Χαρμολύπη

Θα έγραφα ένα κείμενο για τις εκλογές. Έγραψά το πηλέ. Αλλά, αφού το αφιέρωμα στα κυπριακά δημόσια σχολεία έφτασε στο τέλος του είπα να βάλω κάτι πιο χαλαρό για αρχή. Καιρό έχω να ποστάρω κάτι δικό μου άλλωστε.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι προϊόν αγανάκτησης των όσων προβάλλονται από τα κανάλια μας (αυτά που δεν πληρώνεις συνδρομή τουλάχιστον) σε επίπεδο κωμωδίας.

Θα μου πείτε, έχουμε διάφορες κωμικές προσωπικότητες έτσι κι αλλιώς. (βλέπε κάποιοι πολιτικοί). Το θέμα είναι ότι με αυτούς γελάς στην αρχή και κλαις μετά γιατί τα "αστεία" τους συνήθως εφαρμόζονται ως πολιτικές πρακτικές. Αντίθετα, με τους Κωμικούς, ενώ θα έπρεπε να κλαις, γελάς με την ψυχή σου (και χωρίς συνέπειες).

Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή του εξαναγκασμού του κλάματος, του γέλιου, της αιδούς, του έρωτα, του σεξουαλικού ενδιαφέροντος κτλ. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει εκβιομηχανοποιηθεί και για το οποίο να μην έχουν παραχθεί υποβοηθητικά προϊόντα προς κατανάλωση και για το οποίο να μην προωθούνται συγκεκριμένα πλαίσια/στερεότυπα.

Βλέποντας μια ταινία, ή μια σειρά στην τηλεόραση, γίνεσαι δέκτης της δύναμης της εξουσίας του σεναριογράφου, της ερμηνευτικής υπερβολής τύπου Λάμψη, ή της επιβολής των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, τύπου οπτικοακουστικά εφέ.

Σε μερικές (αγγλόφωνες κυρίως) κωμικές σειρές επιβάλλεται να γελάσεις, αφού μετά από την «ατάκα» ακούγονται τα γνωστά μαγνητοφωνημένα γέλια (μικρής η μεγάλης διαρκείας). Μπας και δεν καταλάβεις ότι ήταν αστείο αυτό που έγινε/ειπώθηκε.

Οι «σιωπηλοί παλιάτσοι» του βωβού κινηματογράφου, είχαν αφενός πολύ λιγότερα τεχνολογικά μέσα στη διάθεσή τους και αφετέρου πολύ πιο σοβαρό περιεχόμενο από τις πλείστες κωμικές ταινίες του σήμερα, που έχουν κυρίως σαν θέμα το πάθημα κάποιου που ήθελε να κάνει σεξ ή να γίνει πλούσιος.

Από αυτούς τους «σιωπηλούς παλιάτσους», ο Buster Keaton είχε το χάρισμα χωρίς να σκάει ούτε ένα χαμόγελο μέσα από το δράμα που διαδραματιζόταν (τραβηγμένο από τα μαλλιά, αλλά οικείο στα δράματα του κόσμου που το έβλεπαν) να μας κάνει να γελάσουμε. Για αυτό προτιμώ το θλιμμένο «παλιάτσο» που δεν χρειαζόταν να μου επιβάλει το γέλιο με κανέναν άλλο τρόπο παρά μέσα από την τραγωδία του.

Ίσως αυτό να είναι και θέμα κουλτούρας. Μιας κουλτούρας χαρμολύπης με την οποία έχουμε μεγαλώσει. Ακούς ας πούμε το «Ο χάρος βγήκε παγανιά», κατεβάζεις γρήγορα γρήγορα τον κράσο στο λαρύγγι και σηκώνεσαι να χορέψεις, λες και ακούς το πιο τσακιρκεφάτο άσμα.

Είναι κρίμα που στην κυπριακή τηλεόραση έχουμε πήξει σε κάθε είδους ηλίθιες κυπριακές παραγωγές (χωρίς εξαίρεση), σε ταινίες fast food, και σπάνια μπαίνουν (ακόμα και από τα 2 ΡΙΚ, που θα έπρεπε υποτίθεται να προσφέρουν και λίγη ποιότητα), δεν προβάλλονται καθόλου ταινίες με αυτούς τους κωμικούς υπεράνθρωπους.