26 Ιαν 2008

Χαρμολύπη

Θα έγραφα ένα κείμενο για τις εκλογές. Έγραψά το πηλέ. Αλλά, αφού το αφιέρωμα στα κυπριακά δημόσια σχολεία έφτασε στο τέλος του είπα να βάλω κάτι πιο χαλαρό για αρχή. Καιρό έχω να ποστάρω κάτι δικό μου άλλωστε.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι προϊόν αγανάκτησης των όσων προβάλλονται από τα κανάλια μας (αυτά που δεν πληρώνεις συνδρομή τουλάχιστον) σε επίπεδο κωμωδίας.

Θα μου πείτε, έχουμε διάφορες κωμικές προσωπικότητες έτσι κι αλλιώς. (βλέπε κάποιοι πολιτικοί). Το θέμα είναι ότι με αυτούς γελάς στην αρχή και κλαις μετά γιατί τα "αστεία" τους συνήθως εφαρμόζονται ως πολιτικές πρακτικές. Αντίθετα, με τους Κωμικούς, ενώ θα έπρεπε να κλαις, γελάς με την ψυχή σου (και χωρίς συνέπειες).

Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή του εξαναγκασμού του κλάματος, του γέλιου, της αιδούς, του έρωτα, του σεξουαλικού ενδιαφέροντος κτλ. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει εκβιομηχανοποιηθεί και για το οποίο να μην έχουν παραχθεί υποβοηθητικά προϊόντα προς κατανάλωση και για το οποίο να μην προωθούνται συγκεκριμένα πλαίσια/στερεότυπα.

Βλέποντας μια ταινία, ή μια σειρά στην τηλεόραση, γίνεσαι δέκτης της δύναμης της εξουσίας του σεναριογράφου, της ερμηνευτικής υπερβολής τύπου Λάμψη, ή της επιβολής των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, τύπου οπτικοακουστικά εφέ.

Σε μερικές (αγγλόφωνες κυρίως) κωμικές σειρές επιβάλλεται να γελάσεις, αφού μετά από την «ατάκα» ακούγονται τα γνωστά μαγνητοφωνημένα γέλια (μικρής η μεγάλης διαρκείας). Μπας και δεν καταλάβεις ότι ήταν αστείο αυτό που έγινε/ειπώθηκε.

Οι «σιωπηλοί παλιάτσοι» του βωβού κινηματογράφου, είχαν αφενός πολύ λιγότερα τεχνολογικά μέσα στη διάθεσή τους και αφετέρου πολύ πιο σοβαρό περιεχόμενο από τις πλείστες κωμικές ταινίες του σήμερα, που έχουν κυρίως σαν θέμα το πάθημα κάποιου που ήθελε να κάνει σεξ ή να γίνει πλούσιος.

Από αυτούς τους «σιωπηλούς παλιάτσους», ο Buster Keaton είχε το χάρισμα χωρίς να σκάει ούτε ένα χαμόγελο μέσα από το δράμα που διαδραματιζόταν (τραβηγμένο από τα μαλλιά, αλλά οικείο στα δράματα του κόσμου που το έβλεπαν) να μας κάνει να γελάσουμε. Για αυτό προτιμώ το θλιμμένο «παλιάτσο» που δεν χρειαζόταν να μου επιβάλει το γέλιο με κανέναν άλλο τρόπο παρά μέσα από την τραγωδία του.

Ίσως αυτό να είναι και θέμα κουλτούρας. Μιας κουλτούρας χαρμολύπης με την οποία έχουμε μεγαλώσει. Ακούς ας πούμε το «Ο χάρος βγήκε παγανιά», κατεβάζεις γρήγορα γρήγορα τον κράσο στο λαρύγγι και σηκώνεσαι να χορέψεις, λες και ακούς το πιο τσακιρκεφάτο άσμα.

Είναι κρίμα που στην κυπριακή τηλεόραση έχουμε πήξει σε κάθε είδους ηλίθιες κυπριακές παραγωγές (χωρίς εξαίρεση), σε ταινίες fast food, και σπάνια μπαίνουν (ακόμα και από τα 2 ΡΙΚ, που θα έπρεπε υποτίθεται να προσφέρουν και λίγη ποιότητα), δεν προβάλλονται καθόλου ταινίες με αυτούς τους κωμικούς υπεράνθρωπους.

5 σχόλια:

sindrimin είπε...

Υπάρχει περίπτωση να μεν εκατάλαβα καλά αλλά... ζητάς να παίζουν ταινίες του Buster Keaton ?

Ανώνυμος είπε...

daskaloua en diafono mazi sou.Pe mou kati.Poses ores thoris tileorasi(kathimerines kai savvatokiriako) kai ti parakolouthis.Episis pe mou an eshis gnosi kai apo ta pedia pou eshis analavi sto sholio.
Y.G. Ta radiofona en pasin piso.Pou skilladika allo tpt.

