Οι ψυχολόγοι στα σχολεία

Τελικά το αφιέρωμα θα συνεχιστεί για ακόμα λίγο από ότι φαίνεται. Σήμερα άργησα να αναρτήσω το καινούριο κείμενο λόγω "προσωπικών υποχρεώσεων", που δεν ήταν καθόλου υποχρέωση και πολύ ωραία πέρασα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα δεύτερο άρθρο του συναδέλφου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Γεώργιου Γεωργίου. Επειδή ο συνάδελφος αναφέρεται ονομαστικά σε λειτουργούς που έχουν κάνει στο παρελθόν κάποιες δηλώσεις σε σχέση με το ρόλο της τιμωρίας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω (πάλι), ότι οι απόψεις αυτές είναι του συναδέλφου και όχι δικές μου. Προσωπικά δεν έχω υπόψη μου τις δηλώσεις αυτές που όπως φαίνεται στάθηκαν η αφορμή για να γράψει την άποψή του σε σχέση με το ρόλο των ποινών. Σας αφήνω να δείτε την άποψη του συνάδελφου.

Ο κ. Πρωτοπαπάς, σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας, είναι κατηγορηματικός. «Η τιμωρία δεν είναι λύση. Πρέπει να ψάξουμε για τα αίτια». Αφήνει να εννοηθεί ότι αν καταφέρει να βρει τα αίτια, εύκολα θα λύσει το πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας και δεν χρειάζεται πλέον καμιά τιμωρία.

Ο κ. Ιωάννου, ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει: «Η λύση στο πρόβλημα της νεανικής παραβατικότητας δεν είναι η πειθαρχία και τα διάφορα πειθαρχικά μέτρα αλλά η αυτοπειθαρχία. Το μόνο που χρειάζεται είναι (πολύ απλά) η σωστή διαπαιδαγώγηση».

Με λίγα λόγια στο μυαλό και των δύο υπάρχει μια ιδανική κοινωνία. Μια κοινωνία όπου οι πολίτες θα έχουν αναπτύξει τέτοια συνείδηση που θα έχει καταστήσει την έννοια τιμωρία μουσειακό είδος. Παραδείγματος χάριν, χωρία καμιά επίβλεψη από την αστυνομία, κανένας δεν θα υπερβαίνει το όριο ταχύτητας. Κανένας δεν θα περνά με κόκκινο. Κανένας δεν θα χρησιμοποιεί το κινητό του όταν οδηγεί. Αν είμαστε λίγο τυχεροί και βρει ο κύριος Πρωτοπαπάς έγκαιρα τα αίτια, τότε δεν θα χρειαστεί να τοποθετηθούν και οι κάμερες!

Τώρα προσδεθείτε στο κάθισμά σας. Θα αυξήσουμε την ένταση της φαντασίας:
Φανταστείτε να μη χρειάζεται να κλειδώνουμε τα σπίτια μας, οι τράπεζες να είναι ανοικτές με ξεκλείδωτα τα χρηματοκιβώτια, τα καταστήματα χωρίς ταμίες.

Ακόμη λίγη αύξηση της έντασης:
Όλα τα παιδιά θα κάνουν την κατοίκον εργασία τους χωρίς καμιά παραίνεση ή πίεση από τους γονείς τους (πτου, την έχει καταργήσει ο κύριος Υπουργός!). Θα φορούν την καθορισμένη από το σχολείο τους στολή (βλέπετε, κάνουμε βήματα προς την αυτονόμηση των σχολείων). Πριν να κρούσει ο κώδωνας θα είναι έξω από την αίθουσα διδασκαλίας, έτοιμα και γεμάτα ενέργεια για ένα σύγχρονο μάθημα (λίγη αριθμητική, λίγη γραμματική και πολλή προσέγγιση). Το περιβάλλον ιδανικό – ούτε γραμμή σε θρανίο, ούτε χαρτάκι στο πάτωμα, ούτε μια κραυγή. Η μέθοδος – συνεργατική (βλέπετε, οι καθηγητές έχουν περάσει τα απαραίτητα σεμινάρια και έχουν αναβαθμιστεί).

Ακόμα λίγη φαντασία: Τα παιδιά είναι όλα άριστα!
Κύριε Ιωάννου, αν τα καταφέρεις και πέσεις κάτω από το κρεβάτι, θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι.

