιάζει αν στα αρχαία η φλέβα ήταν φλεψ?).
Τα δε κείμενα...ωραία τα κείμενα αλλά ο τρόπος που βαθμολογούνται τα διαγωνίσματα εν εντελώς υποκειμενικός (ανάλογα με συμπάθειες).
Χαλά με λλίο το γεγονός ότι εν έμαθα να χειρίζομαι σωστά καμιά γλώσσα. Πάντα ένιωθα πως οι εκθέσεις έπρεπε να έχουν μια παρουσίαση κυρκιλλέ με άπλετα, εντυπωσιακά επίθετα (που εν εντελώς αχρείαστα μερικές φορές). Τα Νέα Ελληνικά και τα ‘κλασσικά μαθήματα’ στο σύνολο τους εβκάλλαν μου κάτι επιτηδευμένο και ψεύτικο. Έτσι τζαι γω είπα τους ‘άτε γειά!’ τζια έπια το science.

Τα θρησκευτικά με την τόσο απαρχαιωμένη σκέψη και το promotion του Χριστιανισμού με βάση το φόβο προς το Θεό, πού τα βάλλεις? Δευτέρα γυμνασίου μάλιστα έτυχεν να μας πει ο θρησκευτικός μας πως εν να πεθάνουμε ούλλοι που καρκίνο και εν επειδή ο κόσμος εν ζηλιάρης και κακός που στέλλει ο θεός σεισμούς (ενευριάσαμεν τον πολλά!).

Είχα και μιαν άλλη πελλή καθηγήτρια Αγγλικών που μια φορά εμάλλωσε με μια συμμαθήτρια μου και επαίξαν ξύλο, κυριολεκτικά.

Που την άλλη, έτυχε μου να έχω και λίγους εξαιρετικούς καθηγητές. Πρώτος που ούλλους ο κύριος Πάμπος ο φιλόλογος. Μελετημένος και μετρημένος άνθρωπος. Που έγινεν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν ο μόνος που έκατσε να μας πει 2 κουβέντες. Και ο Μιτίδης, που κάμνει τα σκίτσα στο Φιλελεύθερο, έκαμνε μου αγγλικά. Περιττό να σας πω ότι έβαλλεν μας να κάμνουμε ποτζίντα σκεδιούδκια...

Τζίνο που μου έμεινε που το Γυμνάσιο εν η ιδέα ότι οι καθηγητές διορίζονται χωρίς τα απαραίτητα qualifications. Ποιος του ελέγχει? Πάντως σίγουρα όχι ο επιθεωρητής που έρκεται κάθε κότζινη Πέμπτη. Όποτε ήταν να έρτει εβάλλαν μας να κάτσουμε καλά, τα πουκάμισα μας μέσα, επαρακαλούσαν μας να ψηλώνουμε το χέρι μας...εσυμπεριφέρουνταν μας άψογα. Την επόμενη μέρα όμως...

Όσο για τους συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο ποττέ εν μου άρεσε το ‘είμαι πελλός τζαι λέσιην’. Εκάμναν καφκάες μες τη μέση του σχολείου απλά για να πιαν λλίη σημασία. ΄Η το να μεν φορούν στολή νευριάζει με. Ή που εν να φορούμεν ούλλοι κάτι neat και ομοιόμορφο ή που εν να το κάμουμε τέλια πορνό τζαι γω να επήαινα με τες φανέλλες μου με τες νεκροκεφαλές τζαι τον αντίχριστο. Εδώ που τα λέμεν όμως, ποττέ εν έβαλα τα πουκάμισα μου μέσα. Έφα αμέτρητες παρατηρήσεις.