Ανώνυμος είπε...

@ sindrimin

Τόσο καιρό η αχαΐρευτη ούτε ένα καλωσόρισμα δεν σου απηύθηνα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως. Κοίτα τούτο το μπλογκ άρκεψεν για να γράφω πράματα που έχουν να κάμουν με τους δασκάλους. Που ένα σημείο τζιαι ύστερα εθίστηκα στο να το χρησιμοποιώ ανάμεσα σε άλλα τζιαι για να φκάλλω τα νεύρα μου

@ chomsky

Λιγότερη από όση νομίζεις. Για πολλά χρόνια δεν είχα καθόλου, ενώ όταν απέκτησα μόνο το ρικ εξόρτωνα να πιάνω, για αρκετούς μήνες. Επειδή όμως δουλεύω αρκετά και για διάφορα πράγματα που δεν είναι της ώρας (ούτε νομίζω ότι ενδιαφέρουν και κανέναν), φτάνει η ώρα που είναι πριν τον ύπνο που δεν μπορώ καν να διαβάσω κάτι, γιατί δεν συγκεντρώνομαι. Έτσι ευκολο΄τερα θα δω καμιά σειρά, από αυτές με τα αυτοτελή επεισόδια, ή και καμιά ταινία. Αυτά τις καθημερινές. Τα Σαββατοκύριακα (επειδή μένω μόνη μου κιόλας) μου κάνουν παρέα όταν τρωω και μετά από το διάβασμα.

Δεν είμαι ειδική επί του θέματος. Έφκαλα τα νεύρα μου για μια κατάσταση, και εξέφρασα την προτίμησή μου στον Buster Keaton, από τις ταινίες της συγκεκριμένης εποχής και του συγκεκριμένου είδους τουλάχιστον. Μία κοινωνία που μόνο οι γνωρίζοντες και οι τεχνοτράτες θα μπορούν να έχουν άποψη δεν θα την ήθελα. Χωρίς να λέω ότι αυτό υπαινίσσεσαι.

Ανώνυμος είπε...

Μια χαρά.Εγώ εν μπορώ να βλεπω σχεδόν καθόλου πλέον.Ηθοποιοί πολλά χαμηλού επιπέδου(νομίζω δε ότι εννεν καν ηθοποιοί).Άθλια σήριαλ.ΤΡΑΓΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑΣ.Τα μόνα που βλέπω εν τες ειδήσεις τη νύχτα(σχεδόν πάντα) και τις όποιες ενημερωτικές εκπομπες το μεσημέρι(ότι προλάβω).
Πρεπει να πω ότι αρέσκουν μου πολλά οι δημοσιογραφικές εκπομπές του ρικ.Για τα άλλα ούλλα εν θα πω τπτ.Το χαμηλό επίπεδο ίδιον οι μόνο του ρικ αλλά κυρίως των ιδιωτικών καναλιών(που δε τα παρακολουθώ σχεδόν ποτέ).¨οσο για ραδιόφωνο?Τι να ακούσω που δηλώνω φανατικός του Μικρούτσικου (του Θάνου όι του άλλου του καραγκιόζη) και του Θεοδωράκη?Τπτ.Απολύτως.Ενηξέρω στην Λεμεσσό αν εσιη κανένα σοβαρό σταθμό.Άλλωστε μεν το ξιάννουμε.
Προτελευταίοι στον πολιτισμό,τελευταία η ελλάδα.Συγχαρητήρια μας..

sindrimin είπε...

Καλώς σας ήβρα. @ daskaloua: Το blog σου (μεταξύ άλλων) έχει καιρο που το παρακολουθώ. Τωρά, πως και γιατί μου επρόκυψε το commenting ενιξέρω ούτ'εγώ. Εν ποσκόλιο.
Τώρα σχετικά με την κυπριακή τηλεόραση βρίσκω σας λίγο υπερβολικούς. Νομίζω πως υπάρχει τουλάχιστον 1 καλη ταινία και 2-3 ωραίες σειρές για να δεί κάποιος, κάθε βράδυ. Βέβαια συνήθως δεν προβάλλονται σε prime time και αυτό είναι πράγματι για πολλούς ένα πρόβλημα.
Όσο αφορά τον Keaton, εγώ που τα 6 μου είχα ενα πρόβλημα με την φάτσα του (εν φοιτσιάρικος). But this is personal. Πέρα απ'αυτό, αν τα δούμε λίγο πιο ρεαλιστικά τα πράγματα, η κυπριακή tv δεν μαστίζεται απο έλλειψη Buster Keaton αλλά απο την επιδημία της "Βεντέτας" και της "Χουάνας της Παρθένας". Γι'αυτό (αν πραγματικά θέλουμε κάτι ν'αλλάξει) καλό θα ήταν να απλωσουμε πρώτα εκέι που φτάνουν τα χέρια μας :] Γιατί για τον Keaton οι αποστάσεις είναι αστρικές.