Πιστεύω ακράδαντα ότι αν θέλεις να ελέγξεις ένα κοινωνικό σύνολο, είτε μικρό είτε μεγάλο, είτε άνθρωπο είτε ολόκληρη χώρα, ο μόνος τρόπος είναι ο συνδυασμός του καρότου και του μαστιγίου (όσο άσχημα και αν ακούγεται). Με άλλα λόγια ο συνδυασμός νουθεσίας – επικρότησης και τιμωρίας. Η τέχνη όλη είναι να βρεις την ισορροπία των δύο. Αν χάσεις την ισορροπία τότε έχεις πρόβλημα. Η δυσκολία έγκειται στο ότι η ισορροπία είναι δυναμική. Τα όρια είναι μεταβαλλόμενα και εξαρτώνται από πάρα πολλούς παράγοντες. Είναι για αυτό που είναι τόσο δύσκολο και επομένως και τόσο σημαντικό το έργο του γονιού, το έργο του καθηγητή, του διευθυντή ενός σχολείου, μιας εταιρείας, του διαιτητή ενός αγώνα, του προέδρου ενός κράτους.

Οι πιο πάνω κύριοι και όχι μόνο, προτείνουν μόνο το καρότο. Άραγε γιατί; Μα επειδή το καρότο είναι λεφτά: Είναι θέσεις εργασίας άσπρων γιακάδων. Αξιώνουν τουλάχιστον ένα ψυχολόγο ανά σχολική μονάδα (οι κράχτες έπιασαν ήδη δουλειά). Κάποιοι άλλοι θα αναλάβουν την συνεχή επιμόρφωση των καθηγητών. Θα τους διδάσκουν τα μυστικά του μαγικού ραβδιού. Άλλοι θα επιμορφώσουν τους γονείς (Τι, εσείς θα τη γλυτώνατε;). Είναι επίσης υλικοτεχνική υποδομή (άρα μίζες).

Η διαιώνιση του προβλήματος θα διαιωνίσει και το ανέμελο φαγοπότι.

Για αυτό το λόγο έχουν αλυσοδέσει τους καθηγητές ούτως ώστε να μην μπορούν να λειτουργήσουν. Όσο πιο μεγάλα είναι τα προβλήματα παραβατικότητας τόσο πιο πολλές θα είναι οι ανάγκες.

Ξέρετε, αυτή η λογική δεν είναι πρωτοφανούσημη. Π.χ. κάποιοι δημιουργούν τρομοκράτες και μετά ισοπεδώνουν ολόκληρες χώρες δήθεν για να τους βρουν. Καλά, αυτοί είναι προχωρημένοι. Αφού για να φανταστείτε, στις χώρες τους, κάθε πολίτης έχει τον ψυχολόγο του (εμείς προσπαθούμε για ένα ανά σχολική μονάδα!).

Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα, είναι ότι τα πάντα γίνονται στο όνομα της δημοκρατίας.

Η οργάνωση των καθηγητών ήταν εύκολη υπόθεση. Τους πάτησαν πάνω στον κάλο (παραπαιδεία) και σήκωσαν τα χέρια χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρόδωσαν (πούλησαν) τον καθηγητή που θέλει να μπαίνει στην τάξη με αξιοπρέπεια. Που θέλει να κάνει τη δουλειά του σε ανθρώπινες συνθήκες. Άλλωστε αυτοί δεν μπαίνουν σε τάξη.

Οι οργανωμένοι γονείς ή καλύτερα ο ΚΗΔΕΜΟΝΑΣ (Εδώ αναφέρουμε σε αυτόν που βλέπαμε μιαν την άλλη στα κανάλια! Σε αυτόν που του έλειψαν τα παιδιά – αποφοίτησαν, δανείστηκε ένα συγγενόπουλο του!) είχε (και έχει) όνειρα. Για αυτό, πρώτο και μοναδικό του μέλημα ήταν το χαΐδεμα αυτιών.

Κάποιοι άλλοι, που δεν έχουν το ρουθούνι για να μυριστούν τη βρόμα και δυσωδία (Εδώ αναφέρομε σε κομματάρχη), φουσκώνουν σαν παγώνια υπερηφανευόμενοι για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Θα τελειώσω με τα εξής:

Αν οι Άγγλοι επέμειναν να λύσουν το πρόβλημα του χουλιγκανισμού με τη μέθοδο της προσέγγισης του διαλόγου, η αιθάλη από το κάψιμο των αγγλικών πόλεων, θα έφτανε μέχρι την Κύπρο.

Κύριε Πρωτοπαπά, το θέμα δεν τίθεται ως επιλογή μεταύ τιμωρίας και προσέγγισης – διαλόγου. Η τιμωρία είναι μέρος της λύσης.

Το θέμα δεν τίθεται ως επιλογή μεταξύ πρόληψης και καταστολής. Η καταστολή είναι μέρος της λύσης. Οι αυστηρότερες ποινές είναι πρόληψη. Η καταστολή λειτουργεί και προληπτικά.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Είναι πολλοί που επωφελούνται από την αποσύνθες των δημόσιων σχολείων και πολύ φοβούμαι θα είναι πολύ αργά όταν θα αντιληφθεί ο κόσμος τι γίνεται. Θα μας έχουν τρελάνει όλους.

Γεωργίου Γεώργιος
Μαθηματικός.