Μετά που ήρτεν η ώρα να πάω στο αγαπητό σε όλους Ενιαίο Λύκειο άφηκα τα ούλλα τζαμέ. Ποιά είμαι, πού πάω, τί θέλω να σπουδάσω? Να πάω να δώκω μες σε ένα κκόπι πέιστ του χάους του Γυμνασίου εν το θελα. Και άσε που έθελα να πάω Αγγλία. Η απόφαση ήταν μία. Ή να φκω που το σχολείο και να πουλώ λεμονάδες μες το δρόμο ή που εν να πάω ιδιωτικό. Ε ναι, τελικά επήα ιδιωτικό.

Δεν μετανοιώνω καθόλου αυτή την απόφαση. Εννοείται πως καμία σχέση η οργάνωση και η πειθαρχία στο ιδιωτικό σε σχέση με το δημόσιο. Το πρόγραμμα μας έτοιμο πριν ανοίξει το σχολείο, οι καθηγητές εξέραν ίντα που τους γίνεται τζαι που έπρεπε να ένει στην πρώτη περίοδο.

Επίσης κόφτει τους να πιάσεις έναν άλφα βαθμό. Στο κάτω κάτω πιερώνεις, έχεις απαιτήσεις και η δουλειά τους γίνεται κάθε λλίο assessed με βάση τους βαθμούς που πιάνεις εσύ.
Ξέρουν την ύλη που διδάσκουν, κάθε λλίον παν σε meetings για τα A Levels/O Levels.
Και να πεις ότι τους κόφτει μόνο για την χρονική περίοδο που είσαι τζαμέ στο σχολείο τζαι κοττάς τους τα, εν νεν έτσι. Ακόμα και μετά που κάμνουμε graduate ρωτούν και ενδιαφέρονται για το πως τα πάμε. Εκτιμούμεν τους τζαι εκτιμούν μας.
Άλλη κοινωνία, πιο κλειστή. Όχι απαραίτητα ελίτ, αλλά πιο δεμένη.

Απο θέμα επιπέδου πιστεύω το λύκειο υπερτερεί τουλάχιστον στα μαθηματικά και στη φυσική (τούτα που ξέρω σίουρα). Αλλά τι να κάμεις τη διδακτέα ύλη άμαν ο τρόπος διδασκαλίας εν νεν σωστός? Γιατί αν ήταν σωστός εν θα εβουρούσαν τα κοπελλούδκια του κόσμου στα ιδιαίτερα.
Δηλαδή τωρά που το σκέφτουμαι, αν επηαίναν μόνο στα ιδιαίτερα το απόγευμα πάλε ήταν να περάσουν τις προεισαγωγικές.
Η κατάσταση αηδιάζει με. Πόσον δημόσιο είναι το δημόσιο αν με έμμεσο τρόπο αναγκάζει τους μαθητές να πληρώνουν αδρά για τουλάχιστον 3 μαθήματα σε ιδιαίτερα. Άκουσα και για περίπτωση που επληρώναν 100 λίρες το μήνα για ΈΝΑ μόνο μάθημα. Κάμε το επί 3, εν όσα εδιούσα εγώ στο ιδιωτικό. (Και στο ιδιωτικό μπόρεις να πιάσεις και υποτροφία... έτσι μια σούμα πρέπει να τους έδωκα γύρω στις 9 000).

Φυσικά το λάθος μπορεί να εν τζαι επειδή εν περιορισμένες οι θέσεις στο Παν. Κύπρου. Ούλλοι θέλουν τη θέση. Πέρκι να είχε παραπάνω chance να μπω στο Cambridge παρά στο UCy.
Ελπίζω με τα νέα πανεπιστήμια ( ΤΕΠΑΚ και τα ιδιωτικά) να καλυτερεύσει η κατάσταση.

Εν κατακλείδι να σημειώσω ότι με καμία δύναμη εν θα επήαινα ολόισια ιδιωτικό γιατί τα λεφτά εν πολλά και που τη στιγμή που μπόρεις να πάεις πριν τα O Levels, γιατί να μεν πάεις από την 4η τάξη και μετά? Και στο κάτω κάτω η εμπειρία του Γυμνασίου έκαμε με να εκτιμήσω την σωστή παιδεία.